اگرچه امروز ملت ایران با درس گرفتن از آن حوادث تلخ سال 88، راه آرامش و مشارکت جمعی و تلاش برای حل مشکلات داخلی و خارجی و حفظ و رشد دستاوردهای نظام و کشور را در پیش گرفته است و در انتخابات سال 92 حضوری آرام و عظیم را به جهان و مخالفان نظام نشان داد و حرکتی نو را در چارچوب سیاست های اعتدال گرایانه آغاز کرده است و دستاوردهای قابل توجهی در این یک سال داشته که مهمترین آن کاهش تنش و پیشبرد سیاست خارجی در مذاکره با 5+1 و کاهش مشکلات داخلی است و.... اما عده ای هنوز در دنیای رویایی خود در سال 88 به سر می برند و پیام مردم در انتخابات سال 92 برای کنار گذاشتن آن روش افراطی توسط برخی تندروهای سیاسی و احترام به قانون و مشارکت عظیم در فضایی آرام و پیگیری سیاست های اعتدال گرایانه  را درک نکرده اند. 

چنین بیانیه ای توسط گروهی از تندروهای سیاسی که در اروپا و آمریکا به سر می برند و مدعی نمایندگی جریان سیاسی منتقد نظام هستند، نشان می دهد که به جای درس گرفتن از حوادث تلخ گذشته و اعتراف به خطاهای گذشته، همچنان مدعی این هستند که جریان سیاسی کشور را آنها هدایت می کنند و آن چه در سال های اخیر رخ داده را آنها موجب شده اند. 

در بیانیه شورای هماهنگی آمده است: "این جنبش خود را در شکلی مطالبه‌جو و پرسش‌گر و منتقد، در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲ مطرح ساخت، تغییرخواهی اکثریت ملت ایران چنان توانمند دانست که صاحبان قدرت چاره‌ای جز تمکین بدان نیافتند."

در این رابطه این پرسش وجود دارد که بین این نوع نگرش افراطی در سال 88 و آن چه در سال 92 رخ داد چه وجه تشابه و اختلافی وجود دارد؟ وقتی انتخاباتی با آرامش انجام می شود، نامزدهای رد صلاحیت شده به قانون احترام می گذارند و مردم با حضور حداکثری یک نامزد میانه رو که به هیچ یک از افراطیون دو جناح وابستگی ندارد را انتخاب می کنند و دولت هدف اصلی خود را به کار گیری تمام توان ملت ایران برای کاهش مشکلات در چارچوب سیاست تدبیر وامید  و در چارچوب نظام معرفی کرده است و در رابطه با سیاست خارجی، تلاش خود را برای هماهنگی با سیاست های مسوولان ارشد نظام به کار گرفته است و....

 چرا باز هم بیانیه شورای هماهنگی جنبش سبز، این جریان افراطی سال 88  را پیروز این  انتخابات معرفی می کند؟

چه از نظر ساختار سیاسی و نیروها و افراد حاضر در دولت، چه از نظر رفتار سیاسی مردم و سیاستمداران و چه از نظر نحوه برگزاری انتخابات و واکنش ها به آن، تفاوت بسیاری با سال 88 دیده شد و این دستاوردها حاصل این واقعیت است که افراطی های سیاسی به حاشیه رانده شدند و این فرصت برای مردم ایجاد شده که مطالبات خود برای بهبود شرایط را در فضایی آرام و با میانه روی سیاسی دنبال کنند نه با تندروی و تنش سیاسی ...

شورای هماهنگی باید به این سوال پاسخ دهد که نتیجه آن تندروی ها چه بوده است؟ این که عده ای از نیروهای سیاسی و از جمله خود اعضای این شورا، کشور را ترک کرده و عده ای به آغوش دشمنان و مخالفان و رسانه های آنها رفته اند آیا دستاورد و انتخاب درستی بوده است؟ 

این که به جای همراهی با مردم و نظام در کاهش مشکلات، خود را به اروپا و آمریکا برسانند و مشغول اموری شوند که در مشارکت و سازندگی کشور اثر منفی دارد، آیا به معنای تحقق مطالبات مردم است؟

جالب این است که هنوز به دنبال طرح همان ادعاها هستند و در بخشی از این بیانیه اشاره شده است که با وجود سپری شدن پنج سال از عمر جنبش سبز و.... هنوز مستندات جدیدی برای تقلب و دستبرد معنادار در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ آشکار می شود!

این جملات نشان می دهد که هنوز از این 5 سال درس نگرفته اند و به جای همراهی با ملت و دولت جدید، به دنبال طرح ادعاهای قبلی خود هستند...

همچنین در بخشی دیگر از بیانیه، به جای این که به مطالبات امروز مردم از جمله معیشت، بهبود سیاست خارجی، افزایش دستاوردهای کشور، و سیاست های دولت تدبیر و امید اشاره کنند همچنان همان مطالبات مورد نظر خود را برای بازگشت به قدرت و صحنه سیاسی ایران مطرح کرده اند و آزادی اعضای افراطی خود که به ایجاد آشوب و تنش و مقابله با رای مردم و قانون اقدام کرده اند و به حکم قانون باید محکومیت خود را طی کنند را خواستار شده و رفع محدودیت‌های غیرقانونی و نگاه امنیتی علیه فعالیت احزاب و گروه‌ها، و جنبش‌های اجتماعی، گسترش فضای گفت‌وگوی اجتماعی و گشایش در فضای مطبوعات و امنیت روزنامه‌نگاران، را خواستار شده اند. 

در حالی که باید به این پرسش پاسخ دهند که واقعا آن چه کشور ایران را به آبادانی و رشدو توسعه می رساند، ایجاد فضایی برای فعالیت افراطیون سیاسی و تنش و بازگشت آنها به عرصه اجتماعی است یا ایجاد آرامش و امنیت و بهبود شاخص های اقتصادی و.... 

وقتی ملت ایران آنها را ترد کرده و اجازه حضور سیاسی به آنها نمی دهند چرا انتظار دارند که دولت نیروی خود را برای مطالبات این گروه افراطی به کار بگیرد و خود را در معرض انتقادها و هزینه های سیاسی قرار دهد تاعده ای به جای کمک به دستاوردهای کشور، به آشوب و تنش و ناآرامی و تضعیف ارکان نظام جمهوری اسلامی اقدام نمایند؟

بیانیه نویسان این جنبش افراطی در سال 88 همچنان کلمات و واژه هایی تند و افراطی و خشن را که در حوادث بعد از انتخابات به کار می بردند و دولت و  گروه های سیاسی و مسوولان را متهم می کردند، در بیانیه خود به کار گرفته اند و با 5 سال فاصله از رویکرد اجتماعی وسیاسی مطرح در کشور، به جای همراهی با مردم و دولت و نظام، همان حرف ها را مطرح می کنند که دشمنان انتظار دارند شنیده شود و هنوز به دنبال سهم خود از قدرت هستند. 

حال آن که این گروه در زمانی که در  قدرت بودند یا در حال فعالیت سیاسی بودند، تنها به ایجاد اختلاف  و ناآرامی و التهاب در جامعه مشغول بودند و برنامه ای راهگشا برای کاهش مشکلات و مقابله با دشمنان نداشتند بلکه عملا باعث شدند که دشمنان ادعاهای تازه ای را در زمینه حقوق بشر و فعالیت های سیاسی و.... مطرح سازند . 

آنها نظام را حمایت نکردند و امروز که ملت ایران در کنار نظام و دولت در حال رسیدگی به مشکلات و رشد دستاوردهای کشور است آنها بازهم به دنبال ایجاد التهاب بیشتر هستند...