به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران، دیوهای غارتگر، حیوانات قاتل و جگوارهای گرسنه، تنها چند مورد از عواملی هستند که فرهنگ‌های باستانی سراسر زمین، آنها را مقصر ناپدید شدن ماه در طی دوره ماه گرفتگی می‌دانستند.
 
در بسیاری از فرهنگ‌های قدیمی و باستانی، ماه گرفتگی و هنگامی که ماه ناپدید می شد، نشانه‌ای از خطر و زمان مصیبت بود و مردم روزگاران کهن برای دفع این مصیبت، دست به اقدامات عجیبی می‎زدند.
 
به رغم این که امروزه چنین رخدادهای نجومی با رصدهای گروهی، سفرهای جاده‌ای و سخنرانی‌های نجومی جشن گرفته می‌شوند.


به گفته اریک کروپ، مدیر رصدخانه گریفین در لس آنجلس، از دید خیلی از فرهنگ‌های باستانی، ماه گرفتگی و خورشیدگرفتگی، چالشی برای نظم عادی امور بودند. وی می‌گوید: این یعنی رخ دادن چیزهایی که نباید رخ دهند.
 
دیوید دیربورن، پژوهشگری از آزمایشگاه ملی لاورنس لیورمور کالیفرنیا که نوشتار جامعی در مورد نجوم از دید اینکاها دارد گفت: از دید اینکاها ماه گرفتگی اصلا چیز خوبی نبود.
 
به گفته او، گزارش‌های نوشته شده توسط مهاجران اسپانیایی دنیای جدید رفتار اینکاها در مواجهه با ماه گرفتگی‌های آن زمان را ثبت کرده بودند. یکی از افسانه‌های آنها در مورد جگواری است که به ماه حمل کرد و ٱن را خورد. علت رنگ قرمز ماه در هنگام ماه گرفتگی کامل هم حمله همین گربه سان است.
 
به گفته دیربورن اینکاها، از این می‌ترسیدند که "جگوار" پس از حمله به ماه، به زمین هم حمله کند و انسان‌ها را بخورد. آنها برای پیشگیری نیزه‌های خود را رو به ماه می‌گرفتند و کلی سروصدا می‌کردند. حتی سگهایشان را ضرب و شتم می‌کردند تا از درد زوزه بکشند و عوعو کنند.
پادشاه بدلی اهالی بین النهرین هم ماه گرفتگی را ناشی از حمله‌ای به ماه می‌دیدند. ولی در داستان‌های آنها، متهم هفت دیو بودند.