برنز در این یادداشت که با فرض لزوم ایجاد توازن بیم فشار و امتیاز نوشته شده، آورده است: در حالی که تندروهای کنگره دولت را به گروگان گرفته و آن را به تعطیلی کشانده بودند، دیپلماتهای وزارت خارجه یک دنیا آن طرفتر در ژنو، در حال انجام کاری سازندهتر بودند. مذاکرهکنندههای آمریکایی و ایرانی در جوی که به طرز تعجبآوری به دور از هیاهو بود، بعد از مدتها مذاکره بر سر برنامه هستهای در حال پیشرفت ایران را آغاز کردند. آنها اولین دیدار را واقعی و رو به جلو توصیف کردند و این در زبان دیپلماتیک یعنی آنها به طرز غافلگیرکنندهای، شروع خوبی داشتهاند.
رئیسجمهور اوباما و جان کری وزیر خارجه اگر بتوانند با ایران به توافقی برسند به دستاورد بزرگی رسیدهاند. آنها برای موفقیت در این مسیر، باید بتوانند بین دو راهبرد متضاد، توازن ایجاد کنند.
اولا اینکه تا زمانی که دو طرف از برخی خواستههای خود چشمپوشی نکنند، توافقی حاصل نمیشود. ایالات متحده و ایران هر دو بیش از حد برای کوتاه آمدن در برابر خواستههای طرف مقابل، تکبر به خرج میدهند. در یک مذاکره واقعی، ایران باید محدودیتهای جدی و بازرسیهای سرزده از فعالیتهای هستهای خود را بپذیرد. در مقابل، ایالت متحده احتمالا باید در آینده برنامه غنیسازی محدود اما به شدت تحت نظارت ایرانیها را بپذیرد.
دوما، تنها راه تحقق دستیابی به توافق با ایران، این است که ایالت متحده به فشارها علیه ایران ادامه دهد ! تا زمانی که ایران اقدامات عملی انجام ندهد ایالات متحده و اتحادیه اروپا نباید هیچیک از تحریمهای اصلی را لغو کنند. در واقع، همانطور که دولت هم اعلام کرده، عدم توافق بهتر از توافق بدی است که بیش از حد با ایران مدارا کند.