به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،دهم ژوئن 1964میلادی برابر با 20 خرداد 1343 هجری خورشیدی، نخستین همایش جهانی با شرکت مسوولان اجرایی، استادان دانشگاه، هنرمندان و صنعتگران بیش از 40 کشور جهان، در نیویورک برگزار شد. در قطعنامه ی پایانی این همایش، تشکیل شورای جهانی صنایع دستی، به عنوان نهاد وابسته به یونسکو (سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد) به تصویب رسید.

این شورا، در ابتدا با شمار محدودی از اعضا کار خود را آغاز کرد. اما اکنون، بیش از 100 کشور جهان به عضویت این شورا درآمده اند و دبیرخانه ی آن در شهر آمستردام هلند قرار دارد. کشور ایران از 1347 هجری خورشیدی عضو این شورا شد.

صنایع دستی، مجموعه یی از هنرها و کالاهای صنعتی است که با استفاده از هنر، ذوق و خلاقیت و به وسیله ی دست و با بهره گیری از ابزار ساده ساخته و محصول نهایی، به عنوان نماد فرهنگی آن جامعه شناخته می شود.

صنایع دستی هر کشوری بیانگر ذوق، هنر نیاکان و مردم آن دیار محسوب می شود. این صنعت تا آنجا اهمیت پیدا کرده که گاهی صنایع دستی، معرف و شناسنامه ی هویتی ملت ها به شمار می رود، برای مثال در هر نقطه از جهان، هنگامی که از فرش صحبتی به میان می آید، نام ایران به عنوان تولید کننده ی این صنعت می درخشد، این موضوع نشان می دهد فرش ایرانی در جهان به خوبی معرفی شده است.

جهان با وجود تنوع و فراوانی صنایع دستی ایران تنها با تعداد محدودی از آنها آشنا هستند، معرفی و شناساندن صنایع دستی می تواند در صنعت گردشگری، اقتصاد کشور و در نهایت توسعه ی پایدار تاثیرگذار باشد.

صنایع دستی مبادله ی یک کالا نیست بلکه ویژگی های فرهنگی و قومی یک کشور را در عرصه ی جهانی به نمایش می گذارد که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده و در حقیقت حاصل روح ملت ها است. صنایع دستی در ایران این پیام را به مردم جهان می رساند که فرهنگ ایران ریشه یی تاریخی دارد.

صنایع دستی ایران در جهان آن چنان که می بایست، معرفی نشده است، در حالی که کشورهایی چون چین در این زمینه به خوبی عمل کرده اند و وسایل دست ساز ساخته ی خود را به بازارهای سراسر جهان فرستاده اند.

از مهم ترین مشکلاتی که بازار صنایع دستی ایران، با آن دست به گریبان است می توان به فقدان بازاریابی بین المللی و شناخت نداشتن نسبت به بازارهای هدف برای محصولات مشخص، گرانی مواد اولیه، بالا بودن هزینه های تولید، نداشتن بازارچه های تخصصی عرضه ی صنایع دستی در منطقه های مختلف و آشنا نبودن مردم نسبت به صنایع دستی موجود در کشور اشاره کرد.

راهکارهایی چون، ایجاد قوانین و سیاست گذاری مشخص در اقتصادی کردن صنایع دستی و ماندگاری آن، استفاده از نیروی متخصص و آگاه در بازاریابی کالاها، استفاده از بسته بندی مناسب و توسعه ی زیرساخت های لازم برای گردشگری رامی توان در این زمینه پیشنهاد کرد.

بهره وری بهینه از فضای مجازی و اینترنت در عصر ارتباطات و اطلاعات می تواند بازار گسترده یی را برای صنایع دستی به وجود آورد و به شناخت بیشتر مردم کشور و جهان از صنایع دستی منجر شود.

امروزه تجارت الکترونیکی لازمه ی ورود به بازارهای جهانی به شمار می رود که نیازمند فناوری های جدید و وجود زیر ساخت ها در داخل کشور است. اینترنت ابزاری قدرتمند برای ایجاد ارتباط های طولانی و تجاری به حساب می آید که به تولیدکنندگان و مشتریان این فرصت را می دهد که درخواست های خود را هر وقت که بخواهند ارایه دهند و کالاهای خود را معرفی کنند.

کالایی که از نظر زیبایی، ماندگاری و احساس نیاز به آن به درستی معرفی نشود، به یقین به دست خریدار نمی رسد و فروشنده نمی تواند آن را به فروش برساند.

فروش کالا در بازار نقش مهمی را در بقای آن ایفا می کند و در صورتی که یک کالا به دست خریدار نرسد، آن کالا به طور خودکار حذف می شود. بنابراین برای حذف نشدن صنایع دستی موجود در یک کشور دسترسی به بازار فروش آن کالا نیاز ضروری است.

صنایع دستی برای حضور در عرصه ی بین المللی، نیاز به حمایت دولت دارد. حمایت دولت و مسوولان، ایجاد پایگاه داده برای صنعتگران، ایجاد فروشگاه اینترنتی و بازاریابی آنلاین، برگزاری جشنواره های صنایع دستی، ایجاد رشته ی صنایع دستی و فناوری اطلاعات در منطقه های فعال در این زمینه و در نهایت فعال سازی انجمن های مرتبط در جهت حفظ، احیا و آموزش صنایع دستی است، که در صورت برنامه ریزی درست می توان امیدوار بود که هنر ایرانی در بازارهای جهانی و گردشگری به نحو شایسته یی معرفی شود.


ایرنا