به گزارش  خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران مطالعه گرده شناسي توسط دانشگاههاي ايراني و آمريكايي نشان مي دهد كه 14700 سال پيش منطقه زاگرس در منه زار بوده است (چيزي شبيه جنوب تبريز امروزي) رفته رفته دانه هاي گرده هاي گونه هايي مثل بنه و بلوط در اين جنگلها پيدا شده است.  
 
اين در منه زار تكامل پيدا كرده تا جنگلهاي زاگرس در 5500 سال به اوج رسيده است.  
 
ابراهيمي كارشناس جنگل در اين خصوص گفت: 5 منطقه اكولوژيكي از نظر جنگلي داريم كه يكي از مناطق منطقه رويش زاگرس است كه از شمال غربي ايران شروع مي شود و تا فيروز آباد استان فارس ادامه پيدا مي كند و حدود 6 تا 5 ميليون هكتار جنگلها منطقه رويش زاگرس است.  
 
وي ادامه داد: گونه هاي اصلي اين جنگلها از نظر فراواني گونه هاي جنسي بلوط است و در حدود 10 استان از استانهاي غرب و جنوب غربي كشور (آذربايجان غربي، كردستان، لرستان، كرمانشاه، ايلام، كهگيلويه و بوير احمد، اصفهان، چهارمحال و بختياري، فارس و خوزستان) را شامل مي شود.  
 
وي با اشاره به اين كه جنگلهاي اوليه زاگرس را چيزي حدود 11 ميليون هكتار برآورد مي كنند كه هم اكنون به نصف تقليل يافته است افزود: با كيليومترها فاصله از جنگلهاي زاگرس در شاهزند اراك يك توده 32 هكتاري بلوط داريم و در استان همدان نيز در منطقه گيلان حدود 200 هكتار بلوط داريم. اين نشان مي دهد كه در گذشته اين جنگلها وجود داشته است و به دليل تخريبهايي كه در ساليان اخير به 6 تا 5 ميليون هكتار تقليل يافته است.  
 
اين كارشناس جنگل دلايل اين تخريب را با تاريخ تمدن ايران مرتبط دانست و تصريح كرد: اولين شهرهاي شناخته شده ايران در دامنه هاي رشته كوه هاي زاگرس شكل گرفته اند. تراكم را مورد بهره برداري قرار گرفته است. حتي جنگلهاي زيادي در طول تاريخ در اين مناطق صورت گرفته كه خود اين جنگلها را عامل تخريب بوده اند.  
 
وي ادامه داد: با افزايش جمعيت، تغيير معيشت و تلفيق دامداري و زراعت بسياري از جنگلها تبديل به زمينهاي زراعي شده اند و از طرفي در زمستانهاي سرد، سفت و طولاني نياز به تامين سوخت بوده است كه بخشي از اين جنگلها به خاطر تامين سوخت از بين رفته اند.  
 
ابراهيمي افزود: درصد ساله اخير با پيشرفتهاي تكنولوژي و بهداشتي نياز به منابع افزايش يافته و استفاده از تكنولوژي تخريبها را افزايش داده است.  
 
هم چنين در سالهاي اخير خشكسالي جنگلهاي زاگرس را در وضعيت بحراني قرار داده است به خصوص در لبه هاي بيروني جنگل در سطح توده اي شاهد بيماري خشكيدگي هستيم.  
 
اين آفت در جنگلهاي بلوط فارسي و ايلام بيشتر ديده مي شود.
 
گفتني است، تا قبل از ملي شدن جنگلها در سال 42 منابع طبيعي متولي محلي داشت مثلا خانها منابع طبيعي را نظارت مي كردند بعد از ملي شدن جنگلها متولي هاي محلي برداشته شدند و جايگزيني براي مديريت اين منابع گذاشته نشد. بنابراين وابستگي ارضي مردم نسبت به منابع طبيعي كاهش يافت به طوري كه براي اثبات مالكيت خود با قطع درختان كه اصطلاحا مي خواهند جنگل را آباد كنند در كنار چراي بي رويه دام به تخريب هر چه بيشتر جنگلها گام برداشتند.  
گزارش از هراتيان