به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،با آغاز به‌کار دولت یازدهم و شروع دور جدیدی از مذاکرات هسته‌ای بین ایران و 1+5 که سرانجام به توافق ژنو انجامید، برخی صاحب‌نظران و اندیشمندان سیاسی کشور و همچنین برخی از رسانه‌ها نسبت به رویکرد طرف آمریکایی به تیم جدید هسته‌ای برآمده از وزارت امور خارجه هشدارهایی دادند.

از منظر این تحلیل‌گران، آمریکایی‌ها در مذاکرات هسته‌ای از رویکرد «پلیس خوب، پلیس بد» استفاده می‌کردند. نقش پلیس خوب را دولت آمریکا و بالاخص وزارت خارجه این کشور و نقش پلیس بد را کنگره آمریکا برعهده داشت. در حالی که دولت آمریکا با «وعده» به میدان مذاکرات پا می‌نهاد، کنگره با سیاست «وعید» به تهدید ایران می‌پرداخت، تهدیداتی که تا هم‌اکنون نیز ادامه دارند.

شاید این مسأله از دید برخی چندان واقعی نیامده است. این عده تصور می‌کنند که همان‌طور که اختلافات بین دولت و مجلس ایران غیرواقعی نیست، بنابراین نمی‌توان گفت که اختلافات بین دولت و کنگره آمریکا هم غیرواقعی است. اشتباه این دوستان از همین‌جا نشات می‌گیرد که منظور دقیق از «سناریوی پلیس خوب، پلیس بد» را به‌گونه‌ای دیگر متوجه می‌شوند.

تصور این دسته از سناریوی مزبور گویا این است که «پلیس خوب، پلیس بد» به‌معنای نقش بازی کردن و همچون سکانسی از یک فیلم است. این دسته تحلیل‌گران تصور می‌کنند کسانی که از تقسیم وظایف بین کنگره و دولت آمریکا سخن می‌گویند، منظورشان این است که کنگره آمریکا و دولت این کشور مثل دو هنرپیشه یک فیلم پذیرفته‌اند که در یک نمایش نقش بازی کنند و تمام اختلافات آنها در قبال ایران و برنامه هسته‌ای این کشور غیرواقعی است.