"بیا از خداوند بخواهیم با یکدیگر از دنیا برویم"
خاطره‌ای از شهید علیمحمدی از زبان منصوره کرمی
منصوره کرمی گفت: شهید علیمحمدی به من می‌گفت که «گویا پس از جنگ راه شهادت بسته شده است»، او نمی‌دانست که راه شهادت همیشه باز است و خودش نخستین شهید علمی کشور است.
منصوره کرمی همسر دکتر شهید علیمحمدی در گفتگو با خبرنگار دانشگاه باشگاه خبرنگاران، در آستانه روز ملی فناوری هسته‌ای در بیان خاطراتی از همسر شهیدش اظهارداشت: یک ماه قبل از شهادت همسرم با وی به منزل مادرم که زنی تنهاست رفتیم، شهید علیمحمدی از رنج تنهایی مادرم بسیار غمگین بود و بعد از برگشت به منزلمان به من گفت: «با وجود علاقه بسیار من به شما، ولی بیا از خداوند بخواهیم هر زمان خواستیم از دنیا برویم با یکدیگر برویم».
وی با بیان اینکه از همسرم گله دارم که چرا خودش شهید شد و من را تنها گذاشت در صورتی که قرارمان این نبود، گفت: تنها آرزویم این است که بتوانم ذره‌ای از مقام ایشان را کسب کرده و با شهادت از دنیا بروم.
همسر شهید علیمحمدی با تاکید بر اینکه امروزه زندگی‌ها بسیار تجملاتی و سخت شده است، تصریح کرد: من و همسرم در سال۶۱ ازدواج کردیم و در سال 62 زمانی که دانشگاه‌ها دوباره بازگشایی شد، شهید علیمحمدی که دانشجوی دانشگاه شیراز بود، برای ادامه تحصیل به شیراز رفت و پس از شش ماه دوری از هم وی توانست یک اتاق در جاده کمربندی شیراز برای زندگی دو نفره‌مان اجاره کند تا من نیز به شیراز بروم و سالهاست آرزو دارم که ای کاش بتوانم در همان اتاق کوچک بدون کولر و بخاری زندگی کنم و ای کاش جوانان ما نیز بتوانند قید و بندهای زندگی تجملی را از خود دور کرده و با عشق و محبت در کنار یکدیگر زندگی کنند.
وی افزود: شهید علیمحمدی از سال ۸۴ می‌دانست که تحت تعقیب است ولی این مسئله را جدی نگرفت. البته یک بار به من گفت: «گویا پس از جنگ راه شهادت بسته شده است» ولی نمی‌دانست که راه شهادت همیشه باز است و خودش نخستین شهید علمی کشور است.
منصوره کرمی درباره روز شهادت شهید علیمحمدی نیز بیان داشت: ساعت ۷ و ۳۰ دقیقه صبح برای رفتن به دانشگاه سه بار از من خداحافظی کرد و من مثل همیشه برای او دعا می‌خواندم که به یکباره پس از رفتن وی صدای انفجار را شنیدم، او حتی فرصت نکرد سوار ماشین شود، همسرم به حالت سجده کنار ماشین نشسته و سرش را بر روی دستانش قرار داده بود و وقتی صدایش کردم و جوابی نشنیدم سرش را بلند کردم و متوجه شدم قسمت چپ سرش کاملاً خالی است.
همسر شهید در پایان خاطرنشان کرد: زمانی که با قاتل علیمحمدی دستگیر شد، به او گفتم مگر شهید علیمحمدی چه گناهی داشت، آیا این مجازات کسی است که برای پیشرفت کشورش تلاش می‌کند؟ که قاتل در جوابم گفت: «آنها که مرا برای این کار تشویق کردند گفته بودند که علیمحمدی برای دنیا مضر است.»
انتهای پیام/
وی با بیان اینکه از همسرم گله دارم که چرا خودش شهید شد و من را تنها گذاشت در صورتی که قرارمان این نبود، گفت: تنها آرزویم این است که بتوانم ذره‌ای از مقام ایشان را کسب کرده و با شهادت از دنیا بروم.
همسر شهید علیمحمدی با تاکید بر اینکه امروزه زندگی‌ها بسیار تجملاتی و سخت شده است، تصریح کرد: من و همسرم در سال۶۱ ازدواج کردیم و در سال 62 زمانی که دانشگاه‌ها دوباره بازگشایی شد، شهید علیمحمدی که دانشجوی دانشگاه شیراز بود، برای ادامه تحصیل به شیراز رفت و پس از شش ماه دوری از هم وی توانست یک اتاق در جاده کمربندی شیراز برای زندگی دو نفره‌مان اجاره کند تا من نیز به شیراز بروم و سالهاست آرزو دارم که ای کاش بتوانم در همان اتاق کوچک بدون کولر و بخاری زندگی کنم و ای کاش جوانان ما نیز بتوانند قید و بندهای زندگی تجملی را از خود دور کرده و با عشق و محبت در کنار یکدیگر زندگی کنند.
وی افزود: شهید علیمحمدی از سال ۸۴ می‌دانست که تحت تعقیب است ولی این مسئله را جدی نگرفت. البته یک بار به من گفت: «گویا پس از جنگ راه شهادت بسته شده است» ولی نمی‌دانست که راه شهادت همیشه باز است و خودش نخستین شهید علمی کشور است.
منصوره کرمی درباره روز شهادت شهید علیمحمدی نیز بیان داشت: ساعت ۷ و ۳۰ دقیقه صبح برای رفتن به دانشگاه سه بار از من خداحافظی کرد و من مثل همیشه برای او دعا می‌خواندم که به یکباره پس از رفتن وی صدای انفجار را شنیدم، او حتی فرصت نکرد سوار ماشین شود، همسرم به حالت سجده کنار ماشین نشسته و سرش را بر روی دستانش قرار داده بود و وقتی صدایش کردم و جوابی نشنیدم سرش را بلند کردم و متوجه شدم قسمت چپ سرش کاملاً خالی است.
همسر شهید در پایان خاطرنشان کرد: زمانی که با قاتل علیمحمدی دستگیر شد، به او گفتم مگر شهید علیمحمدی چه گناهی داشت، آیا این مجازات کسی است که برای پیشرفت کشورش تلاش می‌کند؟ که قاتل در جوابم گفت: «آنها که مرا برای این کار تشویق کردند گفته بودند که علیمحمدی برای دنیا مضر است.»
انتهای پیام/
