همه و همه برضد قضاوت‌های امسال فجر با هم متفق و هم ‌رأی شده‌اند و این یعنی شک نباید کرد که داوری‌ها ناداوری بوده همه به این ناداوری بزرگ اذعان دارند اما هیچ کس انگشت اتهامش را به سمت مجرم اصلی نگرفته. 

مجرم اصلی در این میان مافیای سینمای ایران است اما ظاهرا کوبیدن این هیولا برای هیچ کدام از گروه‌های رسانه‌ای که در کشور ما فعالند منفعتی را در پی ندارد. 

از این جاست که رسانه‌های این طرفی دست به کار کاسب کاری‌های سیاسی شده‌اند و سعی می‌کنند انگیزه‌های اصلی داوران را مصلحت‌های جناحی قلمداد کنند در حالی که میان اصلی‌ترین مغمومان این جشنواره اکثر چهره‌ها متعلق به جناح سیاسی حاکم بوده‌اند و رسانه‌های آن طرفی هم در مورد داوری‌ها کلا خودشان را به آن راه زده‌اند و گیرشان فقط شده نوع پخش مراسم اختتامیه توسط صداوسیما. 

دولت یازدهم تازه روی کار آمده و جای پای مدیران جدید هنوز در مناصب اجرایی‌شان کاملا سفت نشده و همین قضیه باعث شد مافیای سینمای ایران این بار فرصت کند تا تمام قد بایستد و بی‌سابقه‌ترین بازیگری خود در میدان هنر هفتم ایرانی را در اختتامیه فجر سی‌ودوم انجام دهد.
 
اما حتی اگر مدیران اجرایی کشور تازه روی کار آمده باشند از اصحاب رسانه که خیلی وقت است در صحنه حاضرند نمی‌توان توقع چنین غفلت بزرگی را داشت. 

حقیقت این است که باید در این مورد به جای واژه غفلت از واژه تغافل استفاده کرد و گفت کسی را که خوابیده است می‌توان بیدار کرد اما کسی که خود را به خواب زده هرگز. 

وقتی منافع جناحی در کانون انگیزه بخشی ما قرار بگیرد آن وقت به بهانه همین اختتامیه ناعادلانه؛ راست چپ را می‌کوبد و چپ راست را به سانسور متهم می‌کند، حال این که مجرم اصلی هم‌چنان سرجای خود برقرار و برمدار است. 

یادداشت از میلاد جلیل زاده

انتهای پیام/