به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، یکی از موضوعاتی که در چند سال اخیر نه به عنوان بزرگترین معضل شهر تهران بلکه به عنوان شاخص‌ترین ویژگی پایتخت مطرح است مسئله‌ای به نام آلودگی هوا است، موضوعی که طی سالیان گذشته نه تنها مدیران شهری بلکه مسئولان دولتی را نیز بارها به  جلسات بحث و بررسی کشانده تا چاره‌ای بیاندیشند برای حل این میهمان ناخوانده که گاه و بیگاه با آمدن سرزده‌اش نه تنها کارش به تعطیلی مدارس و کارخانجات کشانده و صدمات غیرقابل جبرانی را به این بخش‌ها وارد نموده بلکه مهم‌تر از آن سبب وخیم‌تر نمودن اوضاع بسیاری از بیماران شده و حتی گاه بنابرگفته مسئولان این میهمان ناخوانده با آمدنهای مکررش نفس را در سینه بسیاری از افراد حبس نموده و سرنوشتی به رنگ سیاهی مرگ را برایشان رقم می‌زند. 

اما یکی از موضوعات مهمی که در سالهای اخیر به عنوان مهمترین عامل موثر در افزایش آلودگی هوا از سوی مدیران شهری مطرح شده افزایش تردد خودروهای شخصی در معابر و خیابانها است خودروهایی که بی‌کیفیتی و نامرغوبی فرآیند تولید آن از یک سو و بنزینهای ترکیب شده با بنزن آن از سویی دیگر روز به روز فاصله پاکی هوای پایتخت نسبت به شاخص استاندارد آن را بیشتر می‌نماید اما اینکه چرا با وجود بالا بودن قیمت خودرو و نیز مضرات آن که کشورمان بسیاری از افراد بازهم ضرر استهلاک اتومبیل و پرداخت هزینه بنزین‌های سرطان‌زا را به جان می‌خرند و اتومبیل خود را روانه مسیری می‌نمایند که حتی بزرگراهش نیز ترافیک است شاید در نگاه اول ناشی از بی‌فرهنگی و قانون شکنی شهروندان باشد اما باید دانست که این مسئله ریشه در عواطف دیگری دارد که اگر نگوییم از آن بی‌اطلاع بوده‌ایم باید گفت نخواسته‌ایم آن را هویدا سازیم. 

بی‌.آر.تی و مترو امروز در این شهر 8 میلیون نفری با جمعیت شناور که به میزان بسیاری از کشورهای دنیاست و از دیرباز ورود آن به عنوان آمال و آرزوی بسیاری از ساکنان دیگر شهرهای کشور بوده به عنوان مدرن‌ترین ابزار حمل و نقل شهری مطرح است ابزار مدرنی که نشستن در صندلی آن همواره آرزوست و ساعتها انتظار جهت ایستادن در آن نیز گاه با برخوردهای فیزیکی و مشاجرات لفظی توأم است. 

ابزارهای مدرنی که علاوه بر انتقال مسافر از دوکارایی فوق‌العاده دیگر نیز برخوردار است که تنها انحصاری و مختص کشور ما است. یکی آنکه از لحظه سوارشدن تا لحظه پیاده شدن که آن هم در نوع خود گفتنی است دیگر حتی رنگ لباست را نیز به دلیل فشردگی و ازدحام جمعیت فراموش می‌کنی و دوم آنکه مدل چروک بیرون می‌آیی، حال با تمام این تفاسیر باید پرسید آیا این سیستم حمل و نقل بازهم جایی برای پذیرفتن رانندگان خودروهای شخصی که مدام ورود خودروهای آنان را به عنوان مهمترین عامل آلودگی شهر مطرح می‌نمائیم، خواهد داشت. 

شاید اکنون دیگر وقت آن رسیده باشد که دولت و مدیریت شهری شاخ و برگ‌ها را کنار زده و ریشه‌ای‌تر به این موضوع بنگرند و حقیقت را هر چند تلخ پذیرا گردند. 

مسئله‌ای که حل آن نه تنها نیازمند انتقال پایتخت و انتقال تمام این موضوعات به جای دیگر نیست بلکه تنها نیازمند برخی اصلاحات است که با گذشتن از برخی منافع در کوتاهترین زمان محقق خواهدشد 

گزارش از سهیلا بابارشانی

انتهای پیام/