حاتمي در گفتگو با خبرنگار اجتماعي باشگاه خبرنگاران، گفت: پديده فرار از خانه في نفسه بار معنايي منفي ندارد و مي توان گفت که گاهي فرار از خانه تنها راه حل براي فردي مي باشد که با انواع آزار و اذيت ها و سوء استفاده ها، خشونت و ضرب و شتم از سوي خانواده و يا اطرافيانش مواجه است. در واقع فرد براي خلاصي از محيط نامناسب و غير قابل تغيير زندگي خود دست به اين کار مي زند.

اين روانشناس تاکيد کرد: علاوه بر اين، تحقيقات نشان داده است که جوانان بيشتر از خانواده ها داراي اختلال و سوء استفاده کننده و پر از خشونت فرار مي کنند و آنچه شايان ذکر است و به پديده فرار بار معنايي منفي مي بخشد، پيامدهاي سوء و عدم حضور و حمايت جامعه و نهادهاي حمايت کننده از اين دختران آسيب زده است که آنها را در دام ديگري گرفتار مي سازد که براي زنده ماندن و بقا چاره اي جز  روسپيگري و انجام اعمال خلاف براي آنها باقي نمي گذارد.

وي ادامه داد: نکته مهم ديگر در پديده فرار دختران، ديدگاه مردم جامعه ما به اين افراد است که اوضاع را براي دختران فراري سخت تر مي کند و شرايط را براي افراد سودجو فراهم مي کند، متاسفانه مردم آنها را به خاطر فرار از شرايط سخت و دشوار خانه و خانواده و مشکلات موجود تقصير کار مي دانند و به چشم افراد مجرم مي نگرند، اما دختران فراري مجرم نيستند بلکه قربانيان شرايط سخت و نابهنجار خانواده و بي توجهي هاي جامعه و مسئولين مربوطه هستند که اين بي توجهي ها راه را براي باندها و افراد سودجو باز مي کند. بايد توجه داشت که اين دختران پس از فرار در شرايط روحي بدي هستند و به دنبال مکان و سرپناه هستند و آرامش خود را براي تصميم درست از دست داده اند.

اين روانشناس با بيان اينکه عدم حضور نهادهاي رسمي و حمايت نکردن از اين افراد به عنوان افرادي بي پناه و نيازمند ياري يکي از دلايل عمده قرباني شدن آنان در جامعه مي باشد، گفت: برچسب زدن جامعه به دختران فراري به عنوان مجرم مشکلات اين قشر آسيب ديده را دوچندان مي کند.

حاتمي تائيد کرد: متاسفانه به علت نبود برنامه هاي بلندمدت و مداوم و فروکش کردن ناگهاني برنامه هاي کوتاه مدت مسئولين مربوطه باعث شده تا مردم نسبت به اين مسائل حساسيت خود را از دست بدهند و به پيامدها و بحران هاي ناشي از آن بي تفاوت شوند يا کم انگيزه شوند.

کاهش آمار دليلي بر کاهش فراريان نيست، بلکه نشان دهنده زيرزميني شدن اين مسئله است

حاتمي با اشاره به اينکه متاسفانه از تعداد دختران فراري و روند فرار آنان متاسفانه آمار دقيقي در دسترس نيست، تصريح کرد: از آمار جسته گريخته اي که از سوي مسئولين و مطبوعات درج مي شود، مي توان گفت: اين موضوع پيامدهاي فرهنگي و اقتصادي نامطلوبي را بر نسل آينده ما و سلامت جامعه ما خواهد داشت و همين کساني که قرباني فرار مي شوند، در صورت حمايت و اقدامات پيشگيرانه مناسب و به جا مي توانستند يا مي توانند به عنوان نيروي انساني کارآمد همانند افراد ديگر جامعه در پيشرفت و سعادت جامعه ما نقش داشته باشند، نه اينکه توسط مسئولين و جامعه خود قرباني شوند.

وي ادامه داد: بايد به آمار و ارقام به ديده ترديد نگريست، زيرا اولا نظام ارزشي خانواده در ايران در مورد دختران حساسيت زيادي به خرج مي دهد و بسياري از خانواده ها فرار دخترانشان را به سازمان هاي مربوطه گزارش نمي دهند. دوم اينکه به دليل جرم نبودن اين عمل بسياري از دختران هرگز شناسايي و دستگير نمي شوند.

بنابراين حرف از کاهش آمار دليلي بر کاهش فراريان نيست، بلکه زيرزميني شدن اين مسئله و قدرتمندتر شدن باندهاي فساد و قاچاق را به محققان و مسئولين گوشزد مي کند.

فرار؛ سرانجام بي توجهي خانواده به نياز عاطفي فرزندان است

حاتمي با اشاره به اينکه برخي از خانواده ها بر اين باورند که اگر نياز مالي و جسمي فرزندشان را تامين کنند ديگر هيچ مسئوليتي در قبال آنها ندارند، تصريح کرد: اين افراد و خانواده ها سخت در اشتباهند، زيرا فرزندان بيش از هر چيز به اين احتياج دارند که نيازهاي روحي شان از سوي پدر و مادر تامين مي شود.

اين روانشناس گفت: نوجوانان در يک سني نياز به سنگ صبور و مهر و محبت دارند. وقتي والدين نسبت به اين موضوع بي تفاوت هستند، در نتيجه آنها به گروه همسالانشان پناه مي برند که در خيلي از موارد مي تواند خطرناک باشد.

به گفته حاتمي، اختلافات خانوادگي بين همسران يا والدين و بچه ها 34 درصد از علت فرار از خانه را به خود اختصاص داده است، اگر امنيت رواني در خانه وجود نداشته باشد و فرزند از لحاظ عاطفي و احساسي تامين نشود، در نتيجه براي فرار از کشمکش هاي درون خانه، تنها راه را در فرار مي بيند.

وي در پايان با اشاره به کم بودن توجه مسئولان به بحران و افزايش پديده دختران فراري در جامعه و با ارائه راهکارهايي افزود: مهمترين راهکار براي کاهش آسيب پذيري دختران فراري ابتدا تغيير نوع نگاه جامعه به آنها از فردي مجرم به فردي آسيب ديده و لزوم ايجاد سرپناه و امکانات براي اسکان و درآمدزايي آنهاست که ايجاد سرپناه و يادگيري مهارت براي اشتغال آنها مي تواند باندهاي قاچاق را تضعيف کند و همچنين مبارزه دولت و مراجع قضايي و پليس به صورت برنامه اي بلندمدت و دائمي براي از بين بردن باندهاي قدرتمند قاچاق دختران و مواد در کاهش آسيب پذيري دختران فراري مي تواند موثر باشد.