به گزارش گروه فرهنگي باشگاه خبرنگاران؛ دعا، گاهى براى جلب منفعت و سود مادى و زمانى به منظور دفع ضرر و زيان و گاهى در قالب نفرين است. زمانى هم به شكل پوزش و عذرخواهى از قصور و تقصيرها و گاهى براى جلب بهره هاى معنوى و كرامات اخروى است. صدا زدن را دعوت مى گوييم و دعوت شونده را مدعو؛ اين قسم از دعا در ميان مردم معروف و رايج است. 
"علامه طباطبايى" مى فرمايد: دعا و دعوت عبارت است از اينكه دعا كننده نظر مدعو را به سوى خود متوجه كند و پـس از جلب توجه، فايده و نعمتى را از وى درخواست نمايد. بنابراين، "سوال" به منزله غرض و نتيجه دعا مى باشد، و اين مفهوم به تمام موارد سوال منطبق است، مانند پرسش در مورد مجهولات و سوال به معنى محاسبه و پرسش در زمينه تقاضاى كمك مادى و معنوى.
 
خداى تبارك و تعالى چيزى را كه زبان در آن دخالت دارد سوال ناميده است.
 
«وآتاكم من كل ما ساءلتموه و ان تعدوا نعمه الله لا تحصوها4»؛ و از انواع نعمت هايى كه از او درخواست كرديد به شما عطا فرمود كه اگر نعمت هاى خدا را بخواهيد به شماره در آوريد هرگز حساب آن نتوانيد كرد.
 
البته اين درخواست به زبان ظاهرى نيست بلكه به زبان فقر و استحقاق وجودى و فطرى است.
 
"دعوت" با "نداء" نيز فرق دارد؛ زيرا ندا اختصاص به لفظ و صوت دارد، ولى دعا مى تواند از مقوله لفظ باشد و يا از طريق اشاره و با توجه قلبى انجام بگيرد «ادعوا ربكم تضرعا و خفيه»5.
 
"راغب اصفهانى" مى گويد: دعا مثل نداست، جز آنكه ندا گاهى فقط خواندن است، بدون ذكر اسم، ولى دعا غالبا با ذكر اسم است و ندا به مجرد بلند كردن صدا گفته مى شود./ص