این ورزش نیم قرن است که به دست فراموشی سپرده شده است.

برای شروع این بازی به 12 نفر افراد بالای 20 سال نیاز بود و از بین این افراد 2 نفری که قدرتمند بودند را بام استاد انتخاب می‌کردند.

5 نفر در وسط زمین بازی در کنار هم می‌ایستادند و دست برگردن هم می‌انداختند و سرهایشان را به سمت پایین خم می‌کردند و یک حلقه به نام سه‌پایه تشکیل می‌دادند. 2 استاد هم در اطراف این سه پایه می‌ایستادند و از آنها مواظبت می‌کردند. 5 نفر دیگر هم اطراف این سه‌پایه می‌چرخیدند و هرگاه هر کدام از این پنج نفر می‌توانستند جلو بیایند و از موانع عبور کنند و بر روی سه‌پایه سوار شوند پیروز و برنده این بازی بودند و اگر استاد هنگام سوار شدن آنها را غافلگیر می‌کرد، این گروه بازنده بود و باید جای خود را با گروه سه پایه عوض می‌کردند و بازی را به آنها می‌سپردند، ولی اگر پیروز می‌شدند بازی به همین منوال پیش می‌رفت تا اینکه یکی از آنها تعداد دفعات بیشتری در این مسابقه برنده شود.

 

 

در این بازی یک نفر دست خود را بر روی پنجه‌های خود می‌گذاشت و حالت خمیده به خود می‌گرفت و 9 نفر دیگر از روی وی می‌پریدند و هر کس که موفق به انجام این عمل نمی‌شد بازنده بود و باید‌ جای خود را با آن فرد عوض می‌کرد و اگر تمام افراد موفق به پریدن از روی او می‌شدند، برای پرش دوم وی دست‌ها را به زانو می‌گذاشت و خمیدگی او کم‌تر می‌شد و به همین ترتیب ادامه پیدا می‌کرد تا به گردن می‌رسید و در این حالت هیچ‌کس نمی‌توانست از روی او بپرد و با اطلاعاتی که موجود است "یوسف سعیدی" قهرمان این بازی بوده است.

یکی دیگر از بازی‌های سنتی فراموش شده شیرتوپک است.

4 نفر بازیکن در این بازی شرکت می‌کردند و انجام بازی به این صورت بود که 2 نفر از بازیکنان پاهای خود را به صورت جفت کنار هم می‌گذاشتند و 2 نفر دیگر بایستی به صورت لی‌لی از این پاهای کنار هم قرار گرفته عبور می‌کردند و نباید با آنها برخورد می‌کردند و اگر این مرحله را با موفقیت می‌گذراندند، آن 2 نفر باید پاهای خود را روی هم می‌گذاشتند و 2 نفر دیگر به صورت لی‌لی از روی آن عبور می‌کردند و اگر نمی‌توانستند این کار را انجام بدهند بازنده محسوب می‌شدند و در این بازی جریمه‌ای را برای بازنده در نظر گرفته بودند از این قرار بود که آن 2 نفر پاهای خود را به عرض شانه باز می‌کردند و پلی را به وجود می‌آوردند و دو نفر بازنده باید از این پل عبور می‌کردند و هنگام عبور، آن و نفر پاهای خود را چنان به هم می‌فشاردند که عبور از بین پاهایشان مشکل شود و بازیکنان نیز تلاش می‌کردند به هر زحمتی که شده عبور کنند تا پیروزی نصیبشان شود.