گامِ سوم، گسترش جبهه‌ به سمت غرب

در واقع از دست رفتن عمده‌ی سرزمین‌های جبهه‌ی شرق، زمینه را برای ایجادِ یک اتحاد در جبهه‌ی غرب فراهم کرد؛ اتحادی برای پس گرفتنِ سرزمین‌هایی که آلمان در غرب اشغال کرده بود. متفقین در کنفرانسِ تهران در محلِ سفارتِ شوروی، جلسه‌ای تشکیل دادند تا این موضوع را بررسی کنند.

انگلیس و آمریکا می‌دانستند که؛ چون آلمان‌ها در شرق شکست خورده‌اند قطعاً در غرب تلاشِ گسترده‌ای خواهند کرد تا فرانسه و سرزمین‌های جبهه‌ی غرب را به راحتی از دست ندهند. به همین منظور، به فکرِ یک عملیاتِ فریبِ گسترده‌ افتادند. در این عملیات حتماً باید با شوروی دشمنِ قدیمی خود یک اتحادِ تاکتیکی و موقت را رقم می‌زدند. سه شخصیت محوری در جبهه‌ی متفقین؛ وینستون چرچیل Winston Churchill، فرانکلین روزلوت Franklin D. Roosevelt و یوسف استالین Joseph Stalin، در سفارت تهرانْ بر روی سیاهه و طرحِ اولیه‌ی عملیاتِ فریب توافق کردند. گستره‌ی این عملیات به قدری عظیم و گسترده بود که طرح‌ریزی آن، یک سال، از 1943 تا 1944، به طول انجامید.

سه شخصیت محوری در جبهه متفقین، چرچیل، روزولت و استالین در اجلاس تهران در محل سفارت شوروی روی طرح اولیه این عملیات توافق کردند.

اسمِ عملیات، عملیاتِ حصار Operation Bodyguard لقب گرفت. نامِ این عملیات یعنی حصار Bodyguard، از روی دکترین چرچیل انتخاب شده بود. طبقِ دکترین او؛ «در دورانِ جنگ، واقعیت آن‌قدر گران‌‌قیمت است که باید هموراه با حصاری از دروغ‌ها از آن مراقبت شود.»

شکست آلمان ساده نبود، بنابراین آن‌ها باید به طورِ پنهانی عمل می‌کردند و زمان و محلِ حمله را از دیدِ عوامل اطلاعاتی آلمان پنهان می‌کردند. متفقینThe Allies ، یعنی انگلیس، آمریکا، شوروی و فرانسه، نورماندی را به عنوان نقطه‌ی حمله انتخاب کردند ـ تا پس از تصرف ساحل نرماندی مثلِ پیکان باز شده و کلِ جبهه‌ی غرب را از چنگِ آلمان بیرون بیاورند. ـ میدانِ عملِ این عملیات، استراتژیک بود. قرار شد تا با یک فریب بزرگ Major deception آلمانی‌ها را گمراه کنند و در آن‌ها این تصور را ایجاد کنند که این حمله به نورماندی تنها یک تاکتیک انحرافی و نمادینDiversionary tactic است.

هیتلر می‌دانست در جبهه‌ی غرب، با توجه به شکستش در شرق، علیه او حمله‌ی وسیعی صورت می‌گیرد اما نمی‌دانست از کجا. در زمان حمله، دفاع ساحلی آلمان در طولِ سواحل شمال غربیِ اروپا کشیده شده بود و کلِ ساحلِ غربی اروپا در حصارِ دفاعیِ هیتلر بود. تاکتیک او این بود که از تمامیِ طولِ ساحل دفاع کند و در صورتِ حمله‌ی دشمن به سرعت قوای کمکی خود را به منطقه‌ی درگیری بفرستد.

متفقین با اطلاع از این تاکتیک، در جبهه‌‌های مختلف تعداد زیادی عملیاتِ انحرافی انجام دادند. به واسطه‌ی این عملیاتِ فریبِ گسترده هیتلر نمی‌دانست که حمله‌ی واقعی از کجا صورت خواهد گرفت. آن‌قدر حجمِ این عملیات و پیچیدگیِ آن بالا بود که حتی زمانی که متفقین به نرماندی حمله کردند، هیتلر نمی‌توانست با خیالِ راحت نیروهای کمکیِ خود را به نرماندی بفرستد، چرا که احتمال می‌داد، حمله به نورماندی هم یک عملیاتِ انحرافی باشد. همان‌طور که گفته شد، یکی از تعریف‌های عملیاتِ فریب؛ ایجادِ عدم اطمینان کاذب در حریف نسبت به موقعیت‌ها و بزن‌گاه‌های رزمی در جنگ است. این عدمِ اطمینان در هیتلر ایجاد شد بود و عملیاتِ فریبِ گسترده‌ی غرب موثر افتاده بود.