به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران ، مرحله دوم اردوهای تیم ملی بوکس با لیست 24 نفره از مشت زنان از مدتی پیش آغاز شد.

یکی از پر حاشیه ترین اقدامات مسئولان فدراسیون بوکس در این روزها خط زدن تنها نام 2 ملی پوش از اردو بود.

توجیهی که مسئولان برای این کار خود داشتند عملکرد ضعیف این بوکسوران در مسابقات آسیایی بود. عملکرد در مسابقاتی که همه مشت زنان تیم ملی در آن خوب ظاهر نشدند و علت آن هم عدم برنامه ریزی این رقابت ها بود.

این تصمیم مدیر تیم های ملی بود. کسی که اغلب و تقریبا تمام تصمیمات بوکس را می گیرد.

مقصودی پس از خط زدن نام این 2 بوکسور یعنی فروتن گل آرا و امین قاسمی پور عنوان کرد که آنها دیگر در اردوها حاضر نخواهند شد و این بار تصمیم دارد روی جوان ترها سرمایه گذاری کند.

پس از مدتی با فشار رسانه ها و درخواست مکرر کادر فنی به صورت لفظی و نه رسمی این 2 مشت زن به تیم ملی دعوت شدند اما این بار یک جمله نسنجیده سرنوشت حضور دوباره این ملی پوشان را به بن بست کشاند.

مقصودی با تاکید اعلام کرد که این 2 مشت زن در صورت حضور در اردو فقط حریف تمرینی خواهند بود. حالا سوال همه این است که با کلام منطق می توان بر پایه نتیجه گیری در مسابقه ای که هیچ تدارکی برای آن ندیده بودیم و از پیش بازنده بودیم زحمات چندین و چند ساله 2 مشت زن ملی پوشمان را به گور بسپاریم؟

چطور امکان دارد که حالا عده ای از بی استعداد بودن و تمام شدن مهره هایی صحبت می کنند که سال هاست فیکس تیم ملی هستند در واقع مسئولان بوکس با این  گفته ها خودشان را نقض می کنند.
اگر این مشت زنان صلاحیت ملی پوش شدن را نداشتند چطور سال های سال است به آن نتیجه نرسیده اند؟

کادر فنی تیم ملی نیز بر این باورند که هنوز اگر مسابقات انتخابی برگزار شود همین فروتن گل آرا و امین قاسمی پور می توانند حریفان درون اردویی خود را شکست دهند.

با چه معیار و چه مقیاسی مسئولان چشم روی تلاش ملی پوشان خود می بندند ما هم قبول داریم که این حق فدراسیون است که تیم ملی خود را اعلام کند اما عدالت این را میگوید که مسابقات انتخابی مشخص کند چه کسی حریف تمرینی است و دیگری
فیکس مسابقات!

کاش مسئولانی که از تمام شدن گل آرا و قاسمی پور سخن می راندند شجاعت پذیرفتن و دعوت مجدد از آن ها را در اردو داشتند و صحنه را به خود آن ها می سپردند که ملی پوش بمانند یا خط بخورند نه اینکه با عنوان کردن واژه حریف تمرینی غرور و شخصیت آن ها را نشانه بگیرند.

تیم ملی جایگاه برترین هاست و شاید علیرغم نتیجه نگرفتن این بوکسورها در مسابقات آسیایی هنوز آن ها بهترین مهره های ما هستند و حالا نوک پیکان به سمت مسئولانی است که نتوانسته اند بستری مهیا کنند که بوکس در جا نزند.

جیب های بوکس خالی است و شاید مسئولان فدراسیون هم تقصیری نداشته باشند اما باید فکری کرد.

این بی مهری ها به کسانی که عمر و بهترین روزهای جوانی خود را به پای بوکس ریخته اند جز ضرر به تیم ملی نتیجه دیگری نخواهد داشت.

امروز اگر مشت زنی مثل فروتن گل آرا تنها و به صورت شخصی هر روز تمرینات بوکس خودش را پیگیری می کند به این حرف می رسیم که امید تنها چیزی است که نمی میرد و ملی پوشان ما حریف تمرینی بودن نمی خواهند آنها تشنه رقیب تمرینی بودن هستند.

هنوز عطش بوکس در مشت های ملی پوش المپیکی ما امین قاسمی پور است. قاسمی پور شانس سهمیه المپیک نگرفت.

ما حتی در حق کاپیتان تیم ملی هم جفا کردیم. پس از سال ها تلاش علی مظاهری و کسب مدال های مختلف واژه "تمام شده" بودن برای وی بی انصافی بود.

اگر مظاهری مدالی کسب نکرد امروز مسئولان فدراسیون از خودشان بپرسند آن ها برای ملی پوشانشان چه کردند.

اعزام کردن مشت زنان به مسابقات که کار بزرگی نیست، تهیه یک برنامه مدون، آرامش تیمی، مربی خوب، مسابقات تدارکاتی و اردوهای آمادگی است که می تواند سطح توقع فدراسیون را بالا ببرد.

آرزوی هر ایرانی و علاقه مند به بوکس نتیجه گرفتن در مسابقات مختلف است.

مسابقات و فرصت ها یکی یکی از دست می روند و ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم. مسئولان به فکر باشند./مح