به گزارش حوزه سینمای باشگاه خبرنگاران به نقل از مجله دنیای تصویر ؛ جشنواره امسال، از معدود دوره‌های جشنواره فجر بود که چهار نسل از کارگردانان ایرانی در آن حضور داشتند؛ فرصتی مناسب نه تنها برای ارزیابی کلیت سینمای ایران، که برای دقت در مسیری که سینمای ایران در این چند دهه طی کرده است. هرچند تماشای خیل فیلم‌های کم‌مایه و آشفته فیلمسازان ایرانی در جشنواره سی‌ودوم فجر ممکن است باعث ناامیدی علاقمندان به سینما شود. اما نگاهی اجمالی به کیفیت کار چندتن از کارگردانان مهم و پرسروصدای جشنواره امسال، شاید فرصت مناسبی برای درک این نکته باشد که سال آینده چه شرایطی در انتظار سینماهای ایران خواهد بود. 

رضا عطاران(«رد کارپت»)

مثبت: رد کارپت از معدود آثار برانگیزاننده جشنواره امسال است. برخی از سکانس‌های مهم فیلم به‌صورت بداهه ساخته‌شده‌اند و خود عطاران به این نکته اشاره کرده که فیلمنامه کاملی برای این فیلم در کار نبوده است.

اما مشخص شده است که روی ایده‌های اصلی فیلم حسابی فکر شده است. رد کارپت لحن کمیاب کنایی و دوگانه‌ای دارد.

به طوری که خیلی‌ها ممکن است حتی متوجه نگاه فیلم به کلیت سینمای ایران نشوند. نکته مهم‌تر این است که تماشاگران که اصل قضیه را دریابد، بیشتر غمگین می‌شود تا پرانرژی. چون می‌داند ته ته این نگاه چقدر درست است؛ چون می‌داند که سینمای ایران چقدر خالی است.

منفی: نمی‌دانم اثرات نبود فیلمنامه دقیق است یا هرچیز دیگر.

اما همچون فیلم قبلی عطاران(خوابم میاد)، رد کارپت هم از جایی به بعد از نفس می‌افتد. ایده‌های فیلم ته می‌کشند و تماشاگر منتظر تمام شدن فیلم است. هرچند برخلاف خوابم میاد، این‌بار پایان هوشمندانه فیلم کمک می‌کند تا رد کارپت در نهایت تاثیرش را از دست ندهد.


سید آریا قریشی//

انتهای پیام/ اس