بعد از طی مسیر 3600 کیلومتری از طریق جاده‌ها از مبدا دهلی، امروز صبح با اتوبوس به تهران رسیدم. چه سفر طولانی‌ای بود. در طول مسیر دوبار به مشکل برخوردم اما توانستم که سه و نیم ساعت قبل از شروع رسمی برنامه خود را برسانم.

در طول مسیر من تا تهران، بسیار کسانی بودند که از من سوال می‌کردند: چرا این کار را انجام می‌دهید؟

اساسا من دو دلیل عمده دارم:

اولا، من باور دارم به اینکه این بسیار مهم است که به مردم سوریه نشان دهیم که ما فقط به آنها فکر نمی‌کنیم، بلکه از آنها مراقب کرده و آنجا حضور داریم. این کار به آنها امید می‌بخشد. و امید اساسا تمام چیزی است که آنها دارند. من می‌دانم که آنها از دیدن من خوشحال می‌شوند حتی اگر که به آنها کمکی نرسانیم. این به آنها نشان می‌دهد که فراموش نشده‌اند. و این یک میل ساده و پایه‌ای انسانی است. من همراه خودم 150 عدد کارت صلح از طرف کودکان هند و پاکستان آورده‌ام که قصد دارم که آنها به کودکان سوری بدهم.

برای من این سوالی از اولویت‌ها است. این نیست که من می‌توانم هزینه سفر را پرداخت کنم (در حالی که تا حدی تامین می‌شود) یا اینکه من زمان اضافه‌ای دارم که این کار را انجام دهم. در هر دقایقی که آزاد هستم روی پروژه‌هایی که باید در آلمان کار کنم و اقداماتم برای "مدرسه ما" در هند کار می‌کنم. در واقع با زمان زیادی که باید آنلاین باشم. من این کار را انجام می‌دهم برای اینکه من متقاعد شده‌ام که این کار درستی است که باید انجام شود. هر مرزی که من در این سفر از آن عبور کردم، مرزی بین "کشورهای دوست" نبود. تنش‌ها بین هند و پاکستان بسیار است (در مسئله کشمیر)؛ تاثیر آمریکا در پاکستان برروی رفتار بین ایران - پاکستان و دوراهی بلوچستان(افغانستان، پاکستان، ایران) تاثیر گذاشته است.

اگر که اینها در سطح دولت‌ها با هم در بین کشورها دوست هستند نشان از این نیست که با هم در آزادی هستند. قبیله‌ها، جنگ‌سالاران و منافع خارجی(هند، ایالات متحده آمریکا، عربستان سعودی، روسیه، ...) ناآرامی‌ها را ادامه می‌دهند. یک منفعت حقیقی در صلح وجود ندارد. و ارتباط پاکستان - سوریه: بالاترین تعداد مجاهدین تروریست در سوریه از کشور پاکستان آمده‌اند!

دوما، من بسیار خسته و ناامید از نگرش غربی خودمان هستم. من اعتمادم را به رسانه‌هایمان و سیاسیون‌مان از دست داده‌ام. و این یکی از دلایلی است که چند سال قبل "مجله ما" را شروع به انتشار کردیم. من می‌بینم که سرمایه‌داری به سمت دیوار می‌آید و آخرین روحیات و اخلاقیات را در سیاست‌ها و اقتصادها از بین می‌برد. آنچیزی که ما در سوریه شاهد هستیم این است که سوریه زمین بازی‌ای در دنیای پول و منافع سیاسی شده است. هیچکدام از کشورهایی که در مسئله سوریه دخالت می‌کنند مراقب مردم سوریه نیستند. همانطوری که در گذشته نیز هیچ‌گاه مراقب لیبیایی‌ها، عراقی‌ها، افغانستانی‌ها، پاکستانی‌ها، ... (شما اسم بگذارید) نبودند.

اگر که من از سمت "شرق" دنیا به این گروه زائران صلح اضافه شده‌ام به این معنی نیست که تمام اقدامات دولت بشار اسد درست است. چیزی که من می‌خواهم بگویم این است که نیاز است که "سرمایه‌داری غربی" ما که فقط به پول علاقه‌مند است و آن شلوغی‌ای که آمریکا بعد از یازده سپتامبر ایجاد کرده است، پایان یابد. و من از این موضوع شرمنده هستم که ما در غرب جرات سخن گفتن مقابل متحدانمان را در زمانی که آنها بارها و بارها قوانین بین‌المللی را نقض می‌کنند، نداریم. و اکنون زمان انجام این کار است. جهان به گفتگویی میان شرکای برابر نیازمند است. (برابر در حالت ناب ترین حس موجود ). و این به گفتگویی صادقانه و سیاست‌هایی که بشدت از پول جدا شده باشند، نیازمند است.

بنابراین، ما زائران صلح را راه‌اندازی کردیم: این لوگو رسمی ما است و این هم بیانیه مشترک ما است.

کاروان بین المللی زائران صلح سوریه حرکتی است مردمی و صلح طلبانه که با هدف انتقال کمک های انسانی به سوریه و تلاش در جهت تحقق هرچه سریعتر صلح و آرامش در این کشور با حضور شخصیت ها و فعالین صلح طلب از اقصا نقاط دنیا براه افتاده است. این کاروان پس از حضور خود در ایران، به همراه محموله ای از کمک های بشر دوستانه که عمدتاً شامل مواد دارویی و پزشکی می شود عازم دمشق شده تا ضمن دیدار با نمایندگان گروه های مختلف مردمی، اقدام به توزیع کمک های خود در میان جنگ زدگان و نیازمندان سوری کند. اعضای این کاروان که مشتمل بر فعالینی از کشورهای: انگلیس، کانادا، آلمان، لبنان، استرالیا، پاکستان، هندوستان و ایران است، بدینوسیله اعلام می دارند که:

• این کاروان به هیچ کدام از طرفین درگیری های سوریه وابسته نبوده و تاکید خویش را بر حمایت از صلح و مخالفت با خشونت ابراز می کنند و تنها راه دستیابی به صلح در سوریه را از خلال گفتگو می دانند.

• هرگونه مداخله خارجی در سوریه محکوم بوده و این مردم سوریه هستند که بدون هیچ پیش شرطی حق تصمیم گیری برای آینده خویش را دارند.

• جنایاتی که به نام دین در سوریه بدست افراطیونی تکفیری در قبال اقلیت های مذهبی صورت می گیرد به شدت محکوم بوده و ضروری است تمامی دولت های منطقه هرچه سریعتر نسبت به توقف ارسال سلاح و پول به این جریانات و گروه ها اقدام کنند.

در پایان اعضای این کاوران از تمامی کشورها و نیز جریانات مردمی می خواهند تا نسبت به امداد رسانی به مردم جنگ زده سوریه در هر قالب ممکن و در سریعترین زمان ممکن اقدام کنند.

5 آوریل 2014 / تهران؛ جمهوری اسلامی ایران