به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران، در طول ماموریت‌های آپولو، این غبارها وارد تجهیزات و لباس‌های فضایی و منجر به کاهش قابل‌توجه فشار شدند. غبار مریخی نیز خطرهای خود را دارد و بر روی این سیاره، توفان‌های چرخان غبار، پنل‌های خورشیدی کاوشگرها را می‌پوشانند. بنابراین، در حالی که این تجهیزات انتظار یک باد مطلوب را می‌کشند، وجود چنین غباری نیروی آنها را به طور قابل‌توجهی کاهش می‌دهد.

چنانچه این نوع غبار فضایی وارد بخش محفظه هوا شود، می‌تواند سمی باشد، ریه‌ را آزار داده و سلامتی فضانوردان را در ماموریت‌های طولانی‌مدت با خطر روبرو کند. دانشمندان ناسا در سال 1967 ایده شارژ الکتریکی را برای از بین بردن این غبارها ارائه دادند، اما آژانس فضایی تا سال 2003 به مقاله آنها رجوع نکرد.






در این سال، کارلوس کال و همکارانش از مرکز فضایی کندی ناسا واقع در فلوریدا، ساخت و جاسازی فناوری پیشنهادشده را در کاوشگرهای ناسا مد نظر قرار دادند. هدایت چند میلی‌وات برق از خلال سیم‌های باریک، میدان‌های الکتریکی خلق می‌کند که در آزمایشات انجام‌شده، 99 درصد غبار را در شرایط شبیه‌سازی‌شده ماه و مریخ از بین بردند. محققان سیم‌های مواد متعددی را که در سطوح مختلف تعبیه شده‌ بودند، آزمایش کرد.

از میان این سطوح، سیم‌های اکسید قلع-ایندیم شفاف از پنل‌های خورشیدی محافظت می‌کردند و سیم‌های آلومینیومی یا نقره‌ای در فیلم‌های انعکاسی کار گذاشته شده بودند؛ این فیلم‌ها از فرودگرها و کاوشگرها در مقابل گرما و نور بیش از حد خورشید محافظت می‌کنند. همچنین سیم‌های مسی در زیر رنگ سفید حرارتی منعکس‌کننده گرما کارآمد بودند.

دانشمندان مرکز فضایی کندی همچنین جوهرهای رسانای نانولوله کربن را بر روی پنبه آزمایش کردند که در آینده نیز، آنها را در پارچه‌های لباس فضایی آزمایش خواهند کرد.

گفته می‌شود در سال 2016، ناسا آزمایش سپرهای غبار در فضا را آغاز خواهد کرد