"یاسر هدایتی" پژوهشگر و مدرس دانشگاه در گفتگو با خبرنگار ادبیات باشگاه خبرنگاران گفت:‌ "ادبیات تعلیمی" در وجه رایج ادبیاتی سعی دارد معناها و مبناهای حکمی که ادبیات بر آن پایه گذاشته شده بیان کند. معنای حکمی شامل معرفت، اخلاق، عرفان، فلسفه و گاهی دربرگیری حوزه‌های دینی می‌شود. 

وی افزود: قطعا "ادبیات تعلیمی" ماهیت هنری دارد به این خاطر ما نباید فکر کنیم صرفا به خاطر آموزشی بودن آن مورد توجه قرار گرفته، همچنین متون ارزشمندی که در این  حوزه وجود دارد دلالت بر همین امر دارد. در "ادبیات تعلیمی" محتوا و مضمون فدای لفظ و صورت نمی‌شود. شاید آن فرم هنری کمتر مورد استفاده قرار گرفته، اما بحث محتوا و مضمون افضل‌تر است.

"هدایتی" بیان کرد: یکی از کارکردهای هنر بدون شک آموزش است، نباید هنر از حوزه‌ی تعلیم جدا شود و چگونگی بیان مطلب مد نظر هنرمند بستگی به خودش دارد.

این پژوهشگر عنوان کرد: به نظر می‌رسد که ادبیات تعلیمی دیگر فروغ گذشته خود را ندارد. در قرن پنجم، ششم و هفتم بزرگان ما حکیم بودند، حکیم بودن مستلزم دانایی گسترده در سطح علمی، معرفتی، حکمت و فلسفه‌ است. که آن شاعران این موارد را در خو متبلور کرده‌ بودند.

وی ادامه داد: فرد حکیم در گذشته ادیب هم تلقی می‌شد و این دانایی در گنجینه‌ی گرانبهای آثارشان نمایان بود. امروزه ادیب، ادیب است و در کمتر مواردی ادیب حکیم هم هست.

"هدایتی" تصریح کرد: امروزه ادبیات تعلیمی قوی نداریم و این به معنای وجود نداشتن آن به طور کامل نیست اما از نظر کیفیت و کمیت خیلی ضعیف‌تر از گذشته است.

این پژوهشگر ادبی بیان کرد: شاعرانی همچون عطار، مولانا، سنایی در حوزه‌ی ادبیات تعلیمی خوش درخشیدند و ادبیات تعلیمی خوش درخشیدند و ادبیات تعلیمی همانطور که از عنوانش مشخص است وظیفه تعلیم و آموزش را دارد در واقع برخی از معارف و موضوعات در قالب کنایه‌ها و تمثیل‌ها و ... به صورت ادبی آموزش می‌دهد و تأثیر خوبی را بر جامعه و مخاطبان دارد.

انتهای پیام/