دکتر مارتین هاو از دانشگاه کوینزلند استرالیا و نویسنده ارشد این مقاله، گفت: گورخرها همواره زیست‌شناسان تکاملی را از زمان داروین سردرگم‌ کرده‌اند، نظریه‌های پیشین در مورد کارکرد این خطوط راه راه، شامل علائم ارتباط اجتماعی به هنگام غروب یا صبح زود در زیستگاه‌های چمنزار و همچنین «تاثیر خیره‌سازی» به هنگام قرارگرفتن در مقابل درندگان یا حشرات خونخوار است.

به منظور آزمایش اثر خیره‌سازی که بر اساس آن، این الگوها شکارچیان را سردرگم می‌کنند، دکتر هاو و همکارش پروفسور یوهانز زانکر از دانشگاه لندن، تصاویر و فیلم‌های گورخرها را تحلیل کردند.

مدل‌های رایانه‌ای از طریق رهگیری ظاهر این الگوها نشان دادند که خطوط برای خلق توهمات بصری جهت ارائه "اطلاعات منحرف‌کننده" عمل می‌کنند. انسان‌ها و طیفی از حیوانات در آنچه که دانشمندان "مکانیسم‌های تشخیص حرکت" می‌نامند، سهیم‌اند. این مکانیسم‌ها مدارهای عصبی هستند که جهت یک مولفه‌ متحرک را بر اساس چگونگی ظاهرشدن حد فاصل‌هایش پردازش می‌کنند.

یکی از بهترین نمونه‌های توهمی که این مکانیسم را درهم می‌کند، اثر barber-pole است که در آن به نظر می‌رسد مارپیچی از خطوط بر روی میله عمودی، به هنگام چرخش میله، به سمت بالا حرکت می‌کند.

اثر چرخ واگن نمونه دیگری است که در آن یک چرخ واگن به صورت ساعت‌گرد می‌چرخد اما زمانی که به سرعت خاصی می‌رسد، طوری به نظر می‌رسد، گویی خلاف عقربه‌های ساعت حرکت می‌کند.

به گفته دکتر هاو ،خطوط تشخیصی عریض بر روی پهلو و خطوط عمودی باریک‌تر در قسمت پشت و گردن یک گورخر، سیگنال‌های حرکتی غیرمنتظره‌ای را تولید می‌کنند که تماشاگران را به ویژه در گله‌ای از گورخرها سردرگم می‌کنند.

انتهای پیام/