الدستور:
تصميم رياض-تهران به مذاکره آغاز فصلی است که ميتوان به آن خوش بين بود
الدستور در مقاله ای نوشت تصميم عربستان و ايران براي نشستن دور ميز مذاکره آغاز فصلي است که می توان به آن اميد بست و خوش بين بود.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، روزنامه الدستور چاپ اردن در پايگاه اينترنتي امروز خود در مقاله اي نوشت: دعوت علني عربستان براي مذاکره با ايران «شکاف» موجود در ديوار ضخيمي را که بين دو کرانه خليج فارس فاصله ايجاد کرده است، پر کرد... هرچند مسائل بين اين دو قطب منطقه اي خوب پيش مي رود، عاملي وجود دارد که ما را نسبت به احتمال «حل شدن» بسياري از پرونده ها و بحران هاي منطقه اي رو به گسترش که از يمن و بحرين آغاز مي شود، عراق و سوريه را در بر مي گيرد و به لبنان ختم نمي شود، خوش بين مي کند.
دعوت وزير خارجه عربستان از همتاي ايراني خود براي سفر به اين کشور از نظر زماني در زمان وقوع سلسله اي از تحولات منطقه اي و بين المللي بسيار مهم رخ مي دهد. ورود مذاکرات ايران و غرب به مرحله «تنظيم توافق نهايي»... تاکيد هاي مکرر واشنگتن به رياض و پايتخت هاي کشورهاي عربي متحد آن مبني بر اين که گزينه پيش روي آن ها سياست گشايش در قبال ايران است و اين گزينه بازگشت ناپذير است... شکست تلاش ها براي سرنگون کردن نظام دمشق و موفقيت اين نظام در تحقق پيشرفت سياسي و ميداني به صورت موازي... پيروزي المالکي در انتخابات اخير... و افزايش تهديد تروريسم با توجه به گسترش در سايه گسترش چند دستگي هاي قومی در منطقه، از جمله مهمترين اين تحولات به شمار مي روند.
اين دعوت از نظر اجرايي نيز پس از سلسله اي از ديدارها و ميانجي گري هاي پشت پرده صورت گرفته است و حتي انتظار مي رود ظرف چند ماه آينده شاهد سفرهاي متقابل مقامات بلندپايه دو کشور باشيم. اين سفرها به الفيصل و ظريف محدود نخواهد شد بلکه روحاني را نیز شامل خواهد شد.
گشايش باب مذاکره پيرامون پرونده هاي گوناگون منطقه اي که دو کشور درمورد آن ها اختلاف نظر دارند، مي تواند فضا را «آرام کند» و قطب بندي ها، تشنج ها و جنگ هاي شديد محورها و اردوگاه ها را از بين ببرد... اين امر براي بحران هاي گوناگون منطقه پيامدهاي مثبت خواهد داشت هر چند اين پيامدها مختلف خواهند بود...
شايد عراق دومين «بحران» منطقه اي باشد که از نتايج اين همگرايي تاثير مثبت مي گيرد...
آزمون واقعي همگرايي عربستان-ايران، بررسي سرنوشت بحران سوريه خواهد بود... عربستان در خصومت با نظام سوريه حداکثري عمل کرده و ايران در حمايت از آن به نقطه اوج رسيده است...
نبود توافق منطقه اي (به ويژه بين عربستان و ايران) نقش سرنوشت سازي در تعطيل کردن روند حل سياسي بحران سوريه ايفا کرده است بلکه به تعطيل کردن روند همگرايي روسيه و آمريکا در سوريه نيز کمک کرده است که نشست ژنو يک و دو را به همراه داشت. نکته واقعا تاسف آميز اين است که روابط دوجانبه بين اين دو قطب منطقه اي در حالي از سرگرفته مي شود که روابط بين دو قطب جهاني به علت بحران اوکراين متشنج است... اين موضوع احتمال استفاده سوريه از نتيجه بهبود حاصل شده در روابط تهران-رياض را بسيار پيچيده خواهد کرد.
افزايش ميزان خوش بيني نسبت به اين تحول مهم در سطح منطقه نبايد موجب اميد بستن هاي سريع و شتابزده شود... زيرا شکافي که بين دو پايتخت فاصله ايجاد کرده همچنان «گسترده» است... اما اين بار نکته جديدي که به وقوع پيوسته اين است که دو کشور تصميم گرفتند از سنگر «جنگ نيابتي» به ميز مذاکره منتقل شوند و اين آغازي است که مي توان به آن اميد بست و خوش بين بود.
انتهای پیام/
دعوت وزير خارجه عربستان از همتاي ايراني خود براي سفر به اين کشور از نظر زماني در زمان وقوع سلسله اي از تحولات منطقه اي و بين المللي بسيار مهم رخ مي دهد. ورود مذاکرات ايران و غرب به مرحله «تنظيم توافق نهايي»... تاکيد هاي مکرر واشنگتن به رياض و پايتخت هاي کشورهاي عربي متحد آن مبني بر اين که گزينه پيش روي آن ها سياست گشايش در قبال ايران است و اين گزينه بازگشت ناپذير است... شکست تلاش ها براي سرنگون کردن نظام دمشق و موفقيت اين نظام در تحقق پيشرفت سياسي و ميداني به صورت موازي... پيروزي المالکي در انتخابات اخير... و افزايش تهديد تروريسم با توجه به گسترش در سايه گسترش چند دستگي هاي قومی در منطقه، از جمله مهمترين اين تحولات به شمار مي روند.
اين دعوت از نظر اجرايي نيز پس از سلسله اي از ديدارها و ميانجي گري هاي پشت پرده صورت گرفته است و حتي انتظار مي رود ظرف چند ماه آينده شاهد سفرهاي متقابل مقامات بلندپايه دو کشور باشيم. اين سفرها به الفيصل و ظريف محدود نخواهد شد بلکه روحاني را نیز شامل خواهد شد.
گشايش باب مذاکره پيرامون پرونده هاي گوناگون منطقه اي که دو کشور درمورد آن ها اختلاف نظر دارند، مي تواند فضا را «آرام کند» و قطب بندي ها، تشنج ها و جنگ هاي شديد محورها و اردوگاه ها را از بين ببرد... اين امر براي بحران هاي گوناگون منطقه پيامدهاي مثبت خواهد داشت هر چند اين پيامدها مختلف خواهند بود...
شايد عراق دومين «بحران» منطقه اي باشد که از نتايج اين همگرايي تاثير مثبت مي گيرد...
آزمون واقعي همگرايي عربستان-ايران، بررسي سرنوشت بحران سوريه خواهد بود... عربستان در خصومت با نظام سوريه حداکثري عمل کرده و ايران در حمايت از آن به نقطه اوج رسيده است...
نبود توافق منطقه اي (به ويژه بين عربستان و ايران) نقش سرنوشت سازي در تعطيل کردن روند حل سياسي بحران سوريه ايفا کرده است بلکه به تعطيل کردن روند همگرايي روسيه و آمريکا در سوريه نيز کمک کرده است که نشست ژنو يک و دو را به همراه داشت. نکته واقعا تاسف آميز اين است که روابط دوجانبه بين اين دو قطب منطقه اي در حالي از سرگرفته مي شود که روابط بين دو قطب جهاني به علت بحران اوکراين متشنج است... اين موضوع احتمال استفاده سوريه از نتيجه بهبود حاصل شده در روابط تهران-رياض را بسيار پيچيده خواهد کرد.
افزايش ميزان خوش بيني نسبت به اين تحول مهم در سطح منطقه نبايد موجب اميد بستن هاي سريع و شتابزده شود... زيرا شکافي که بين دو پايتخت فاصله ايجاد کرده همچنان «گسترده» است... اما اين بار نکته جديدي که به وقوع پيوسته اين است که دو کشور تصميم گرفتند از سنگر «جنگ نيابتي» به ميز مذاکره منتقل شوند و اين آغازي است که مي توان به آن اميد بست و خوش بين بود.
انتهای پیام/
