به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران، روزنامه گاردین در مقاله ای به قلم "جولیان بورگر" نوشت: اسرائیل با سرقت اطلاعات و اسرار هسته ای ، مخفیانه از دهه پنجاه میلادی تا کنون اقدام به ساخت بمب کرده است و دولت های غربی نیز از جمله انگلیس و آمریکا از این مسئله چشم پوشی کرده اند.

گاردین نوشت: داستان بمب خفته در بیابان حقیقت دارد. اسرائیل با حیله و ترفند توانست یک زرادخانه کامل زیرزمینی احداث کند که طبق برآوردها ، هم اکنون هشتاد کلاهک (برابر با هند و پاکستان) دارد و حتی نیم قرن قبل یک بمب آزمایش کرد که واکنش چندانی در سطح بین المللی ایجاد نکرد. 

به نوشته این روزنامه، به رغم این واقعیت که برنامه هسته ای اسرائیل از زمان افشاگری های مردخای وانونو تکنسین ناراضی در سال 1986 رازی بر ملا شده به حساب می‌آید ، موضع رسمی اسرائیل هنوز این است که وجود چنین برنامه ای را تایید یا انکار نکند. وقتی سخنگوی سابق کنست (آوراهام برگ) ماه گذشته سنت شکنی کرد و گفت که اسرائیل صاحب تسلیحات هسته ای و شیمیایی است و سیاست تایید نکردن را یک سیاست تاریخ گذشته و بچگانه خواند ، گروهی دست راستی رسماً خواستار بازجویی پلیس از این فرد به اتهام خیانت شد. در ضمن ، دولت های غربی با چشم پوشی و پرهیز از ذکر موضوع ، اسرائیل را در این سیاست «ابهام» همراهی کرده اند. در سال 2009 ، وقتی هلن توماس گزارشگر کهنه کار واشنگتن در اولین ماه ریاست باراک اوباما از او سؤال کرد که آیا کشوری در خاور میانه می‌شناسد که تسلیحات هسته ای داشته باشد، رئیس جمهور فقط گفت که مایل به «گمانه زنی» نیست. دولت های انگلیس نیز همین رویه را دنبال کرده اند. وقتی از بارونس وارسی در مجلس اعیان انگلیس درباره تسلیحات هسته ای اسرائیل سؤال شد ، وی گفت:« اسرائیل اعلام نکرده است که برنامه تسلیحات هسته ای دارد. ما با دولت(!) اسرائیل بحث های دائمی درباره مسائل هسته ای داریم. ما اسرائیل را تشویق می‌کنیم که به عضویت معاهده ان پی تی در آید. »

این روزنامه ادامه داد: اما از شکاف های این دیوار سنگی، جزئیات بیشتر و بیشتری درباره این که اسرائیل چگونه تسلیحات هسته ای خود را با قاچاق فناوری و تجهیزات ساخته است ، بیرون می‌آید. اسرائیل بر خلاف ایران هرگز معاهده ان پی تی را امضا نکرده است از این رو می تواند آن را نقض کند. اما این رژیم قطعاً معاهده منع آزمایشات هسته ای علاوه بر قوانین بی‌شمار ملی و بین المللی در محدودیت انتقال مواد و فناوری هسته ای را نقض کرده است. فهرست کشورهایی که مخفیانه به اسرائیل مواد و فناوری کلاهک های هسته ای فروخته اند یا چشم خود را به روی سرقت هایش بسته اند ، شامل مدافعان پر و پا قرص منع تکثیر است: آمریکا ، فرانسه ، آلمان ،انگلیس و حتی نروژ.

در ضمن ، ماموران اسرائیلی مسئول خرید مواد شکافت پذیر و فناوری های مربوطه، راه خود را در برخی از حساس ترین تشکیلات صنعتی جهان باز کردند. این حلقه موفق جاسوسی موسوم به «لاکام» (معادل عبری «بخش رابط علمی») شامل چهره های معروف همچون آرنون میلکان تهیه کننده میلیاردر هالیوود بوده است. این فرد سرانجام ماه گذشته به نقش خود اعتراف کرد.

میلکان ابایی نداشت که از ارتباطات خود در هالیوود برای پیشبرد شغل دوم خود که شغلی در سایه بود ، استفاده کند. او در مستند خود اعتراف کرده است که در ملاقات با ریچارد دریفوس هنرپیشه معروف از او خواسته است آرتور بیهل دانشمند ارشد هسته ای آمریکا را راضی کند به هیات مدیره یکی از شرکتهایش ملحق شود.

طبق زندگینامه میلکان که مئیر دورون و جوزف گلمان دو روزنامه نگار اسرائیلی نوشته اند ، شیمون پرز رئیس کنونی (رژیم صهیونیستی) این فرد را در سال 1965 هنگام ملاقات در باشگاهی شبانه در تل آویو جذب کرده است. میلکان نقشی کلیدی در برنامه های مخفی اسرائیل برای تهیه و تدارک مواد هسته ای ایفا کرده است. وی مسئول تهیه فناوری حساس غنی سازی و عکس برداری از طرح های سانتریفیوژ یک مدیر آلمانی بوده است. 

براساس گزارش گاردین، اسناد انگلیسی و آمریکایی نیز که سال گذشته از فایل محرمانه خارج شد ، از خرید حدود صد تن کیک زرد از آرژانتین در سال 1963 یا 1964 پرده بر می دارد. اسرائیل همچنین بابت تکثیر دانش تسلیحات و مواد تسلیحات هسته ای نگرانی نداشت و در ازای ششصد تن کیک زرد به رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی کمک کرد بمب هسته ای خود را بسازد. رآکتور هسته ای اسرائیل همچنین برای تعدیل واکنش های شکافت پذیر به آب سنگین نیاز داشت و بدین منظور به نروژ و انگلیس روی آورد. در سال 1959 ، اسرائیل توانست بیست تن آب سنگین را که نروژ به انگلیس فروخته بود و مازاد مصرف برنامه هسته ای انگلیس بود، خریداری کند. هر دو کشور احتمال می دادند که اسرائیل از این ماده برای ساخت سلاح استفاده کند اما چشم پوشی کردند. این کشورها هیچ تعهد پادمانی به اسرائیل تحمیل نکردند.

به نوشته این روزنامه، برنامه تسلیحات هسته ای اسرائیل بدون کمک های فرانسه هرگز پیشرفت نمی کرد. کشوری که سخت ترین موضع گیری ها را در برابر ایران داشته، اساس و بنیاد برنامه تسلیحات هسته ای اسرائیل را بنا نهاده است. اولین رآکتور فرانسه در سال 1948 راه اندازی شد اما تصمیم به ساخت تسلیحات هسته ای به نظر می رسد در سال 1954 بعد از سفر پییر مندس فرانس نخست وزیر جمهوری چهارم فرانسه به واشنگتن گرفته شده است. مندس فرانس دستور شروع ساخت بمب را در دسامبر 1954 صادر کرد. پاریس در حالی که زرادخانه خود را می ساخت ، این فناوری را نه تنها به اسرائیل بلکه به دیگر کشورهای خواهان بمب هسته‌ای می فروخت. مهندسان فرانسوی به طرف رآکتور دیمونا سرازیر شدند تا این رآکتور و یک مرکز بازفرآوری مخصوص جداسازی پلوتونیوم از سوخت مصرف شده در رآکتور بسازند. تا پایان دهه پنجاه میلادی حدود دو هزار و پانصد شهروند فرانسوی در دیمونا زندگی می کردند و آن را از روستا به شهری بزرگ با خیابان های مملو از رنو تبدیل کردند. اما کار اصلی آنها پشت دیواری ضخیم و اسرار آمیز انجام می شد.

سیمور هرش روزنامه نگار آمریکایی در کتاب خود با عنوان « گزینه سامسون» نوشت: کارگران فرانسوی در دیمونا حق نداشتند مستقیماً به بستگان و دوستان خود در فرانسه یا هر جای دیگری نامه بنویسند بلکه نامه هایشان را به یک صندوق پستی در آمریکای لاتین ارسال می کردند.»

انگلیسی ها را از این پروژه دور نگه داشتند و به آنها گفتند که ساخت و سازهای عظیم در منطقه، پروژه ای تحقیقاتی و مرکز فرآوری منگنز است. آمریکایی ها نیز که در ابهام به سر می بردند ، هواپیماهای جاسوسی « یو دو» خود را در آسمان دیمونا به پرواز در آوردند تا دریابند که در این منطقه چه خبر است.

اسرائیلی ها قبول کردند که یک رآکتور دارند اما اصرار داشتند که هدف آن صلح آمیز(!!!) است. آنها ادعا می کردند که سوخت مصرف شده برای بازفرآوری به فرانسه ارسال می شود. آنها حتی فیلم بارگیری سوخت در کشتی های فرانسوی را نیز ارائه کردند. اسرائیل در سراسر دهه شصت به صراحت وجود مرکز زیرزمینی دیمونا را انکار می کرد. آنها درخواست های آژانس بین المللی انرژی اتمی را برای بازرسی از این مرکز رد کردند. از این رو رئیس جمهور جان اف کندی در دهه شصت از اسرائیل خواست بازرسان آمریکایی را بپذیرد. فیزیک دانان آمریکایی به دیمونا اعزام شدند اما از همان ابتدا آنها را دور سر گرداندند. بازرسی ها هیچ وقت هر دو سال یکبار که رئیس جمهور کندی با اسرائیل بر سر آن توافق کرده بود ، انجام نشد. فیزیک دانان آمریکایی که به دیمونا رفتند ، اجازه نداشتند تجهیزات خود را همراه ببرند یا از این مرکز نمونه برداری کنند. فلوید کولر بازرس ارشد آمریکایی و کارشناس استخراج پلوتونیوم در گزارش های خود نوشت که دیوارهای یکی از ساختمان ها به تازگی رنگ شده بود و این نشان می داد که قبل از ورود آمریکایی ها ، اسرائیلی ها دیوارهای جدید ساخته اند تا مرکز اصلی بازفرآوری را پنهان کنند.

با بر ملا شدن مدارک بیشتری از برنامه تسلیحات هسته ای اسرائیل ، نقش آمریکا از ساده لوحی محض به همدست و شریک جرم تغییر کرد. در سال 1968 ، ریچارد هلمز مدیر سیا به رئیس جمهور جانسون گفت که اسرائیل توانسته است تسلیحات هسته ای بسازد و نیروی هوایی‌اش نیز پروازهایی برای تمرین استفاده از این تسلیحات داشته است. افشای این مطالب در آن زمان اصلا به مصلحت آمریکا نبود. آن زمان معاهده ان پی تی برای بازداشتن کشورهای در جستجوی بمب تدوین و ارائه شده بود. و اگر فاش می شد که یک رژیم، مخفیانه بمب ساخته است ، کشورهای عربی از امضای معاهده خودداری می کردند.

کاخ سفید (رئیس جمهور جانسون) تصمیم گرفت سکوت کند و این تصمیم در جلسه 1969 ریچارد نیکسون و گولدا مایر رسمیت یافت و نیکسون موافقت کرد که اسرائیل را برای عضویت در ان پی تی تحت فشار قرار ندهد. نخست وزیر اسرائیل نیز موافقت کرد دولتش اولین دولتی نباشد که سلاح هسته ای را در منطقه خاور میانه معرفی می کند و همچنین نباید موجودیت این تسلیحات را علنی می کرد.

دخالت آمریکا از سکوت فراتر رفت. معاون سیا -کارل دوکت- در سال 1976 به مقامات کمیسیون تنظیم هسته ای آمریکا خبر داد که سیا گمان می کند بخشی از مواد شکافت پذیر استفاده شده در بمب های اسرائیل از یک مرکز فرآوری در پنسیلوانیا سرقت شده است. نه تنها مقادیر نگران کننده از مواد شکافت پذیر از شرکت تجهیزات و مواد هسته ای نومک به سرقت رفته بود بلکه یک مامور اطلاعاتی اسرائیل به نام رافائل ایتان به اسم شیمیدان وزارت دفاع اسرائیل از این شرکت بازدید کرد. او در واقع مامور ارشد موساد بود که بعداً رئیس گروه لاکام شد. ویکتور گلینسکی یکی از مقامات آن زمان هسته ای آمریکا می گوید:« این یک شوک بود. دهان همه باز مانده بود. این حادثه یکی از بزرگترین سرقت های هسته ای بود اما پیامدهایش برای مقامات ذیربط و آمریکا به حدی بود که همه تصمیم گرفتند سکوت کنند.» پرونده بایگانی شد و هیچ اتهامی مطرح نشد.

مثال دیگر ، همکاری اسرائیل و آفریقای جنوبی در اجرای آزمایشهای هسته ای در اقیانوس هند است که آمریکا بعد از پی بردن به آن بار دیگر تصمیم گرفت سکوت کند. سیاست سکوت آمریکا تا به امروز که فعالیت های اسرائیل در بازار سیاه هسته ای هنوز ادامه دارد ، پا بر جا باقی مانده است.

مؤسسه علوم و امنیت بین الملل (ISIS) در مقاله ای درباره تجارت غیر قانونی مواد هسته ای در ماه اکتبر نوشت:« تحت فشارهای آمریکا در دهه هشتاد و اوایل دهه نود میلادی ، اسرائیل تصمیم گرفت تا حدود زیادی فعالیت های غیر قانونی تهیه و خرید برنامه تسلیحات هسته ای خود را متوقف کند. امروز ، مدارکی وجود دارد که نشان می‌دهد اسرائیل ممکن است هنوز گاه گاهی چنین اقدامات غیر قانونی به عمل آورد. اسناد آمریکا این را نشان می دهد.»

آوند کوهن نویسنده دو کتاب درباره بمب اسرائیل گفت که در اسرائیل و واشنگتن در برابر تغییر در سیاست ابهام نوعی مقاومت نهانی وجود دارد. در سطح سیاسی ، همه از ترس این که جعبه پاندورا باز شود ، نمی خواهند به این مسئله رسیدگی کنند. این مسئله در بسیاری از جهات به باری برای آمریکا تبدیل شده است اما مقامات واشنگتن از ترس از بین رفتن اساس توافق اسرائیل و آمریکا حاضر نیستند اقدام کنند.»

در جهان عرب و فراتر از آن،‌ نگرانی در این باره رو به افزایش است. مصر تهدید کرد، از ان پی تی خارج می شود مگر این که ایده منطقه عاری از تسلیحات هسته ای اجرایی شود. قدرتهای غربی قول دادند در سال 2012 کنفرانسی در این باره برگزار کنند اما این کنفرانس عمدتاً به علت فشارهای آمریکا برگزار نشد زیرا واشنگتن نمی خواست اسرائیل تحت فشار قرار بگیرد. یک کارشناس می گوید:«اگر تایید شود که اسرائیل تسلیحات هسته ای دارد ، دستکم بحثی صادقانه خواهیم داشت.»