به گزارش حوزه سینما باشگاه خبرنگاران؛ "بهزاد عشقی" در یک یادداشتی نسبت به روند فیلم‌سازی و حواشی آن در یک مرکز فرهنگی انتقاد کرده است که در زیر می‌خوانید:

دریک مرکز فرهنگی، که نام نمی برم، آقای جوانی که نامش را به یاد نمی آورم، مسئول بخش فیلم سازی است. فیلم نامه ای از فیلم ساز جوانی تصویب شده بود و می باید قسط اول پرداخت می شد تا تدارک تولید کار آغاز شود. آقای جوان، پرداخت قسط اول را موکول کرد به ارائه فیلم نامه دکوپاژ شده توسط کارگردان، اما فیلمی که قرار بود تولید شود مستند بود وفیلم مستند می باید در لحظه اتفاق بیفتد و هیچ مستند نابی معمولا با دکو پاژ دقیق ساخته نمی شود. همین را درگوش سالم این جوان زمزمه کردند؛ و این که حتی در فیلم های داستانی هم سلیقه ها متفاوت است.

مثلا آلفرد هیچکاک معمولا با فیلم نامه دکوپاژ شده به صحنه می رفت و بر این باور بود که فیلم را قبل از ساخت باید در کاغذ تمام کرد. اما بر عکس ژان لوک گدار هرگز مقید به فیلم نامه دکوپاژ شده نبوده و همه چیز را در صحنه شکل می داده است. ظاهرا شیوه دوم حتی در فیلم های داستانی هم پیروان بیش تری دارد. تازه چرا باید یک مسئول سینمایی، از دکوپاژ یک کارگردان سر در آورد و اگر دکوپاژ نیز تحت نظارت مسئولان در بیاید، آن وقت چه جایی برای خلاقیت کارگردان باقی می ماند؟ اما مرغ آن مسئول جوان یک پا داشت و هم چنان حرف هایی را که قابل درک نبوده تکرار می کرد. و در واقع این جوان فیلم های زیادی در عمرش ندیده بود و با سینمای مستد اصلا آشنایی نداشت. اما به پشتوانه میزی که پشت آن نشسته بود می انگاشت که حقیقت همان است که او می گوید.


فیلم ساز جوان با متانت توضیح داد که در این اتاق هر چه می خواهد بگوید، اما خارج از این اتاق حرف هایش را مکرر نکند، چون در این صورت نه فقط خود، که اداره متبوع خود را نیز زیر سوال خواهد برد. در همان موقع ندایی درونی به فیلم ساز جوان هشدار می دهد که بهتر است از همین ابتدا کات بدهد و اگر این پروژه را در همین شرایط ادامه پیدا کند، مسلما به ناکجا اباد خواهد رفت.

این کی مورد جزیی است و مسلما ساخته نشدن یک فیلم کوتاه و مستند خسارت فرهنگی چندانی به بار نمی آورد. اما این جوان استثنا نیست و افرادی از این دست در سایر نهادهای فرهنگی نیز حضور دارند؛ کسانی که خود را کانون دانایی می انگارند و نابلدی خود را در زرورق تفرعن و قدرت نمایی می پیچیدند و به جای پرسشگری و درس آموزی، مدام آرای ناصحیح خود را به دیگران تحمیل می کند، آیا در چنین فضایی استعدادهای زیادی از نفس نمی افتند و دچار جوانمرگی هنری نمی شوند؟

منبع: ماهنامه فیلم

انتهای پیام/