اما كم‌كم شعر، نقش پررنگ‌تری در زندگی ایشان گرفت. در سال‌های آغازین دهه‌ی ۳۰ خورشیدی كتاب‌های بررسی سبك‌های ادبی را مطالعه می‌كرد و نیز پس از مدتی، نخستین مصرع‌ها و بیت‌ها را سرود. در آن سال‌ها ایشان دفترچه‌ای هم به نام «سفینه‌ی غزل» داشت كه اشعار زیبا و تك‌بیت‌های مورد علاقه‌اش را از شاعران می‌نوشت و زیرش تاریخ می‌گذاشت. پشت كتاب‌هایش هم پر بود از اشعار مختلف؛ شعرهایی كه معمولاً برای رفع خستگی درس و بحث آن‌ها را می‌خواند.

 

 آقاسیدعلی جوان خیلی زود در انجمن فردوسی جایگاه خود را یافت. آن‌قدر كه حتی بعضی از شاعران خراسانی پیش از نظر او سروده‌هاشان را در جایی مطرح نمی‌كردند. «در انجمن، نقدهای منصفانه -نقد در لفظ، در معنا، در ریخت كلّی شعر- صورت می‌گرفت. یعنی گاهی مثلاً گفته می‌شد كه این ریخت كلّی درست نیست. مثلاً در بیت اول، این دو مصرع باید جابه‌جا شوند. [...] گاهی بەخصوص در قصیده كه ریخت طولی آن چیز مهمّی است، این‌جوری بود، چون بیت‌های قصیده مثل زنجیر به هم وصل است و باید با هم تناسب داشته باشد. از جایی شروع می‌شود و به جایی ختم می‌شود. اگر وسطش این تناسب رعایت نشود، سؤال و احساس خلأ ایجاد می‌كند، و مستمع خوشش نمی‌آید. حتی این چیزها گفته می‌شد كه مثلاً این‌جا بین این دو بیت، یك بیت كم است. یا این بیت جایش این‌جا نیست.»

 در جای دیگری ایشان می‌گویند: «شعری كه بهتر بود بيشتر سر و كله باهاش می‌‌زدند توی منزل مرحوم نگارنده. مثلاً با شعر آقای قدسی، با شعر كمال بيشتر ورمی‌رفتند تا با شعر يك آدمی كه سطحش پايين‌‌تر باشد. او [شاعر] هم مطلقاً بهش برنمی‌‌خورد و ناراحت نمی‌‌شد و همين بود كه آن‌جا، آن جلسه جلسه‌‌ی خوبی شد. هركس تو آن جلسه بارآمد، خوب بارآمد.»

 آقای خامنه‌ای با این‌كه شعرهایی برای خواندن داشت، اما از ارائه‌ی آنها در جلسه‌ی انجمن خودداری می‌كرد: «وقتی كه شعر خودم را نگاه می‌كردم با دید یك نقاد، می‌دیدم كه این شعر مرا راضی نمی‌كند. لذا نمی‌خواستم آن شعر را بخوانم. یعنی اگر شعری بود كه از شعر آن روز بهتر بود، حتماً می‌خواندم.»

شاعران انجمن ادبی فردوسی دوستدار سبك هندی و نكته‌پردازی‌های صائب تبریزی بودند. آقای خامنه‌ای نیز تحت تأثیر مضمون‌پردازی‌ها و نازك‌اندیشی‌های سبك هندی قرار گرفت و از آن حظّ بیشتری برد.

ایشان خود درباره‌ی اشتیاق به انجمن و دوستان انجمنی گفته‌اند: «زمانی كه قم بودم، از قم كه به مشهد می‌آمدم، برنامه را جوری ترتیب می‌دادم كه جلسه‌ی آن هفته‌ی انجمن ادبی را درك كنم». از اعضای آن انجمن می‌توان از كسانی همچون احمد كمال‌پور، علی باقرزاده، نعمت میرزاده، محمد قهرمان، محمدرضا حكیمی و ذبیح‌الله صاحبكار را نام برد. البته شاعران برجسته‌ای نظیر مرحوم مهرداد اوستا كه به مشهد سفر می‌كردند، معمولاً در انجمن ادبی فردوسی نیز حضور می‌یافتند.

 معاشرت و مجالست آقا با شعرا و ادیبان بزرگ كشور محدود به حضور ایشان در انجمن‌های ادبی نبوده است؛ ایشان با شاعرانی همچون مرحوم امیری فیروزكوهی و مرحوم اوستا و ... مراودات فراوانی داشتند كه باید در جای دیگری به آن‌ها پرداخت.

آیت‌الله خامنه‌ای در این‌باره می‌گویند: «يك ماه رمضانی ما با اين خوزستانی‌‌‌ها در زندان بوديم [...] زمستان ۴۲ آن‌جا توی اين زندان قزل‌قلعه با اين‌ها بوديم و چندتايشان را اعدام كردند، البته تويشان يك چندتا آدم‌‌‌های بسيار باكمالی بودند. يكيشان يك آقايی بود، سيد باقر نذاری -اخيراً شنيدم فوت كرده، يكی دو سال پيش فوت كرده- و بسيار همه‌‌‌شان، يعنی تقريباً همه‌‌‌شان اهل شعر و اهل ادب و اهل ذوق و اين‌ها بودند، لكن يكی دو سه تايشان خيلی خوب بودند از اين جهت. ما هم با اين‌ها مأنوس بوديم ديگر. من جز همان شب‌‌‌های اول كه يك خرده‌‌‌ای سخت می‌‌‌گرفتند به ما، بعد كه يك مقداری گشايش می‌‌‌شد، ديگر معمولاً يك چند شب اول و آن بازجويی‌‌‌های كذايی كه می‌‌‌گذشت، بعد ديگر يك‌خرده‌‌‌ای راحت می‌‌‌شد توی زندان معاشرت كرد. با سلول‌‌‌های بغلی كه اين‌ها بودند، با اين‌ها من معاشر بودم. توی ماه رمضان ما را بردند كه تا بعد هم ادامه داشت. بله آن‌جا من اين ابوذيات را از آنها ياد گرفتم. ابوذيات يكی از آن به‌اصطلاح انواع شعر محلی بسيار با‌حال عربی است كه قوامش هم با آهنگ است. يعنی فقط لفظ نيست، بلكه بايستی آن را با آهنگ مخصوصی هم خواند.»