به گزارش گروه استانهاي باشگاه خبرنگاران،بوشهر از دیرباز از مهمترین مراکز شیعه و فرهنگ و تمدن اسلامی بوده و
نمودهای خاصی از این باور اصیل را به نمایش گذاشته است, یکی از این جلوه
ها، عزاداری اباعبدالله الحسین(ع) است.
مراسم
عزادارى ماه محرم از روز اول ماه محرم در بوشهر آغاز ميشود و معمولاً تا
شب يازدهم و در برخى موارد تا شب سيزدهم ادامه دارد.
با فرا
رسيدن ماه محرم مردم استان لباس سياه به تن ميكنند و كوچك و بزرگ با لباس
سياه در مراسم عزادارى سالار شهيدان شركت مينمايند. در اين ماه در تمامى
مساجد، حسينيهها و تكايا و برخى منازل مجلس وعظ و سخنرانى و عزادارى
برپا ميشود.
مراسم سخنرانى ماه محرم معمولاً شبها به مدت 5/1 تا 2 ساعت برگزار ميگردد و پس از اتمام سخنرانى مراسم عزادارى آغاز ميگردد.
در
گذشته براى اطلاع مردم از محل برپايى مراسم سخنرانى و عزادارى، افرادى به
پشت بام محل روضه خوانى رفته و با صداى بلند ابياتى را در مرثيه امام حسين
عليهالسلام و واقعه عاشورا ميخواندند و مردم نيز با شنيدن آن ابيات
ميفهميدند كه مراسم عزادارى برپا شده است. هر شب نيز قبل از شروع مراسم
فرد يا افرادى چاووشى ميخواندند.
پيش از شروع سخنرانى،
نوحههاى مذهبى خاصى به طور دسته جمعى به نام «پامنبرى» خوانده ميشود و
اين سرود براى اعلان كار مسجد و جمع كردن مردم صورت ميگيرد و به ذكر گفتن
مشهور است.
پس از سخنرانى مراسم عزادارى و سينهزنى آغاز
ميشود. سينهزنى در استان بوشهر با ويژگيهاى خاص خود همراه است. براى
شروع مراسم سينهزنى، ابتدا نوجوانان و نوحهگويان نه چندان مشهور شروع
به نوحهخوانى ميكنند. كمكم جمعيت سينهزن زياد شده و مداحان مشهور نيز
وارد ميدان عزادارى ميشوند.
در بندر بوشهر به تدريج كه بر
تعداد سينهزنها افزوده ميشود، به دايرههاى تو در تو تقسيم ميشوند.
از يك دايره كه فشار شديد شد، چند نفر جدا شده و يك دايره جديد در ميان
دايره قبلى ايجاد ميكنند. در برازجان رسم است كه يك نفر مجرب، اول صف
سينهزنى ميايستد و از راست به چپ، سرعت حركت و يا كندى گروه را تنظيم
ميكند. هر فردى در اين گروه با دست راست ضمن قدم برداشتن مرتب بر سينه
مىزند و با دست چپ كمربند نفر بعدى خود را ميگيرد. به اين ترتيب يك صف
زنجيرهاى دايره مانند درست ميشود. اين نوع سينه زنى در تمامى شهرهاى
ساحلى به غير از دشتستان مرسوم است.
در سينه زنى هيچ گونه سازى
شركت ندارد. آوازهاى آن، فقط به وسيله ضربات منظم سينه زنى همراهى ميگردد.
اين آوازها بين خواننده اصلى و سينه زنان متواليا مبادله ميشوند.
مراسم
سينه زنى به وسيله يك رهبر هدايت ميشود، رهبر وظيفه دارد كه اضافه شدن
تدريجى شركت كنندگان، تعويض ملوديها بين خواننده و سينه زنها، انطباق
آنها با ضربات سينه زنى و غيره را تنظيم كند.
در سينه زنى دو
نوحهخوان اصلى شركت ميكنند. خواننده دوم معمولاً در زمره بهترين
خوانندگان بوشهر است. وى موقعى در مراسم حضور مييابد كه دايره دومى از
شركت كنندگان در وسط دايره اول تشكيل گردد. هر دو نوحهخوان فقط وظيفه
اجراى نوحهها را به عهده دارند، يعنى در سينه زنى شركت نميكنند.
ازدياد
تدريجى سينهزنها، موجب هيجان تدريجى در سينه زنى است. اين هيجان تدريجى
كمكم، به اوج خود ميرسد. در خاتمه سينه زنى، شركت كنندگان به گروههاى
كوچكترى تقسيم شده، به سينهزنى ادامه مىدهند ... .
مراسم سينه زنى تقريبا 75 دقيقه به طول مىانجامد. در حالى كه خاتمه آن بيش از ده دقيقه طول نميكشد.
ظهر روز تاسوعا در مساجد روستاها و در شهر در محل نماز جمعه جمع شده و مراسم عزادارى و سينهزنى انجام ميدهند.
شب
عاشورا مردم معمولاً تا صبح مينشينند و يك ساعت قبل از اذان صبح مراسم
صبحدم برگزار ميكنند. مردم اعم از زن و مرد ميايستند و دور ستون مسجد
ميچرخند (دايرهوار) و سينه ميزنند و اشعارى چنين ميخوانند:
اى صبحدم يك دم بدم يك امشبى بهر خدا
تا حسين كشته نگردد در زمين كربلا هر 10 دقيقه آن روحانى يا مداح كه در جمعيت وجود دارد ذكر مصيبت ميخواند.
اين
مراسم تا اذان صبح ادامه دارد. سپس با اقامه نماز مراسم پايان مييابد.
روز عاشورا مردم قبل از اذان ظهر (ساعت 11) مراسم سينهزنى و روضهخوانى
برگزار مينمايند.
مراسم روز عاشورا از ساعت 11 صبح پس از سخنرانى
واعظ آغاز ميشود و با گفتن اذان مراسم حركت ذوالجناح و تشييع جنازه امام
حسين عليهالسلام آغاز ميشود. اسبى را خونين كرده و جنازه به دنبال آن
روى دست عدهاى ميگردد و اين شعر را خطاب به ذوالجناح ميخوانند:
ذوالجناح بى صاحب از ميدان درآمد
و يا زبان حال سكينه را ميخوانند بعد از آن سينهزنى دورهاى (دشتى) آغاز ميشود نزديك به يك ساعت ادامه مييابد.
شام غريبان: شب
شام غريبان مردم در مسجد جمع ميشوند و مراسم سينهزنى و روضهخوانى را
برگزار ميكنند. مردم بوشهر براى اجراى مراسم مذهبى «شام غريبان» در شب
يازدهم ماه محرم، (مرد و زن) شب هنگام دور هم گرد ميآيند.
همه
مردان و زنان، پابرهنه بوده و بعضى از مردان لباس و چفيه و عقال عربى بر تن
دارند. آنان در ابتدا به دو گروه تقسيم شده، مردان در پيش و زنان در پشت
سر آنان جاى ميگيرند.
دو گروه، در فاصله 30 ـ 40 مترى از هم به
راه ميافتند. در ناحيه مركزى معمولاً در كوچههاى شهر ميگردند و در
فواصل معين شمع روشن ميكنند ولى در نواحى بيرونى، در بيرون محل به راه
افتاده و به هر يك از اماكن مذهبى (قدمگاه) كه ميرسند اقدام به روشن كردن
شمع مينمايند.
به گاه حركت، هر گروه از آنان مثل اين كه به دنبال
گم گشتهاى در بيابان ميگردند، با صداى آهسته زمزمه ميكنند. سركرده هر
گروه كه در پيشاپيش آنان جاى گرفته چنين ميآغازد:
طفل صغيرى ز حسين گم شده ساربون ساربون
اين شتران را تو به آهسته رون ساربون ساربون
بدين
ترتيب در فواصل معين نوحههاى مختلف را تكرار كرده و تا نقطه پايانى به
پيش ميروند. به گاه رسيدن به محل و رفتن به خانه خود، يك ديگر را با لفظ
«مرو اى شما همه سال» خطاب كرده و از هم جدا ميشوند.
مجالس ترحيم هنگامى كه فردى فوت ميكند، اقوام و اطرافيان او را خبر مينمايند و از طريق بلندگو مردم محله را مطلع مينمايند.
همسايگان
و بستگان در خانه متوفى گرد ميآيند. تعدادى از مردان، انجام هر كارى را
كه در دست دارند كنار نهاده و قبل از هر چيز مشغول كندن گور ميشوند،
عدهاى ديگر به غسل و تطهير مرده (در مرده شوى خانه و اگر نباشد در خانه
خودش) ميپردازند؛ سپس مرده را به گورستان تشييع مينمايند كه پيشاپيش
تشييع كنندگان بچهاى يا مردى با يك سينى حلوا به نام «ثيبرُد» به راه
ميافتد.
در گورستان كار تلقين كه تمام شد، همگان و نوبت به نوبت،
دو سه بيل خاك (براى ثواب) بر روى مرده ميريزند و هر نفر كه اين كار را
انجام ميدهد، پس از آن بايد بيل را حتما به طور «دَمَر» بر روى زمين
بخواباند. پس از به خاك سپارى خانواده عزادار و اقوام نزديك متوفى جهت تشكر
از مردم درب قبرستان ميايستند.
بعد از انجام به خاك سپارى و
خواندن فاتحه، بر همگان لازم است كه صاحب عزا را تا در خانهاش همراهى
كرده و در آنجا نيز فاتحه بخوانند. اگر مرده را روز جمعه (عصر) به خاك
سپرده باشند، از عصر فرداى آن روز (عصر شنبه) مجلس ترحيم برپا ميشود و
برگزارى مجلس در صبح شنبه را جايز نميدانند.
امروزه در بوشهر
نيز مانند ساير مناطق مراسم ترحيم با گرفتن مجلس شب سوم، هفتم، چهلم و
سالگرد اجرا ميشود. تنها موردى كه با ساير شهرها فرق دارد مراسمى است كه
بعد از چهار ماه و ده روز ميگيرند.
در اين روز، براى شادى روح
شخص متوفى مجلس عزادارى برپا و نهار داده ميشود. [اين مراسم براى درآوردن
لباس سياه صاحبان عزا ميباشد]
همچنين در اولين عيد بعد از فوت،
فرد متوفى مثل عيد فطر و يا عيد غدير و ديگر عيدها در هنگام صبح در منزل
متوفى مراسمى برگزار ميشود و اقوام و خويشان به ديدن خانواده متوفى
ميروند و بعدازظهر به سر قبر مىروند. اين عيد را «عيد تلخ» مينامند.
مراسم
سوگوارى زنانه نيز بدين صورت ميباشد كه زنها در حالى كه دور هم
نشستهاند يكى از آنها كه صدايى رسا داشته باشد نوحه ميخواند و يا ريتم
مخصوصى هماهنگ با نوحه، روى پايش با دست ميزند. اين زن را «سر خوان»
مينامند.
بقيه زنها نيز در حالى كه به او جواب ميدهند، با دستشان به پاى خود ميزنند. اين مراسم در حالت نشسته اجرا ميشود.
لازم
به ذكر است كه اگر شخص فوت شده جوان باشد، مراسم ايستاده انجام ميگيرد و
در حالى كه نزديكترين افراد متوفى از جمله مادر، خواهر و همسرش شال سبزى به
گردن ميبندند و دايره وار حلقه ميزنند.
وقتى اولين گروه از زنها براى تسليت گويى وارد ميشوند كلمه
وه، وه، وه
ميگويند. در اين حال اول صاحب عزا، بعدا بقيه بلند شده و نوحه
ميخوانند. همچنين مراسم خيرات در مجالس عزادارى بوشهر بدين ترتيب است كه
شب اول و دوم فوت ميت، حلواى آرد گندم كه به «حلواى آردى» معروف است درست
كرده و بين مستحقها در بيرون از منزل تقسيم ميكنند و شب سوم را هم مرغ
با پلو ميدهند.
اين خيراتها بايد حتما قبل از اذان مغرب صورت
گيرد. يكى از جالبترين قسمتهاى سوگوارى زنانه كه در حالت ايستاده و بر
سر مزار اجرا ميشود، عزاى «سرپايى» است. زنها هنگام عزادارى سرپايى در
اطراف قبر حلقه زده در حالى كه با دست بر سر و سينه خود ميزنند، عبارت
وه، وه، وه را تكرار ميكنند.
زنان تا چهل روز سياه پوش ميشوند و بر خواهر و مادر و... متوفى لازم است «هفّه» (آرايش) نكنند.
علاوه
بر انجام وظايف فوق توسط بازماندگان، بر اهالى محل، زنان و خاصه بستگان
سببى و نسبى و همسايگان نيز لازم است تا چهل روز لباس سياه به تن كرده و از
انجام هرگونه مراسم بزم و سرور و عروسى كه به آن «پند نشستن» ميگويند
خوددارى نمايند.
بعد از چهلمين روز صاحبان عزا را ديگران از عزا
بيرون ميآورند و معمولاً خود صاحبان عزا با فرا رسيدن يك عيد يا يك
برنامه خاصّ ديگر از عزا بيرون ميآيند.
در شبهاى عاشوراى هر
سال رسم بر اين است كه جهت خواندن فاتحه، همراه با سنج و «دمّام» از مسجد
به گورستان ميروند و از همان آغاز رفتن، شروع به دمام زدن ميكنند.
علاوه بر شب عاشورا، هرگاه فرد جوان يا شخصيت بزرگوارى از دست رفته باشد نيز همان كار را صورت ميدهند.
به محض نزديك شدن به گورستان، آهنگ دمام زدن را تغيير داده و اين بار فقط با زدن سه چوب موزون بر دمّام به نام طبل وارونه
(دَم دَم دَم، دَم دَم دَم...) داخل گورستان ميشوند و بعد از خواندن فاتحه به مسجد بر ميگردند./ز