به گزارش حوزه رادیو تلویزیون باشگاه خبرنگاران ؛ هومن برق‌نورد انگار تبدیل به بازیگری شده که هر از گاهی گذرش به این صفحات می‌افتد و با این روالی که در پیش گرفته کم‌کم دارد تبدیل به پای ثابت ستون بازیگران برتر می‌شود.

بازیگری که سعی می‌کند پرونده هر نقش را بعد از بازی ببندد و بفرستدش به صندوقچه خاطرات و نگذارد ردی از آن بر چهره نقش بعد پیدا شود.

 به همین خاطر هم هست که با وجود این که این چند وقت تقریبا فقط در کارهای طنز بازی کرده(بهتر است بگوییم در اینها بیشتر به چشم آمده) و هربار هم نقش مقابلش بهنام تشکر- که حالا دیگر می‌شود گفت: زوج هنری‌اند- بوده است، خیلی زود نگرانی‌های تکرار نقش را از بیننده دور کرده و هربار کم و بیش چهره تازه‌ای از خود نشان داده که تنها وجه مشترکش با قبلی‌ها اصرار بر داشتن و تکرار تکیه کلام‌هایی است که هر بار فقط تغییر جزئی می‌کند.

 این المان ثابت در نقش‌ها برای لحظاتی بیننده را یاد نقش قبلی و حتی خود هومن برق‌نوردی که گویا به این کار(گذاشتن تکیه کلام برای نقش‌ها) علاقه‌مند است می‌اندازد، اما خیلی زود بازی شیرین و دلچسب بازیگر ما را متوجه شخصیت تازه‌ای می‌کند.

 این چنین است که «به ضرس قاطع» گفتن‌ها و «آمپاس آمپاس» کردن‌هایش در سریال دودکش گرچه اول شبیه «خواهر گلم» و «دوست خوب من» گفتن‌های داوود ز دزد و پلیس است، اما خیلی زود تصویر مردی قابل اتکا، محکم، مهربان و در عین حال با لجبازی‌های کودکانه جای داوود ز خالی‌بند و بی‌اعتماد به نفس را می‌گیرد. مردی که آرزوی یک روز بی‌آمپاسی دارد و با وجود همه نداری‌اش این قدر با اخلاق هست که وقتی برای پیدا کردن طرفش، آب حمام نمره را می‌بندد، بعدش می‌رود و صادقانه به حمام‌دار اعتراف می‌کند و حلالیت می‌طلبد و از همه مهمتر همه اینها را طوری بازی می‌کند که ما که پای تلویزیون‌هایمان نشسته‌ایم با تمام احساسمان او را بفهمیم و بپذیریم.

منبع:فیلم نگار