آهنگساز و نوازنده تعزیه مطرح کرد
تعزیه عامل بقای موسیقی اصیل است
تعزیه به عنوان یک هنر مذهبی موسیقی اصیل و سنتی را حفظ کرده است.
عباس حیدری، نوازنده‌ی "ترومپت"، در گفتگو با خبرنگار حوزه موسیقی باشگاه خبرنگاران؛ درباره‌ی خاستگاه موسیقی در تعزیه عنوان کرد: در گذشته در مقایسه با اکنون سازها به این گستردگی نبوده و از سازهای محدودتری در تعزیه استفاده می‌شد و در دوره‌ی ناصر‌الدین شاه سندی وجود دارد که نوازندگان برای ورود اشقیا از مارش نظامی استفاده می‌کردند. البته ماهور یا چهارگاه در گذشته وجود نداشته است.
وی افزود: تعزیه باعث بقا موسیقی اصیل ایرانی بوده است.
اگر تعزیه نبود موسیقی سنتی ما از بین می‌رفت.
قدمای موسیقی‌دان تمام نغمات و گوشه‌های آوازی موسیقی را در شعرهای تعزیه می‌گنجاندند و چون تعزیه بعنوان یک هنر مذهبی باعث حفظ موسیقی سنتی شده است.
حیدری بیان کرد: میرزا و میرانجم دو تن از افرادی بوده‌اند که شعرهای تعزیه را سروده‌اند و خود آن‌ها بخاطر تسلطی که به موسیقی داشته روی شعرها ملودی می‌گذاشتند.
وی درخصوص استفاده از ساز ترومپت در تعزیه اظهار داشت: امروزه از سازهایی مثل ماکسیفون و قرنی در تعزیه استفاده می‌شود اما جایگزین ترومپت نخواهند شد و دلیل آن بخاطر حس حزن و عزایی است که این ساز به مخاطب انتقال می‌دهد.
وی تصریح کرد: استفاده از سازهایی مانند شیپور و گیتار در تعزیه اتفاقی اشتباه است و از طرفی اهالی تعزیه رد شده است.
حتی قدمای تعزیه سازهایی مانند ساکسیفون و قرنی را حدود می‌دانند.
وی افزود: نسبت به ترومپت در تعزیه موضع‌گیری می‌شود و معتقد هستند که بهتر است در تعزیه از قبل خالی استفاده شود و مطمئناً واکنش مناسبی نسبت به سازهایی چون گیتار و پیانو استفاده از آهنگ‌های مبتذل غربی نخواهند داشت.
این نوازنده‌ی ترومپت گفت: استفاده از سازها و آهنگ‌های نازل در تعزیه جز این که ضربه‌ای مستقیم به تعزیه وارد کند هیچ تاثیر دیگری ندارد.
حیدری درباره‌ی تفاوت نسل‌ها در تعزیه بیان کرد: در نسل جدید بعضی از نوازندگان و خوانندگان دارای پشتکار بالایی هستند و با بخش نام تمامی ردیف‌هایی که می‌نوازند را پیدا کرده و علم خود را پیرامون دستگاه‌های موسیقی بالا بوده‌اند که البته تعدادشان انگشت شمار است. اما اساتید قدیمی به خاطر انتقال سینه به سینه و تمرین زیاد تمامی دستگاه‌ها ملکه‌ی ذهن‌شان شده و شاید اسم آن‌ها را ندانند.
وی عنوان کرد: البته متاسفانه امروزه تعزیه خوان‌هایی هستند که مستقیماً به این هنر قدیمی ضربه وارد می‌کنند و آهنگ‌های اصیل تعزیه را تغییر داده و از ملودی‌های نامناسب بدون ارتباط با استفاده می‌کنند و در جواب نیز خواسته‌ی مردم مبنی بر به روز بودن تعزیه خوان‌ها و نوازندگان را مطرح می‌کنند ولی غافل از اینکه با این کار موسیقی اصیل تعزیه را از بین می‌برند.
وی افزود: من معتقد هستم اگر این روند در آینده ادامه پیدا کند و فکری برای این مسئله نشود نداهای اصیل تعزیه به فراموشی سپرده می‌شود.
حیدری درباره‌ی جایگاه تعزیه قبل و بعد از ثبت در یونسکو گفت: تعزیه جایگاهش پس از ثبت در یونسکو به زبان شاید تغییر کرده باشد اما در واقع چنین چیزی وجود ندارد. یعنی حمایتی از ملی‌ترین نمایش ایرانی نشده است. در زمان قاجار در تهران تکیه دولت وجود داشته اما در حال حاضر همان هم وجود ندارد.
این آهنگساز درخصوص جایگاه موسیقی در تعزیه خاطر نشان کرد: موسیقی نقش بسیار مهمی در تعزیه ایفا می‌کند و امروزه علاوه بر مسئولیت‌هایی که بر عهده داشته نقش معین البکا را دارد به طور مثال نوازنده برای نقش خوان حضرت عباس(ع) بیات توک می‌نوازد و با پایان آن جابه‌جایی نقش‌ها توسط موسیقی انجام می‌شود.
انتهای پیام/
وی افزود: تعزیه باعث بقا موسیقی اصیل ایرانی بوده است.
اگر تعزیه نبود موسیقی سنتی ما از بین می‌رفت.
قدمای موسیقی‌دان تمام نغمات و گوشه‌های آوازی موسیقی را در شعرهای تعزیه می‌گنجاندند و چون تعزیه بعنوان یک هنر مذهبی باعث حفظ موسیقی سنتی شده است.
حیدری بیان کرد: میرزا و میرانجم دو تن از افرادی بوده‌اند که شعرهای تعزیه را سروده‌اند و خود آن‌ها بخاطر تسلطی که به موسیقی داشته روی شعرها ملودی می‌گذاشتند.
وی درخصوص استفاده از ساز ترومپت در تعزیه اظهار داشت: امروزه از سازهایی مثل ماکسیفون و قرنی در تعزیه استفاده می‌شود اما جایگزین ترومپت نخواهند شد و دلیل آن بخاطر حس حزن و عزایی است که این ساز به مخاطب انتقال می‌دهد.
وی تصریح کرد: استفاده از سازهایی مانند شیپور و گیتار در تعزیه اتفاقی اشتباه است و از طرفی اهالی تعزیه رد شده است.
حتی قدمای تعزیه سازهایی مانند ساکسیفون و قرنی را حدود می‌دانند.
وی افزود: نسبت به ترومپت در تعزیه موضع‌گیری می‌شود و معتقد هستند که بهتر است در تعزیه از قبل خالی استفاده شود و مطمئناً واکنش مناسبی نسبت به سازهایی چون گیتار و پیانو استفاده از آهنگ‌های مبتذل غربی نخواهند داشت.
این نوازنده‌ی ترومپت گفت: استفاده از سازها و آهنگ‌های نازل در تعزیه جز این که ضربه‌ای مستقیم به تعزیه وارد کند هیچ تاثیر دیگری ندارد.
حیدری درباره‌ی تفاوت نسل‌ها در تعزیه بیان کرد: در نسل جدید بعضی از نوازندگان و خوانندگان دارای پشتکار بالایی هستند و با بخش نام تمامی ردیف‌هایی که می‌نوازند را پیدا کرده و علم خود را پیرامون دستگاه‌های موسیقی بالا بوده‌اند که البته تعدادشان انگشت شمار است. اما اساتید قدیمی به خاطر انتقال سینه به سینه و تمرین زیاد تمامی دستگاه‌ها ملکه‌ی ذهن‌شان شده و شاید اسم آن‌ها را ندانند.
وی عنوان کرد: البته متاسفانه امروزه تعزیه خوان‌هایی هستند که مستقیماً به این هنر قدیمی ضربه وارد می‌کنند و آهنگ‌های اصیل تعزیه را تغییر داده و از ملودی‌های نامناسب بدون ارتباط با استفاده می‌کنند و در جواب نیز خواسته‌ی مردم مبنی بر به روز بودن تعزیه خوان‌ها و نوازندگان را مطرح می‌کنند ولی غافل از اینکه با این کار موسیقی اصیل تعزیه را از بین می‌برند.
وی افزود: من معتقد هستم اگر این روند در آینده ادامه پیدا کند و فکری برای این مسئله نشود نداهای اصیل تعزیه به فراموشی سپرده می‌شود.
حیدری درباره‌ی جایگاه تعزیه قبل و بعد از ثبت در یونسکو گفت: تعزیه جایگاهش پس از ثبت در یونسکو به زبان شاید تغییر کرده باشد اما در واقع چنین چیزی وجود ندارد. یعنی حمایتی از ملی‌ترین نمایش ایرانی نشده است. در زمان قاجار در تهران تکیه دولت وجود داشته اما در حال حاضر همان هم وجود ندارد.
این آهنگساز درخصوص جایگاه موسیقی در تعزیه خاطر نشان کرد: موسیقی نقش بسیار مهمی در تعزیه ایفا می‌کند و امروزه علاوه بر مسئولیت‌هایی که بر عهده داشته نقش معین البکا را دارد به طور مثال نوازنده برای نقش خوان حضرت عباس(ع) بیات توک می‌نوازد و با پایان آن جابه‌جایی نقش‌ها توسط موسیقی انجام می‌شود.
انتهای پیام/
