اکنون، جان برادلی از آزمایشگاه ملی لاورنس لیورمور و تیم تحقیقاتی‌اش منبع جدید آب را در منظومه شمسی کشف کرده‌اند.

تحقیقات این دانشمندان نشان می‌دهد باد خورشیدی می‌تواند آب را روی غبار بین‌سیاره‌ای تشکیل دهد.

خورشید، ذرات باردار دارای سرعت بالا را در تمامی جهات ساطع می‌کند و اجرام موجود در منظومه شمسی توسط این باد ذرات (که شدتش به طور مداوم تغییر می‌کند) بمباران می‌شوند.

در این میان، اشیای کوچکی مانند ذرات غبار یا سیارک‌های ریز ممکن است توسط این بادها فرسایش یابند و اشیای بزرگ‌تر مانند ماه نیز که فاقد جو هستند، توسط هر دو باد خورشیدی و شهاب‌سنگ‌های ریز بمباران می‌شوند.

این شکل از بمباران موجب بروز پدیده‌ای موسوم به «فرسایش فضایی» (space weathering) می‌شود.

ذرات غباری ماه که توسط ماموریت آپولو به زمین آورده شدند، دارای «لبه‌هایی» بودند و برای نخستین بار پدیده فرسایش فضایی را نشان می‌دادند.

این ذرات غباری از سیلیکات‌ها تشکیل‌ شده‌اند؛ سیلیکات‌ها ترکیباتی از سیلیکون، اکسیژن، هیدروژن و معدود عناصر فلزی هستند.

لبه‌های آنها نتیجه اصلاحات شیمیایی منبع این ذرات است که از برخوردهای پرانرژی و بمباران پیوسته باد خورشیدی به وجود می‌آیند.

چنین اصلاحی منجر به عدم‌تعادل در ساختار شیمیایی ذرات می‌شود و گاهی پیوندهای اتم‌های اکسیژن و هیدروژن را در سیلیکات‌ها سست می‌کند.

برای تشکیل آب به یک اکسیژن و دو اتم هیدروژن نیاز است و چنانچه سیلیکات، یک اتم از هر یک را ارائه دهد، تنها یک اتم هیدروژن دیگر لازم است و اتم‌های هیدروژن نیز به وفور در باد خورشیدی وجود دارند.

در نتیجه، در صورت وجود شرایط مناسب، این اتم هیدروژن باردار می‌تواند با لبه ذره غبار برای تشکیل آب واکنش نشان دهد.

جزئیات این مطالعه در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شد.