نقش بازی در یادگیری کودک
بازی فعالیتی غیرجدی و تفریحی و فرار از تنهایی است که کودک و یا حتی نوجوان از خود نشان می دهد.
ابراهیمی مقدم روانشناس درباره نقش بازی در یادگیری و زندگی کودک در گفتگو با خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران گفت: بازی مختص به یک دوره از ندگی نمی باشد، بلکه بازی در سنین مختلف ممکن است معنی و مفهوم ارزش و اهمیت خاص مهمی برای تفکر یک کودک داشته باشد.
طبیعت بازی شامل مکان، اشیاء غیر جاندار است که کودکان خود را با آنها سرگرم می کنند.
وی همچنین ادامه داد: کودک و نوجوان با رشد جسمی و فکری خود از اشیاء بازی به طور نمادین و الگو استفاده می کنند و سعی دارند مانند آنها عمل کنند، آنها را از تفکر و رویاهای خود آگاه سازند، از آموزه های خود به آنها نیز یاد بدهند، پیروی کردن از عروسک ها و روبات هایی که مطابق انسان ها حرف می زنند و حرکت می کنند. بازی به تفکر کودک کمک شایانی می کند، چرا که از این یاد می گیرد تا شخصیت و محوریت اصلی خود را پیدا کند و درک عمیقی از جهان پیرامون خود داشته باشد، از نظر اجتماعی در کودکی بازی انفرادی در سه سالگی بازی به طور موازی یعنی بچه ها در کنار هم به تقلید از یکدیگر به بازی می پردازد (مانند محیط مهدکودک)، سپس در چهار و پنج سالگی به بازی اجتماعی و گروهی می انجامد.
وی درباره طبقه بندی بازی ها در یادگیری کودک اظهار داشت: یکی از راه های شناخت طبقه بندی بازی ها در کودک عبارت است از: کارکردی، تخیلی، پذیرا و سازنده است، بازی کارکردی یعنی مهارتی که تا حدی خام و ناپرورده است، مانند پاکوفتن، کف زدن و خندیدن، بازی تخیلی در دومین سال زندگی کودک آغاز می شود و مستلزم خیال پردازی و رفتار خیالی است که کودکان به خود یا اشیائی که با آنها بازی می کنند نقش ویژه ای بدهند، یعنی کودک با عروسک به عنوان یک کودک واقعی رفتار می کند، پس از آن بازی پذیرا که در این دوره به گوش کردن داستان ها و یا کارتون ها راغب هستنند.
در پایان سال دوم زندگی بازی سازنده آغاز می شود که کودک در این دوره به چیدن مکعبات و خانه سازی مانند آنها مشغول است و یا به نقاشی و بازی با گل و آب و شن و ماسه و عوامل طبیعی دیگر کشش پیدا می کند، به این مقوله پنجمی را می توان افزود که به آن بازی همراه با مقررات است که در محیط کودکستان بیشتر رخ می دهد.
ابراهیمی مقدم درباره استفاده بهینه از بازی در برنامه درسی کودکان گفت: بازی در کودکستان نیز بخش عمده ای از برنامه درسی است اگرچه مربیان مهدها با جنبه های لذت بخش و شادی آور بازی کاملا آشنا هستند، اما هدف آنها از بازی فراهم ساختن نوع تجربه هایی برای کودکان است که به شکل های مطلوب تر یادگیری نیز می انجامد و از آنجا که مربیان کودکان سنین بالاتر با مربیان مهدها چندان تفاوتی ندارند، می توانیم بگوییم آنچه در کودکستان ها و آمادگی را از مدارس جدا می کند شیوه های آموزشی است تا هدف های آموزشی وظیفه مربی در مهدها ارائه فعالیت هایی است که جنبه بازی داشته باشند، وظیفه دیگر او این است که به کودک کمک کند تا خود را برای فعالیت های آموزشی آماده کند.
وی در ادامه این موضوع تصریح کرد: بهترین و سالم ترین بازی برای تمامی سنین و برای رشد و سلامتی ورزش است، زیرا ورزش در رشد شخصیت نیز سودمند است، این سودمندی دلایل محکمی برای گنجاندن برنامه آموزشی برای یادگیری کودک است، زیرا آموزش و پرورش علاوه بر تعلیم و تربیت رشد شخصیت و اخلاق تاکید می کند، در نوجوانان بازی های مسابقه ای به عنوان بازی هایی هستند که انسداد اجتماعی بهره می جویند، بنابراین این بازی ها می تواند اوقات فراغت را به طور کامل پر کنند و هم رشد جسمانی و تربیتی و آموزشی آنها را بالا ببرد تا بتوانند از فرصت ها و هدف ها استفاده و برای آینده ای روشن خود را آماده سازند.
انتهای پیام/
طبیعت بازی شامل مکان، اشیاء غیر جاندار است که کودکان خود را با آنها سرگرم می کنند.
وی همچنین ادامه داد: کودک و نوجوان با رشد جسمی و فکری خود از اشیاء بازی به طور نمادین و الگو استفاده می کنند و سعی دارند مانند آنها عمل کنند، آنها را از تفکر و رویاهای خود آگاه سازند، از آموزه های خود به آنها نیز یاد بدهند، پیروی کردن از عروسک ها و روبات هایی که مطابق انسان ها حرف می زنند و حرکت می کنند. بازی به تفکر کودک کمک شایانی می کند، چرا که از این یاد می گیرد تا شخصیت و محوریت اصلی خود را پیدا کند و درک عمیقی از جهان پیرامون خود داشته باشد، از نظر اجتماعی در کودکی بازی انفرادی در سه سالگی بازی به طور موازی یعنی بچه ها در کنار هم به تقلید از یکدیگر به بازی می پردازد (مانند محیط مهدکودک)، سپس در چهار و پنج سالگی به بازی اجتماعی و گروهی می انجامد.
وی درباره طبقه بندی بازی ها در یادگیری کودک اظهار داشت: یکی از راه های شناخت طبقه بندی بازی ها در کودک عبارت است از: کارکردی، تخیلی، پذیرا و سازنده است، بازی کارکردی یعنی مهارتی که تا حدی خام و ناپرورده است، مانند پاکوفتن، کف زدن و خندیدن، بازی تخیلی در دومین سال زندگی کودک آغاز می شود و مستلزم خیال پردازی و رفتار خیالی است که کودکان به خود یا اشیائی که با آنها بازی می کنند نقش ویژه ای بدهند، یعنی کودک با عروسک به عنوان یک کودک واقعی رفتار می کند، پس از آن بازی پذیرا که در این دوره به گوش کردن داستان ها و یا کارتون ها راغب هستنند.
در پایان سال دوم زندگی بازی سازنده آغاز می شود که کودک در این دوره به چیدن مکعبات و خانه سازی مانند آنها مشغول است و یا به نقاشی و بازی با گل و آب و شن و ماسه و عوامل طبیعی دیگر کشش پیدا می کند، به این مقوله پنجمی را می توان افزود که به آن بازی همراه با مقررات است که در محیط کودکستان بیشتر رخ می دهد.
ابراهیمی مقدم درباره استفاده بهینه از بازی در برنامه درسی کودکان گفت: بازی در کودکستان نیز بخش عمده ای از برنامه درسی است اگرچه مربیان مهدها با جنبه های لذت بخش و شادی آور بازی کاملا آشنا هستند، اما هدف آنها از بازی فراهم ساختن نوع تجربه هایی برای کودکان است که به شکل های مطلوب تر یادگیری نیز می انجامد و از آنجا که مربیان کودکان سنین بالاتر با مربیان مهدها چندان تفاوتی ندارند، می توانیم بگوییم آنچه در کودکستان ها و آمادگی را از مدارس جدا می کند شیوه های آموزشی است تا هدف های آموزشی وظیفه مربی در مهدها ارائه فعالیت هایی است که جنبه بازی داشته باشند، وظیفه دیگر او این است که به کودک کمک کند تا خود را برای فعالیت های آموزشی آماده کند.
وی در ادامه این موضوع تصریح کرد: بهترین و سالم ترین بازی برای تمامی سنین و برای رشد و سلامتی ورزش است، زیرا ورزش در رشد شخصیت نیز سودمند است، این سودمندی دلایل محکمی برای گنجاندن برنامه آموزشی برای یادگیری کودک است، زیرا آموزش و پرورش علاوه بر تعلیم و تربیت رشد شخصیت و اخلاق تاکید می کند، در نوجوانان بازی های مسابقه ای به عنوان بازی هایی هستند که انسداد اجتماعی بهره می جویند، بنابراین این بازی ها می تواند اوقات فراغت را به طور کامل پر کنند و هم رشد جسمانی و تربیتی و آموزشی آنها را بالا ببرد تا بتوانند از فرصت ها و هدف ها استفاده و برای آینده ای روشن خود را آماده سازند.
انتهای پیام/
