به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران ؛ پایگاه تحلیلی "گلوبال ریسرچ" در مقاله‌ای به قلم "فرانسیس ای. بویل" می‌نویسد: از لحاظ تاریخی، آخرین ظهور و پیدایش نظامی‌گری آمریکا در آغاز قرن 21، درست به آغاز قرن بیستم با جنگ آمریکا و اسپانیا در سال 1898 شباهت دارد که به تحریک آمریکا صورت گرفت. در آن زمان، دولت جمهوریخواه رئیس‌جمهور ویلیام مک‌ کینلی، امپراطوری استعماری را از اسپانیا در کوبا، پورتوریکو، گوآم و فیلیپین ربود؛ جنگی را به مردم فیلیپین تحمیل کرد که به قتل عام عده زیادی منجر شد؛ در همان زمان، الحاق غیرقانونی جزایر هاوایی به آمریکا اتفاق افتاد و مردم بومی هاوایی نیز در معرض نسل‌کشی قرار گرفتند. علاوه‌براین، توسعه نظامی و استعماری مک کینلی که با هدف محافظت از استثمار اقتصادی آمریکا از چین، با عنوان فریبنده سیاست «درهای باز»، طراحی شده بود، به اقیانوس آرام نیز راه پیدا کرد.

اما در طول 4 دهه بعدی حضور، سیاست‌ها و اقدامات متجاوزانه آمریکا در «اقیانوس آرام»، راه را برای حمله ژاپن به بندرگاه «پرل هاربور» در تاریخ 7 دسامبر 1941 باز کرد و در نتیجه آن، شتاب‌زدگی آمریکا برای جنگ دوم جهانی را شاهد بودیم. امروز، در حالیکه یک قرن از تجاوزات مداوم امپریالیستی که توسط دولت جمهوریخواه آمریکا راه‌اندازی شدند و جهان را تهدید کردند، می‌گذرد، حالا نوبت به دولت دموکرات اوباما رسیده است که جهان را در معرض جنگ جهانی سوم قرار دهد.

دولت جورج بوش ، با سوءاستفاده از واقعه دلخراش 11 سپتامبر در سال 2001، تصمیم گرفت تا با بهانه‌های ساختگی، به حکومت‌های کشورهای نفت‌خیز اسلامی و مردمی که در آسیای مرکزی و خلیج فارس و آفریقا زندگی می‌کنند، دست درازی کند. این بهانه‌های واهی، عبارت بودند از:

1. مبارزه علیه تروریسم بین المللی؛ 

2. نابود کردن سلاح‌های کشتار جمعی؛ 

3. ترویج دموکراسی؛ 

4. «مداخله انسان دوستانه» البته به شیوه خودشان.

فقط این بار است که مخاطرات ژئوپولیتیکی، نسبت به یک قرن گذشته به مراتب بزرگ‌تر هستند: کنترل و تسلط بر دو سوم منابع هیدروکربنی دنیا و در نتیجه اساس و منبع انرژی سیستم اقتصاد جهانی ــ نفت و گاز.

دولت‌های جورج بوش و اوباما، پیش از این نیز بقایای منابع هیدروکربنی موجود در آفریقا، آمریکای لاتین و آسیای جنوب شرقی را برای غلبه یا تسلط بیشتر، به همراه دستیابی به نقاط انسداد راهبردی در دریا و بر روی زمین که برای ترابری به آن نیاز داشتند، مورد هدف قرار داده بودند. در این راستا، دولت جورج بوش از ایجاد «آفریکام»، (فرماندهی ایالات متحده آمریکا در آفریقا)، به منظور کنترل، تسلط و استثمار بهتر منابع طبیعی و همچنین مردم مختلف قاره آفریقا، خاستگاه انواع گونه‌های نوع بشر، خبر داد. کشور و مردم لیبی، نخستین قربانیان «آفریکام» در دولت اوباما بودند اما آخرین نخواهند بود. 

«هانس مورگنتا»، نظریه پرداز آمریکایی آلمانی تبار و استاد روابط بین‌الملل و علوم سیاسی، در کتاب خود با عنوان «سیاست در میان ملت‌ها» (چاپ چهارم. 1968، صفحه 52-53)، امپریالیسم آمریکا را «امپریالیسم نامحدود» نامیده‌ است. در این کتاب می‌خوانیم:

«سیاست‌های توسعه‌طلبی اسکندر بزرگ، امپراطوری روم، ناپلئون اول و هیتلر، نمونه‌های مهم و تاریخی از امپریالیسم نامحدود به شمار می‌روند. تمام آن‌ها یک نقطه اشتراک واحد دارند و آن اصرار برای توسعه و گسترشی است که هیچ محدودیتی نمی‌شناسد، از موفقیت‌های خود تغذیه می کند و اگر توسط نیرویی از بالادست متوقف نشود، تا دیگر مرزهای سیاسی جهان ادامه پیدا خواهد کرد. تا زمانیکه در جایی از کره زمین، امکان تسلط یافتن بر چیزی وجود دارد، این خواسته ارضاء نخواهد شد. این پدیده، همانطور که بعدها نیز شاهد آن خواهیم بود، حاصل نبود اعتدال، اشتیاق برای  تسخیر است...»

در حال حاضر، کسانیکه سیاست خارجی آمریکا را اداره می‌کنند، امپریالست‌های نامحدودی هستند که راه اسکندر، امپراطوران روم، ناپلئون و هیتلر را دنبال می‌کنند. اوضاع و شرایطی که منجر به وقوع جنگ‌های جهانی اول و دوم شدند، در حال حاضر درست همانند خطری قریب الوقوع، بشر را تهدید می‌کنند.

انتهای پیام/