انفجارهای بزرگ عامل شکل‌گیری ابر کهکشانها + تصاویر
تحقیقات جدید نشان می‌دهد این کهکشانهای بزرگ توسط انفجارهایی که در اثر برخوردهای کهکشانی بزرگ به وجود آمد طی چند میلیون سال شکل گرفتند.
به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران؛ محققان می‌گویند در کیهان کهکشانهای بزرگ و شگفت انگیزی وجود دارند که در دوران ابتدایی کیهان یعنی ۳ میلیارد سال پس از بیگ بنگ شکل گرفتند و مدتی است ستاره جدیدی نساخته‌اند که در تحقیقات جدید نشان می‌دهد این کهکشانهای بزرگ توسط انفجارهایی که در اثر برخوردهای کهکشانی بزرگ به وجود آمد طی چند میلیون سال شکل گرفتند.
کهکشان ها مجموعه های بزرگی از ستاره‌ها، گازها و ماده تاریک هستند. کوچکترین کهکشان ها شامل چند میلیون ستاره هستند، درحالی که بزرگترین آنها می تواند چندین هزار میلیارد ستاره داشته باشند. ستاره های اولیه در کائنات حداکثر ۲۰۰ میلیون سال بعد از بیگ بنگ از گازهای هیدروژن و هیلیوم ظهور کرده‌اند. گازها و گرد وغبار کیهانی مواد خامی هستند که ستاره ها با استفاده از آنها به قدری فشرده می‌شوند که فشار این مواد را به شکل توپ‌های گازی شکل در می‌آورد و ستاره‌های جدید متولد شوند.
تئوری ستاره شناسان در مورد کهکشانهای باستانی این است که کشمکش کیهانی بین کهکشانهای ابتدایی رفته رفته با بزرگتر شدن و پرجرم تر شدن و همچنین با تولد ستاره‌های جدید به وسیله تصادم با کهکشانهای همسایه باعث شکل گیری یک کهکشان بسیار بزرگ تر شده است. دانشمندان می‌گویند بزرگترین کهکشانهای کیهان در زمانی که کیهان فقط سه میلیارد سال داشت ،کهکشانهای بیضوی غول پیکر بودند که از کهکشان های مارپیچی امروزی بزرگتر بودند. ستاره ها در این کهکشان های اولیه در یک ناحیه کوچکی فشرده می شدند، بنابر این اندازه کهکشانها از کهکشانهای مشابه امروزی کوچکتر بوده است. این به این معنی است که تراکم ستاره‌ها ۱۰ برابر بیشتر بود. زمانی که کهکشانها می‌مردند تولد ستاره‌های جدید زیاد به طول نمی انجامید این یک شگفتی بزرگ است.
کهکشانهای بسیار سنگین و فشرده به کهکشانهای مارپیچی که ستاره‌ها و گازها به دور مرکز آن می چرخند تبدیل نمی‌شوند، آنها به کهکشان های مسطح تبدیل می شوند جایی که گازها برای شکل گیری ستاره های جدید آنها را احاطه کرده اند. اما چگونه کهکشانها تا این حد بزرگ شده‌اند و در جهان اولیه شکل گرفتند؟ برای رسیدن به پاسخ باید در زمان به عقب برگردیم، بر اساس سن کیهان ما می دانیم که این کهکشان ها بسیار سریع شکل گرفته اند اما زمان کافی برای شکل گیری گیری کهکشان و ستاره‌هایش بصورت طبیعی وجود نداشت. یک تئوری می‌گوید که کهکشانهای بزرگتر با ادغام کهکشانهای کوچکتر شکل گرفته اند، اما این به تنهایی نمی‌واند توضیح دهد که چگونه آنها با این سرعت بزرگ شدند. تئوری که قبلا وجود داشت این بود که کهکشانهای بسیار بزرگی باید پیش از این در یک فرآیند کیهانی شکل گرفته باشند.
مطالعه کهکشانها در بازه زمانی که کیهان بین ۱ تا ۲ میلیارد سال داشت نشان می دهد، این کهکشان ها باید ویژگی بسیار خاصی در فرآیند شکل گیری شان داشته باشند که به سوپر
کهکشان ها یا SMG تبدیل می شدند وتحت سلطه یک فرآیند ستاره سازی شدید قرار داشتند.
زمانی که کهکشانها غنی از گرد و غبار گازها بودند، انفجارهایی در مرکز کهکشان باعث شکل گیری بسیاری از ستاره های جدید می شد. این انفجار باعث شکل گیری سریع ستاره ها شدند و تکامل یافتند و همینطور به سرعت کهکشان را به مرگ نزدیک کردند. ارتباط مستقیم تکاملی بین دو کهکشان بزرگ این است که شدید ترین فرآیند ستاره سازی در آنها جریان داشت. تحقیقات اخیر با داده‌های هرشل موفقیت‌هایی را در زمینه فرآیند شکل گیری کهکشانهای بزرگ و مرده در کیهان اولیه نشان می دهد. ستاره شناسان معتقدند یکی از فرآیند های بین دو کهکشان مارپیچی بزرگ برخورد و ادغام آنها است که باعث شکل گیری یک کهکشان بیضوی شکل بزرگ شده و همینطور باعث ستاره سازی عظیمی در کیهان اولیه شده است.
تصویر بالا که با استفاده از داده‌های هرشل بدست آمده یک جفت کهکشان و یک منبع نوری را نشان می‌دهد که به HXMM01 نامگذاری شده است. مشاهدات دقیق نشان داد که این جرم در حقیقت یکی از دو کهکشان است که هر جرم ستاره‌ای به اندازه ۱۰۰ میلیارد برابر خورشد دارد که با استفاده از پلی گازی شکل به سیستم بزرگ تعامل کهکشان‌ا مرتبط شده و بر شکل گیری ستاره‌های آنها تاثیر گذاشته است. این سیستم در معرض یک فرآیند ادغام کهکشانی قرار دارد واطلاعات زیادی را درباره‌ی شکل گیری تکامل کهکشانهای بزرگ به ما می دهد.
کهکشان ها مجموعه های بزرگی از ستاره‌ها، گازها و ماده تاریک هستند. کوچکترین کهکشان ها شامل چند میلیون ستاره هستند، درحالی که بزرگترین آنها می تواند چندین هزار میلیارد ستاره داشته باشند. ستاره های اولیه در کائنات حداکثر ۲۰۰ میلیون سال بعد از بیگ بنگ از گازهای هیدروژن و هیلیوم ظهور کرده‌اند. گازها و گرد وغبار کیهانی مواد خامی هستند که ستاره ها با استفاده از آنها به قدری فشرده می‌شوند که فشار این مواد را به شکل توپ‌های گازی شکل در می‌آورد و ستاره‌های جدید متولد شوند.
تئوری ستاره شناسان در مورد کهکشانهای باستانی این است که کشمکش کیهانی بین کهکشانهای ابتدایی رفته رفته با بزرگتر شدن و پرجرم تر شدن و همچنین با تولد ستاره‌های جدید به وسیله تصادم با کهکشانهای همسایه باعث شکل گیری یک کهکشان بسیار بزرگ تر شده است. دانشمندان می‌گویند بزرگترین کهکشانهای کیهان در زمانی که کیهان فقط سه میلیارد سال داشت ،کهکشانهای بیضوی غول پیکر بودند که از کهکشان های مارپیچی امروزی بزرگتر بودند. ستاره ها در این کهکشان های اولیه در یک ناحیه کوچکی فشرده می شدند، بنابر این اندازه کهکشانها از کهکشانهای مشابه امروزی کوچکتر بوده است. این به این معنی است که تراکم ستاره‌ها ۱۰ برابر بیشتر بود. زمانی که کهکشانها می‌مردند تولد ستاره‌های جدید زیاد به طول نمی انجامید این یک شگفتی بزرگ است.
کهکشانهای بسیار سنگین و فشرده به کهکشانهای مارپیچی که ستاره‌ها و گازها به دور مرکز آن می چرخند تبدیل نمی‌شوند، آنها به کهکشان های مسطح تبدیل می شوند جایی که گازها برای شکل گیری ستاره های جدید آنها را احاطه کرده اند. اما چگونه کهکشانها تا این حد بزرگ شده‌اند و در جهان اولیه شکل گرفتند؟ برای رسیدن به پاسخ باید در زمان به عقب برگردیم، بر اساس سن کیهان ما می دانیم که این کهکشان ها بسیار سریع شکل گرفته اند اما زمان کافی برای شکل گیری گیری کهکشان و ستاره‌هایش بصورت طبیعی وجود نداشت. یک تئوری می‌گوید که کهکشانهای بزرگتر با ادغام کهکشانهای کوچکتر شکل گرفته اند، اما این به تنهایی نمی‌واند توضیح دهد که چگونه آنها با این سرعت بزرگ شدند. تئوری که قبلا وجود داشت این بود که کهکشانهای بسیار بزرگی باید پیش از این در یک فرآیند کیهانی شکل گرفته باشند.
مطالعه کهکشانها در بازه زمانی که کیهان بین ۱ تا ۲ میلیارد سال داشت نشان می دهد، این کهکشان ها باید ویژگی بسیار خاصی در فرآیند شکل گیری شان داشته باشند که به سوپر
کهکشان ها یا SMG تبدیل می شدند وتحت سلطه یک فرآیند ستاره سازی شدید قرار داشتند.
زمانی که کهکشانها غنی از گرد و غبار گازها بودند، انفجارهایی در مرکز کهکشان باعث شکل گیری بسیاری از ستاره های جدید می شد. این انفجار باعث شکل گیری سریع ستاره ها شدند و تکامل یافتند و همینطور به سرعت کهکشان را به مرگ نزدیک کردند. ارتباط مستقیم تکاملی بین دو کهکشان بزرگ این است که شدید ترین فرآیند ستاره سازی در آنها جریان داشت. تحقیقات اخیر با داده‌های هرشل موفقیت‌هایی را در زمینه فرآیند شکل گیری کهکشانهای بزرگ و مرده در کیهان اولیه نشان می دهد. ستاره شناسان معتقدند یکی از فرآیند های بین دو کهکشان مارپیچی بزرگ برخورد و ادغام آنها است که باعث شکل گیری یک کهکشان بیضوی شکل بزرگ شده و همینطور باعث ستاره سازی عظیمی در کیهان اولیه شده است.
تصویر بالا که با استفاده از داده‌های هرشل بدست آمده یک جفت کهکشان و یک منبع نوری را نشان می‌دهد که به HXMM01 نامگذاری شده است. مشاهدات دقیق نشان داد که این جرم در حقیقت یکی از دو کهکشان است که هر جرم ستاره‌ای به اندازه ۱۰۰ میلیارد برابر خورشد دارد که با استفاده از پلی گازی شکل به سیستم بزرگ تعامل کهکشان‌ا مرتبط شده و بر شکل گیری ستاره‌های آنها تاثیر گذاشته است. این سیستم در معرض یک فرآیند ادغام کهکشانی قرار دارد واطلاعات زیادی را درباره‌ی شکل گیری تکامل کهکشانهای بزرگ به ما می دهد.
انتهای پیام/
