به گزارش حوزه سینما باشگاه خبرنگاران، معمولا فیلمسازهای تجربی در ایران شانس زیادی نمی‌آورند و خیلی زود با انواع اقسام اتهام‌ها( از نفروختن فیلم‌ها تا حرام کردند پول تهیه کنندگان) از میدان به در می‌شوند. فیلمساز تجربی در ایران یعنی فیلمساز جشنواره‌ای، یعنی وارد نشدن به جریان اصلی سینما و دوری از سالن‌ها هم یعنی فیلم نساختن وبسته‌ شدن کارنامه‌ی فیلمساز یا غرق شدن درسفارش‌های بین‌المللی اما هر قاعده‌ای استثنایی هم دارد؛ "شهرام مکری" یکی از این استثناهاست.

 فیلم اولش "اشکان، انگشتر متبرک و چند داستان دیگر"  اکران نشد، اما این اتفاق باعث نشد که "مکری" جهت‌گیری‌اش را عوض  کند و کلیشه‌ای عمل کند. نمایش فیلم‌ تازه‌اش"ماهی و گربه" نشان داد که اتفاقا تمایل به تجربه کردن و روایت قصه با فرم تازه و داشتن ایده در اجرا، چطور می‌تواند ستایش‌های کم نظیری را به دنبال آورد. "ماهی وگربه" با شیوه‌ی روایت و داستان‌گویی‌اش افراطی‌تر و رادیکال‌تر از فیلم قبلی و بیشتر شبیه به سقوط آزاد در دل شب است! با این حال نمایش فیلم در جشنواره نشان داد که فیلمساز تجربی جوان ما چندان نگران این خطر کردن‌ها نیست. فیلم بدون قطع او یک پلان سکانس 130 دقیقه‌ای است با انواع و اقسام بازی های روایی و داستانک‌های جذاب، به همین دلیل از سوی منتقدانی درحد شاهکار دانسته شد و از سوی عده‌ای هم عنوان بهترین فیلم تاریخ سینمای ایران را گرفت. وقتی شنیده شد که "پل شریدر" هم بعد از نمایش فیلم در جشنوار‌ه‌ی ونیز آن را ستایش کرده، اظهار نظرها افراطی‌تر هم شد، طبیعتا در همه این تعابیر اغراق‌هایی هست،‌ اما همین واژه‌ها و جملات نشان می‌دهد "مکری" فیلمی ساخته که دست کم در سینمای ایران بی‌نظیر است. جالب اینجاست که فیلم "مکری" در سینمای مطبوعات، با بدترین شکل و در سالنی کوچک، نمایش داده شد و اصرار نویسندگان سینمایی به مدیران جشنواره برای نمایش فیلم در سالنی بزرگ‌تر و با کیفیت‌تر به جایی نرسید. با این حال ظاهرا برنده‌‌ی این کشمکش، "شهرام مکری" است و اتفاقا خیلی‌ها بیشتر از فیلم‌های بخش مسابقه، منظر تماشای فیلم او هستند.  

این یعنی موفقیت در تجربه‌گرایی با وجود مخالفت‌ها و سنگ اندازی‌ها، "ماهی و گربه" شگفتی ساز جشنواره‌ی امسال بود.   
 
منبع: مجله سینمایی بیست وچهار  


انتهای پیام/اق