از طرفی نصرتی با توانایی‌هایی که ریشه‌اش در کار تئاتری است خیلی زود توانست هم به لهجه‌ی مازندرانی مسلط شود و با اتمسفر قصه ارتباط برقرار کند، و هم به طور باورپذیری لای آدم‌های ثابت آشنا و خانواده‌ی معمولی بربخورد؛ از حالت مهمان و نقش فرعی خارج شود و اگرچه مدت زمان حضورش چندان نبود، چنان نرم و راحت و واقعی و آشنا باشد که خواهر نقی بودنش بدیهی به نظر برسد.

از طرفی همه‌ی این طبیعی به نظر رسیدن و آشنا بودن خواهر نقی فقط از قبل بازی خوب نصرتی نبود و تعریف درست و استخوان‌دار نقش که امکان ارائه‌ی بازی خوب به او می‌داد، سر دیگر این ارتباط موثر و خوب بود. و البته در کنار همه‌ی اینها، نصرتی احتمالا بخشی از موفقیتش را هم مدیون گروهی از پیش شکل گرفته است که آغوش بازی برای پذیرش افراد جدید و فضا دادن به آنها در همان حد و اندازه‌ی خودشان داشتند.

در چنین اوضاع و شرایطی است که "داداش داداش" گفتن‌ها و "زن داداش، تو مگه رژیم نیستی؟" این همه به چشم می‌آید و او را تبدیل به یکی از بهترین‌های سال می‌کند. 

منبع:فیلم نگار

انتهای پیام/