به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،مسئولان مترو  در اقدامی خوب و به موقع که شایسته تقدیر است، اقدام به ساماندهی وضعیت دستفروشان کردند و به مسئولان انتظامات و حراست ایستگاه‌های مترو اعلام کردند که مانع از ورود این افراد به داخل ایستگاه‌ها شوند و در صورت برخورد با آنان، این افراد را به خارج از ایستگاه هدایت کنند.
 
 
با شروع این طرح و اقدام مناسب، مسافران نیز آرامش روانی و امنیت مناسب‌تری پیدا کرده‌اند و دیگر نیز نیست تا در زمان‌های اوج شلوغی مترو که خود مردم نیز به سختی و با فشردگی در واگن‌ها جا می‌شوند، افراد دیگری را که با صدای بلند و راه رفتن‌های متعدد و مکرر در واگن‌ها ایجاد مزاحمت می‌کردند، تحمل کنند.
 
اما اقدام خوب مدیران مجموعه مترو را باید آغاز یک مسیر برای حل این معضل اجتماعی دانست که اکنون باید توسط سایر سازمان‌های اجتماعی مورد پیگری قرار گیرد تا این مشکل تنها با پاک کردن صورت مساله، خاتمه یافته اعلام نشود.
 
در همین زمینه، روزنامه تابناک در گزارشی نوشته است: تمام دلسوزی‌های مسئولین مترو در حالی صورت می‌گیرد که به عقیده بسیاری از افراد به‌ویژه آسیب‌شناسان، مترو حیاط خلوت و مکانی امن برای دستفروشان است، فروشندگانی که بدون پرداخت هزینه‌های جانبی اجناس خود را می‌فروشند.
 
با این وجود «مریم‌ خان علی‌زاده»، جامعه‌شناس بررسی مسائل اجتماعی ایران، بر این عقیده است، که ما در کشور نهاد‌های زیادی را داریم که متولی کمک به زنان سرپرست خانوار، از کار افتادگان و... هستند. وی در گفت‌وگو با تابناک توضیح می‌دهد: سازمان بهزیستی کشور، کمیته امداد حتی نهادهای غیر‌دولتی به این افراد کمک می‌کنند. بنابراین به نظر می‌رسد به جای برخورد شدید با این دستفروشان بهتر باشد تا در غالب امکاناتی از جمله وام‌ها و فرصت‌های شغلی که در حیطه مشاغل خانگی جای می‌گیرد از آن‌ها حمایت شود. موضوعی که علیرضا ملکی، آسیب‌شناس اجتماعی نیز با آن موافق است، با این وجود وی در گفت‌وگو با تابناک به نکته دیگری نیز اشاره می‌کند، اینکه وزارت کار نیز می‌تواند از شغل خانگی آن‌ها حمایت می‌کند و به آن‌ها اعتبار و تسهیلات ارائه دهد. بر این اساس با وجود سازمان‌ها و نهادهای متعددی که شعار حمایت از نیازمندان را یدک می‌کشند، نباید ما شاهد حضور این افراد در ایستگاه‌های مترو و برخوردهایی باشیم که عواطف مردم را جریحه‌دار می‌کند.
 
البته این آسیب‌شناس اجتماعی برخورد قاطع با این افراد را موضوعی می‌داند که می‌تواند هم امنیت مسافران را در هنگام تردد تامین و هم از سوء‌استفاده‌های احتمالی جلوگیری کند؛ زیرا که زنان بی‌سرپرست یا بدسرپرست بر اساس قانون باید تحت پوشش کمیته امداد و بهزیستی قرار گیرند. بنابراین حضور در مترو با این هدف که امرار معاش کنند، قابل قبول نیست.
 
از سوی دیگر، برخی از شهروندان معتقدند تعدادی از این فروشندگان دوره‌گرد، ایرانی نیستند و شاید به صورت غیر‌قانونی در خطوط حمل‌ونقل زیرزمین مشغول به کار هستند، بنابراین باید این افراد شناسایی و به کشور خود بازگردانده شوند. در این میان اما علیزاده به موضوع دیگری نیز اشاره می‌کند، اینکه این افراد به‌ویژه مردان می‌توانند با کار در سایر مشاغل که نیاز به سرمایه زیادی ندارد و تنها سرمایه آن کار یدی است، درآمد لازم را کسب کنند و بنابراین می‌توان با ساماندهی برخی مشاغل برای این افراد واگن‌های مترو را بدون اجبار و زور از وجود این افراد خالی کرد.
 
با این وجود مسئولان محترم همواره از دریافت روزانه چندین مورد شکایت کتبی، شفاهی، تلفنی حتی از طریق پست الکترونیک از سوی شهروندان خبر می‌دهند، نتیجه این امر تصمیم قاطعی می‌شود که باز شاید دل شهروندان را این بار به نحو دیگری به درد می‌آورد. آنچه بسیاری از افراد در مواجهه با آن این پرسش را مطرح می‌کنند: اینکه آیا مترو حیاط خلوتی برای کم کاری نهادهای حمایتی از نیازمندان است؟