به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران، پایگاه تحلیلی "المانیتور" در مقاله‌ای به قلم "مازال معلم" می‌نویسد:‌ هنگامی که نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی صبح روز یکشنبه 24 نوامبر در آغاز جلسه هفتگی هیات دولت، در برابر دوربین‌ها ظاهر شد و با لحنی شدید، توافقنامه صورت گرفته بین ایران و قدرت‌های بزرگ جهان را به عنوان یک اشتباه تاریخی محکوم کرد، در حقیقت، خطاب به افکار عمومی اسرائیل صحبت می‌کرد.

اما صبح همان روز، توافقنامه هسته‌ای ایران و غرب، در ژنو به امضا رسیده بود و خشم و عصبانیت نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی هم نمی‌توانست تغییری در این موضوع ایجاد کند.

البته نتانیاهو از این موضوع آگاه بود اما او تلاش داشت تا با این فریاد اعتراض، موقعیت خود را در میان عموم مردم اسرائیل ارتقا دهد. او تلاش داشت تا موقعیت منحصر به فرد خود را به عنوان فردی مسئول در دولت «یائیر لاپید»، وزیر دارایی و «نفتالی بنت»، وزیر اقتصاد و تجارت و همچنین «آویگدور لیبرمن»، وزیر امور خارجه اسرائیل، به بالاترین حد ممکن رسانده و خود را به عنوان رهبری که برای تضمین امنیت اسرائیل، خود و موقعیت بین المللی خود را در معرض خطر قرار می‌دهد، به تصویر بکشد.

در حقیقت، نتانیاهو همان کاری را انجام داد که سال‌هاست از زمان ریاست حزب مخالف در سال‌های (2009-2006) و بعد‌ها به عنوان نخست‌وزیر این رژیم، انجام می‌دهد. به عبارت دیگر، او از برنامه هسته‌ای ایران برای نیازهای سیاسی داخلی خود استفاده می‌کند. البته هدف از این گفته‌ها این نیست که نتانیاهو واقعا به این موضوع که ایران تهدیدی وجودی اسرائیل به شمار می‌رود، اعتقادی ندارد و جلوگیری از ایران در دستیابی به سلاح اتمی را رسالت خود نمی‌داند.

نتانیاهو، همانطور که می‌توان در تمام حرکات و رفتار او به عنوان نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی مشاهده کرد، هم به طور علنی و هم به طور پنهان، واقعا با توصیفی که از خود ارائه داده است، مطابقت دارد اما درست مثل هر سیاستمدار دیگری، این قبیل مسائل، از طریق منشورهای عمومی، نظرسنجی‌ها و منافع سیاسی مورد قضاوت قرار می‌گیرند.

منظور از این گفته‌ها این نیست که این ادعا را که تلاش نتانیاهو علیه برنامه هسته‌ای ایران بدبینانه و ابزاری است را مطرح کنیم بلکه به عبارتی دیگر، نتانیاهو در مرحله مشخصی، عامل بالقوه سیاسی موجود در این موضوع را تشخیص داده است و در طول زمان، با افزایش یا کاهش سطح مشارکت رسانه‌ها مطابق با احتیاجات خود، به تبلیغ آن می‌پردازد. به طور کلی، رابطه وی با موضوع سلاح هسته‌ای ایران به قدری نزدیک است که به مهمترین بخش موجودیت سیاسی و اجتماعی و فردی وی تبدیل شده است.  

هرچند در مورد اینکه حتی درصد کوچکی از اسرائیلی‌ها به طور دقیق، مضمون توافقنامه امضا شده اخیر بین ایران و قدرت‌های بزرگ جهان را متوجه می‌شوند، به شدت تردید وجود دارد، اما اغلب آنها بر این باورند که اعتراض نتانیاهو کار درست و موجهی است.

اکنون این سوال به وجود می‌آید که چرا باید اینطور باشد؟ پاسخ این است که مردم اسرائیل در طول چند سال اخیر، یاد گرفته‌اند که خود را با داستانی که نتانیاهو، گاهی اوقات با کمک ایهود بارک، وزیر دفاع سابق این رژیم و بیشتر مواقع با کمک وزاری ارشد دولت‌های سابق و کنونی خود مطرح می‌کند، تطبیق دهند؛ داستانی که طبق آن، جلوگیری از ایران در دستیابی به سلاح هسته‌ای، و به هر شکل ممکن، یک الزام و تعهد اخلاقی به شمار می‌رود و اسرائیل در صورت لزوم، به تنهایی دست به حمله نظامی علیه ایران خواهد زد.

پنهانکاری دولت‌های قبلی و کنونی نتانیاهو در برخورد با مسئله ایران و همچنین در مورد اهمیت این موضوع، او را از فواید سیاسی و عمومی موضع گیری‌هایش بهرمند کرده است. نظرسنجی‌هایی که سالانه صورت می‌گیرند، نشان می‌دهند که مردم اسرائیل در مورد مسئله ایران به نتانیاهو اعتماد کرده‌اند و داستان ساختگی نتانیاهو در مورد ایران، کاملا مورد تایید و قبول مردم اسرائیل است. 

علاوه براین، نتانیاهو در مقایسه با تمامی رقبای سیاسی خود، به ویژه به خاطر موضع گیری و مخالفت‌هایش با برنامه هسته‌ای ایران، از موقعیت بهتری برخوردار است.

برای مثال، یک نظر سنجی که اخیرا توسط روزنامه اسرائیلی «هایوم»، دو روز پس از امضای توافقنامه هسته‌ای ایران صورت گرفت نیز، این موضوع را ثابت می‌کند. در این نظر سنجی، از مردم اسرائیل سوال شده است که آیا فکر می‌کنید که در نتیجه این توافق، ایران برنامه هسته‌ای خود را متوقف می‌کند؟» 74.4 درصد از پاسخ دهندگان گفته‌اند خیر. در پاسخ به سوال «آیا فکر می‌کنید که آمریکا با امضای این توافقنامه با ایران، به منافع اسرائیل آسیب وارد کرده است؟» ،‌58.8 درصد به این سوال پاسخ مثبت داده‌اند. و در نهایت، در پاسخ به این سوال که «آیا شما از واکنش نخست وزیرتان با این مسئله، خشنود هستید؟»، 55.3 درصد از پاسخ دهندگان به این سوال پاسخ مثبت داده‌اند.

پیش از این نیز ایهود باراک، نخست‌وزیر سابق اسرائیل از برنامه هسته‌ای ایران و ادعای ساخت سلاح هسته‌ای توسط این کشور، استفاده سیاسی کرده است. او از این بهانه برای سرپوش گذاشتن بر ورود خود به دولت دوم نتانیاهو در مارس 2009، هنگامی که مجبور شد به اعضای حزب کارگر اسرائیل توضیح دهد که چرا با وجود 13 کرسی شرم آوری که وی در انتخابات به دست آورده بود، و او را به داخل مخالفان فرستاده بود، استفاده کرد و وارد جناح راست دولت شد. باراک به طور غیرمستقیم و حتی گاهی اوقات با صراحت گفته است که در ورای قول‌ها و تعهداتی که هر فرد به رای دهندگان خود دارد، وظیفه بزرگ‌تری نهفته است. باراک در آستانه پیوستنش به دولت نتانیاهو در فوریه 2009، در خصوص برنامه اتمی ایران گفت: «زمان به سرعت  در حال گذر است... این برنامه، می‌تواند تهدیدی علیه موجودیت اسرائیل باشد.»

با تمام اینها، در حال حاضر مسئله این است که نتانیاهو در هفته‌ها و ماه‌های گذشته با تغییرات موجود کنار نیامده است و همچنان به سیاست خصمانه خود ادامه می‌دهد و بر طبل جنگ با ایران می‌کوبد؛ درحالیکه به نظر می‌رسد آمریکا مسیر خود را تغییر داده و مذاکرات دیپلماتیک خود را با ایران از سر گرفته است.

انتهای پیام/