به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران به نقل از  خبرآنلاین، «365 روز در صحبت قرآن» نوشته حسین الهی قمشه ای در 1050 صفحه از سوی انتشارات سخن منتشر شده که چهارمین کتاب از مجموعه جوانان و فرهنگ جهانی و در ادامه کتاب های «365 روز با سعدی»، «365 روز با مولانا» و «365 روز با ادبیات انگلیسی» منتشر شده است. این کتاب یک تفسیر خواندنی از کلام وحی که با گلچینی از بهترین اشعار شاعران بزرگ کشور تزئین و تکمیل شده است و برای هر روز سال آیه و یا آیاتی انتخاب و به سادگی و شیوایی شرح داده شده است. دکتر قمشه‌ای در سایت 365 روز چند نکته کاربردی نیز بیان کرده از جمله اینکه:

- زبان آدم که خوب بشود اخلاق آدم هم خوب می​شود اگر یک کلماتی که خوب نیست و انسان خوشش نمی​آید که بشنود رااز گنجینه لغاتتان حذف کنید و اصلا بر زبان جاری نکنید به همان اندازه اخلاقتان بهتر می​شود، شادی تان بیشتر می​شود و تهذیب نفس می​شوید.

- هر شب خودتان را محاکمه کنید که آیا امروز یک کاری کردید که دل کسی شاد بشود و نفع شخصی نداشته باشد و صرفا بخاطر دل دیگری بوده باشد آیا یک لبخندی زدید و یا محبتی کردید که دل کسی را گرم کرده باشید و یا دستی برای کمکی دراز کردید که صرفا بخاطر خدا بوده باشد.

- ان الله غنی عن العالمین در اصل ناز خداوند است، و ناز برای این می​کنند که ببینند طرف چقدر خریدار است ناز می​کنند که یک عده ای که مدعی اند بگذارند و بروند.

- دوست داشتن را باید دید از چه نوع دوست داشتنی است، آیا مانند شیر است که آهو دوست دارد و گربه که موش دوست دارد، باید دید وقتی کسی می​گوید دوستت دارم آیا معنی اش این است که می​خواهد ما را خرج خودش کند و ما را بخورد و ما را به مصرف خودش برساند یا دوستت دارم به این معنی است که تو دوست من هستی و خاطرت پیش من عزیز است و اگر کاری داشتی برایت انجام می​دهم اگر بیمار شدی تاصبح برای تو بیدار می​مانم.

- اصل افطار ما سخن پروردگار ماست یاد خدا بهترین غذاست غذای روح ما، غذای جان ما یاد پروردگار و جمال پروردگارمان است اگر او را دیدید (آن وقت) افطار است تا او را ندیدید خودتان را روزه بدانید.

- بیشتر مردم به خاطر کارهای بد دیگران عصبانی می​شوند و چون یک آدم جاهلی چیزی نفهمیده عصبانی می​شوند در صورتیکه هر وقت خودتان کار بدی کردید باید عصبانی شوید.

بنابراین گزارش، دکتر الهی قمشه​ای در ذیل ایه 35 سوره انفال «» می​نویسد:

سخن در نماز ریاکاران است که صدا و صفیری بیش نیست زیرا اصل نماز یاد خداست و اگر آن یاد نباشد همه عبارت​ها و آیات و حرکات نمازگزار باطل می​شود. او را هیچ بهره​ای از آن کلمات و حرکات قدسی نباشد:

آن منافق با موافق در نماز/ از پی استیزه آید نی نماز
هرچه مردم می​کند بوزینه هم/ آن کند کز مرد بیند دم​به دم
او گمان کرده که من کردم چو او/ فرق را کی داند آن استیزه خو
مثنوی

و چه بسیارند مردمی که نماز را به عادتی و سنتی و نمایشی و تظاهری تبدیل می​کنند و سخت در تلفظ کلمات و انضباط در حرکات می​کوشند و آن همه هیچ نیست جز صفیری و کف زدنی.

عبادت می​کنی بگذر ز عادت/ نگردد جمع با عادت، عبادت
گلشن راز

کلمه صلوه با وصل و اتصال هم ریشه است و برخی مترجمان انگلیسی زبان نمازهای یومیه اسلامی را دعای اتصال ترجمه کرده​اند. حال اگر دستگاهی باشد بسیار پرزرق و برق و برخوردار از آخرین فناوری اما به مقصد وصل نباشد آن را چه فایده خواهد بود.»