به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از نشنال اینترست، «پل پیلار» که 28 سال سابقه فعالییت در سیا را دارد در مقاله  خود اعمال تحریم علیه ایران را مورد انتقاد قرار داده و آن را ضربه ای به پیکر اقتصادی و حتی دانشگاهی امریکا دانسته است.

وی می نویسد: شیفتگی از تحریم‌های اقتصادی اعمال شده علیه کشورهایی كه آمریکا دوست ندارد از جمله ایران، این  مفهوم را که تحریم‌ها خود هدف نيستند بلكه فقط  ابزاري هستند برای  دست یافتن به  برخي  از هدف های دیگر، از بين مي‌برد. عدم درک مفهوم واقعی تحریم، به طور عمده در درد و رنج‌هاي اقتصادی آشکار مي‌شود در این حوزه ما فکر می‌کنیم تحریم‌هاي تحميلي عليه کشور هدف، خود  هدف هستند، گويي  ما در جهاني با حاصل جمع صفر زندگی می‌‌كنيم، که در آن درد كشوري كه ما دوستش نداريم معادل سود ما است. ما در چنین دنیایی زندگی نمی کنيم، و درد شخص دیگری به طور مستقیم به معنی سود ما نیست.

همچنین ما اين نكته را هم نادیده می‌گیريم كه، تحریم های تحمیلي خود ما ضرر و زيان‌هاي مستقیمي روي خودمان دارد. در مورد این موضوع  تا حدودی به عنوان یک  مسئله نظریه اقتصادی فکر کنيد. تحریم  به معنی دخالت دولت در فعالیت بازار است. آنها شرکت‌ها را از انجام آنچه كه در شرایط عادي موثرترين راه براي  تامین تقاضا در بازار است باز می‌دارند.  این دخالت، به طور اجتناب ناپذیری هزینه های اضافی بر بازاری که ما آمریکایی ها هم در آن سهم داریم ، تحمیل می‌کند.

اجرای تحریم های آمریکا علیه ایران  هزینه های قابل توجهی را بر  شرکت های ایالات متحده  تحمیل می‌کند. نه تنها این شرکت‌ها از برخی از فرصت های بزرگ برای کسب و کار جدید محروم شده‌اند، بلکه آنها  برای این که  مطمئن شوند در حوزه‌هایی که  هنوز هم در حال انجام کسب و کار  هستند گرفتار مجریان تحریم‌ها نمی‌شوند مجبور ند بیش از حد مراعات کنند. گزارش واشنگتن پست  نشان می‌دهد  چگونه این ترس باعث می‌شود شرکت‌های آمریکایی دقیقه به دقیقه هر کاری را که انجام می دهند با جزئیات دقیق به مجریان دولت گزارش  کنند.  به عنوان مثال، سیتی بانک  احساس کرد لازم است به دولت   گزارش دهد که  از راه انتقال پول از طریق دستگاه ATM در بحرین که حاصل سرمایه گذاری مشترک با دو بانک ایرانی است چهار دلار سود به دست آورده است. جالب توجه است که برخی از اعضای کنگره  هم که درشرایط عادی دائما می‌گویند  مقررات دولتی طاقت فرسا و بار اداری که آنها تحمیل می‌کنند، برای اقتصاد آمریکا بد است از حامیان  سفت و سخت تحریم‌ها هستند.

و البته در مورد تحریم ایران باید گفت این تحریم بر بازار نفت اثر می گذارد. در طول نیم قرن گذشته وضعیت این بازار  عامل مهمی در تاریخ اقتصادی ایالات متحده بوده است. به طور کلی زمانی که تولیدکنندگان خارجی نفت و به خصوص کارتل اوپک  باهم اقدام کرده‌اند  تا قیمت‌ها را بالا ببرند برای اقتصاد آمریکا بد بوده است ولی زمانی که رقابت آزاد در میان تولیدکنندگان وجود داشته و قیمت نفت کاهش یافته است برای اقتصاد آمریکا  خوب بوده است . افزایش قیمت نفت به معنای افزایش هزینه انجام کسب و کار برای بیشتر بخش های اقتصاد آمریکا است.

با وجود تمام امیدواری  که در مورد تولید نفت داخلی وجود دارد، تولید  نفت در خاورمیانه هنوز هم مسئله بسیار مهمی است. ما می توانیم  از رقابت  شدید  قیمت‌شکن در میان تولید کنندگان خارجی نفت  کمی بیشتراستفاده کنیم.  اکنون بهای هر بشکه  در بازار امریکا، حدود دو برابر پنج سال پیش است. وزیر نفت ایران می گوید ایران می خواهد دقیقا  همان رقابت را تشدید کند. اما تا زمانی که تحریم‌ها علیه ایران پا بر جا است این اتفاق نمی افتد.

 علاوه بر این، تحریم ها هزینه های غیر اقتصادی و غیر قابل اندازه گیری قابل توجهی را به ایالات متحده آمریکا   تحمیل می کند .تلاش های فراوان دیپلماتیک صرف شده در وضع و حفظ رژیم تحریم ها ، باعث اتلاف وقت با دیگر کشور های جهان شده وانرژی و توجه مقامات آمریکا را هدر داده است.  خوب است  سرمایه سیاسی در چیزی صرف شود که سود مستقیمی برای منافع ایالات متحده  داشته باشد.

و به عنوان مثال نوعی دیگر از هزینه های تحریم ،  دانشجوی دکترا دانشگاه نیویورک را در نظر بگیرید که حوزه پژوهشی  او در ایران   به دلیل پیچیدگی های مرتبط با تحریم  و به دلیل  این که   کسانی که هزینه تحقیقاتی  او را تامین می کردند ترسیدند  مبادا گرفتار مجریان دولتی  تحریم ها شوند ،معلق ماند.دانشگاه 9 ماه زحمت امور اداری و هزاران دلار  هزینه‌های حقوقی را متحمل شد  تا در نهایت سفر او به تایید وزارت خزانه داری امریکا رسید. حتی پس از آن ، او را از بردن لپ تاپ ، هارد دیسک ، تلفن همراه، دستگاه ضبط صدا ، و یا دوربین  به ایران  منع کردند.   این  مسئله را به عنوان ضربه‌ای  برای شناخت بیشتر آمریکا از ایران ، از طریق تحقیقات علمی، محسوب کنید.

این مسئله  یاد آور اتفاقات پس از انقلاب اسلامی ایران در سال 1979(1357) است که در آن زمان  آمریکایی ها  و مقامات آمریکایی  از آنچه که در ایران اتفاق می افتاد اطلاعی نداشتند.  برخی از مروجان تحریم ها  امروز اشتیاق خود را برای پیدایش نوعی انقلاب جدید  در ایران که نظام کنونی را سرنگون سازد پنهان نمی کنند.  اما بعید است  آنها به آرزوی خود برسند.  تحریم های مورد علاقه آنها علیه ایران باعث شده آنها نتوانند درک درستی از شرایط ایران امروز داشته باشند.

انتهای پیام/