ادیب نیشابوری در رشته‌های ادبیات فارسی، منطق، فلسفه، ریاضیات، اصول فقه، رجال حدیث، تفسیر، طب قدیم و نجوم تحصیل کرد در سال 1310 در خیرآباد نیشابور چشم به جهان گشود اجداد وی از سران ایل اسکندری بود.
 
اجداد ادیب نیشابوری پس از مهاجرت به امیران، ریاست را کنار نهاده و به زندگی ساده‌ای روی آوردند. پدر وی محمد تقی را مستعد فراگیری علوم می‌بیند و در 18 سالگی برای کسب علوم به مشهد می‌فرستد.
 
ادیب سه سال در خدمت یکی از علمای بزرگ به نام شیخ محمد کوکنی بود و در محضر وی به کسب علم پرداخت از اواخر سال 1333 در محضر درس است یگانه ادیب و بلاغت اسلامی آن زمان در حوزه خراسان حاضر شد.
 
وی پس از گذراندن آزمون حوزه خراسان، مورد توجه خاص ادیب نیشابوری قرار گرفت به طوریکه در 25 سالگی صاحب حوزه تدریس شد در زمستان 1347 هنگامیکه برای تدریس می‌رفت بر اثر زمین خوردگی دچار شکستگی پا شد و این حادثه سبب خانه‌نشینی وی گردید.
 
ادیب نیشابوری در آذر 1355 درگذشت به همت برخی از شاگردانش، در ایوان غرفه جنوب غربی صحن عتیق رضوی به خاک سپرده شد از جمله بزرگترین شاگردان وی می‌توان به دکتر محمد جعفر لنگرودی حقوقدان بزرگ ایران و اسلام اشاره کرد.
 
به غیر از دیوان شعر چهار هزار بیتی از ادیب نیشابوری، منظمومه‌های عرفانی چون "آیین نامه"، "آسایش نامه"، "حدیث جان و جانان"، "ستایش نامه"، "طریقت نامه"، "فیروزی جاوید"، "گوهر تابنده"، "مجمع راز و منبع نیاز"، و "یعقوبه" از وی به جای مانده است.
 
ادیب نیشابوری آثار مثنوی چون تاریخ ادبیات عرب، تاریخ ادبیات ایران "تا حکیم ناصر خسرو"، "تابش جان و بینش روان"، "البدایه و النهایه"، "گوهر نامه" و "رساله قافیه" را به رشته تحریر درآورده است.
 
انتهای پیام/ ص