به گزارش سرويس بين‌‌الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از  بنیاد فرهنگ استراتژیك، شاید این سبك از فرافكنی‌های مطبوعات و رسانه‌ها را در مورد ناارامی‌های كشورهای هدف دیده اید: "معترضان، اتوبوس‌ها و اتومبیل‌ها را آتش زده‌اند، موانعی در خیابان‌ها ایجاد شده‌اند و مردمی كه ماسک به صورت زده‌اند، به سمت پلیس سنگ پرتاب می‌كنند و تک تیر اندازها در گوشه و كنار محل تجمع مخالفان دولت سركوبگر مشاهده می‌شود". پس از ماجرای اوكراین، این بار  ونزوئلا در تیررس رسانه‌های غربی قرار گرفته است.

رسانه‌های غربی حوادث اخیر ونزوئلا را به عنوان «تظاهرات مردمی» پوشش می‌دهند و چنین القاء می كنند كه گویی دولت مادورو در آستانه سقوط قرار دارد و خواسته معترضان را روندی مردمی در تسریع ایجاد « دموكراسی واقعی» معرفی می‌كنند. اكنون سازمان‌های اجرای قانون باید حداکثر تلاش خود را برای ایستادگی در برابر اقدامات تحریک آمیز و جلوگیری از ظهور گروه‌های آشوب در کاراکاس، ماراکایبو، سان کریستوبال و دیگر شهرهای بزرگ به كار برند. دانشجویان، از خانواده‌های طبقه متوسط و شبه نظامیان کلمبیایی، نیروی قابل توجه و هسته اصلی این حركت‌های تخریبگرانه را تشکیل می‌دهند. شبه نظامیان کلمبیایی سابقه فعالیت در گروه‌های چریکی فارک را در پرونده خود دارند و اكنون در ماجرای ونزوئلا نقش آفرینی می‌كنند! 

مجرمان نیز بدون سروصدا به صفوف این نزاع داخلی پیوسته‌اند. نا آرامی‌هایی كه حدود یک ماه به طول انجامید، نزدیك به 30 كشته داشته است، كه عمدتا نیروهای پلیس و هواداران مادورو بودند.

ساکنان محله‌های ثروتمند ، بیشترین آسیب را در این ناآرامی‌ها داشته‌اند.

 شلیك گاز اشک آور و ایجاد ابرهایی از دود سیاه كه ناشی از سوزاندن لاستیک و زباله است، از سوی معترضان تحت حمایت خارجیان گزارش شده است. آنها برای ترساندن طرفداران مادورو از این شیوه‌های هراس استفاده می‌كردند. جالب اینكه، لیست آدرس منازل و شماره تلفن هواداران مادورو نیز از طریق اینترنت منتشر شده است. به این شیوه، روش "تروریسم تلفنی" می‌گویند، در این روش به مخاطبان هدف (طرفداران مادورو) چنین پیامی ارسال می‌شد: 

«ما همه چیز را در مورد شما می‌دانیم و همچنین آدرس مدرسه کودکان‌تان!» 

خشونت سیاسی در رستوران‌ها، کافه‌ها و سالن‌های سینما نیز در حال افزایش است. روزنامه نگاران، نویسندگان، بازیگران و افراد وفادار به دولت، قربانیان حملات این حركت برنامه‌ریزی شده می‌باشند.

به گفته ناظران مستقل، رسانه‌های اصلی این کودتای برنامه‍‌ریزی‌شده در ونزوئلا را- در مورد موج تروریسم راه اندازی شده توسط سازمان اطلاعاتی-  عبارتند از:

 آسوشیتد پرس، یونایتد پرس، رویترز، فرانس پرس و اسپانیش ای اف ای... 

به گفته ناظران آنها هیچ ابایی از نشان دادن عکس‌های قدیمی درگیری‌های شیلی و مصر به نام "خشونت‌های پلیس ونزوئلا" در این سناریو نداشته‌اند.

بسیاری از رسانه‌های آمریکای لاتین نیز عامدانه به بازپخش گزارشات اینچنینی در اشكال مختلف مبادرت داشته‌اند. روزنامه‌ها، مجلات، کانال‌های تلویزیونی و ایستگاه‌های رادیویی از مکزیک تا شیلی ، در این مورد به لحاظ ایدئولوژیکی یکپارچه عمل می‌كنند.آنها بخشی از فعالیت‌های هماهنگ‌شده جنگ رسانه‌ای برای حمله به دولت‌های دموكراتیك کشورهایی‌ست که سعی می‌کنند، سیاست‌های مستقلی داشته باشند.

رهبران مستقل همیشه تحت انتقادات شدید رسانه‌ای قرار داشته و دارند. هوگو چاوز، هدف اصلی غرب در نه سال گذشته بوده است.

پس از مرگ زودهنگام چاوز، سازمان‌های غربی حملات خود را علیه "رهبران اتحاد بولیواری برای مردم آمریکا" (ALBA) از جمله رائول کاسترو، نیکلاس مادورو، اوو مورالس، دانیل اورتگا و رافائل کوریا ، معطوف كردند.

 در این دوره، عملیات ویژه‌ای نیز علیه رئیس جمهور برزیل و آرژانتین دیلما روسف و کریستینا کرشنر، رئیس جمهور سابق برزیل لوئیز ایناسیو لولادا سیلوا، و همچنین تعدادی از سیاستمداران مکزیک، گواتمالا، هندوراس، اروگوئه و پرو برنامه‌ریزی شده بود.

براساس رسالت رسانه‌ها، پوشش رسانه‌ای بی طرف از سوی مخاطب تائید می‌گردد اما متهم ساختن دولت‌های هدف به نقض آزادی مطبوعات، کار روزنامه نگاران و سانسور خبری، بخشی از بهانه تراشی‌های رسانه‌های غرب برای فرافكنی و متشنج ساختن جو حاكم بر این كشورها، است.

در سناریوی ونزوئلا، سازمان سیا با همكاری رسانه‌های همراستا در این ماجرا، درصدد برنامه سازی برای تبلیغ « فعالیت‌های سرکوبگرانه نیکلاس مادورو در ونزوئلا» برآمده‌اند. 

سیا و عوامل اطلاعاتی نظامی ، تحت پوشش سفارت، تنها کسانی نیستند که برای بی ثبات کردن اتحاد بولیواری، برزیل و آرژانتین عمل می‌كنند، وابستگان مطبوعاتی و مقامات مطبوعات با گرایش غربی نیز در این زمینه همكاری دارند.

 آنها به طور مستقیم فعالیت‌های تبلیغاتی، تعریف ماموریت‌های خرابکارانه آینده و اتخاذ تجربه انقلاب‌های رنگی و پیاده سازی آن را در دستور كار خود دارند.

 در ونزوئلا روزنامه‌های یونیورسال و ناسیونال ، حقوق و دستمزدهایی را از سازمان سیا برای اجرای بخشی از این برنامه دریافت می‌كنند.

در مورد ونزوئلا ، تعداد رسانه‌های خصوصی این كشور از هر كشور دیگری در منطقه آمریكای لاتین بیشتر است و همین امر در مورد اتهام به عدم وجود آزادی مطبوعات و فعالیت آنها علیه مادورو را بی پایه نشان می‌دهد. از طرفی همین رسانه‌ها بیشترین تهمت‌ها را علیه دولت ایراد داشته‌اند. تعداد زیادی از این رسانه‌ها به عنوان یک سکو رسانه‌ای برای مخالفت با دولت بكار گرفته می‌شوند.

روزنامه‌های مخالف و کانال‌های تلویزیون از شعله ور كردن آتش تنش‌ها و ابراز علنی خواسته خود در مورد سرنگونی دولت هیچ ابایی نداشته‌اند. آنها همچنین از اینترنت و شبكه‌های اجتماعی برای فعالیت‌های خرابکارانه خود استفاده می‌كنند.

جنگ اطلاعاتی شكل گرفته علیه دولت مادورو در آمریكای لاتین نیز حامیان خاص خود را دارد، در این بین رسانه‌های برخی كشورها با شعار "ما همه ونزوئلایی هستیم" "هیچ دموکراسی بدون آزادی بیان وجود ندارد »، وارد این ماجرا شده‌اند.

حدود صدها روزنامه و کانال تلویزیون در این توطئه بی سابقه فعالیت دارند. جالب اینكه همه این رسانه‌ها در دوره پینوشه، ویدلا و دیکتاتوری استروسنر سکوت كرده بودند !از رسانه‌ها به عنوان یک سلاح تبلیغاتی در مقابل پروژه‌های دموکراتیک و از کودتا برای پیاده‌سازی اهداف امپریالیستی استفاده می‌شود.