به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران وبلاگ خاطرات و نظرات یک ایرانی ساکن لبنان نوشت: ماه رمضان در لبنان و کشورهای عربی، ماه سریال‌های تلویزیونی است؛ البته ایران خودمان هم دست کمی از آنها ندارد؛ اما این رسم از قدیم در اعراب بوده و سریال‌های مصری و سوریه‌ای از سریال‌های پرطرفدار و پربیننده در میان اعراب بوده و هستند.

لبنان هم سریال‌هایی تولید می‌کند اما جذابیت سریال‌های سوریه‌ای بیشتر از آن است؛ مثلاً سریال پرطرفدار باب الحاره (دروازه محله) که یک درام اجتماعی است و داستان‌ها و زندگی سوریه‌ای ها در زمان گذشته را به تصویر می‌کشد با داستانی زیبا و جذاب، شما را به میان حوادث و روابط مردمان یک محله می‌برد و با آنها همراه و هم دل می‌کند.

المنار هم با تولید سریال الغالبون پا به عرصه شب نشینی‌های ماه رمضان گذاشت؛ این سریال که با استقبال زیادی رو به رو شد به زندگی مردم لبنان در سال‌های اشغال و داستان رنج و دردهای آنها می‌پردازد و چگونگی شکل گیری مقاومت و مبارزه آن با دشمن اشغالگر را به تصویر می‌کشد.

این سریال برنده جشنواره رادیو و تلویزیون‌های لبنان در سال 2011 شد؛ داستان این سریال خانواده‌ای جنوبی را به تصویر می‌کشد که در میانه اشغال دشمن، کار و فعالیت و ازدواج می‌کنند و علی فرزند خانواده به مقاومت می‌پیوندد و دیگری در زندان اسرائیلی‌ها می‌افتد و فرزند بزرگتر هم با فعالیت مطبوعاتی تلاش در کمک به مقاومت دارد.

دختر آنها که با پسرخاله‌شان ازدواج کرده هم به نوعی مخفیانه در حال کمک به مقاومت است؛ همسرش یعنی پسرخاله و دوست صمیمی علی وارد قسمت اطلاعاتی مقاومت شده و به اسرائیل می‌رود و عملیات‌های اطلاعاتی مهمی انجام می‌دهد.

داستان ازدواج علی، ازدواج خواهرش، دشمنی علی با پسرخاله‌اش چون تصور می‌کند جاسوس است، نفرت مردم از پسرخاله علی، روبرو کردن آن دو توسط مقامات مقاومت، جاسوسی مزدوران، زندگی نکبت بار جاسوس‌ها و فرار به اسرائیل و سپس آرژانتین و تجاوز به آنها و ... همگی داستان‌هایی هستند که بیننده را حسابی به خود جذب می‌کنند.

بازیگران این سریال بازیگران لبنانی هستند که سعی شده بی‌حاشیه بوده و نقش‌های منفی یا غیراخلاقی بازی نکرده باشند؛ جالب است که خیلی از این بازیگران، پس از این سریال آنقدر معروف شدند که در فیلم‌های دیگر و تبلیغات لبنان و حتی دیگر کشورها ایفای نقش کردند؛ مثل طونی عیسی که نقش علی بلال (مبارز و فرمانده حزب الله) را بازی می‌کرد؛ تصاویر طونی عیسی در تبلیغات مختلف در لبنان دیده می‌شود و در فیلم‌های مختلف حضور چشمگیری پیدا کرده است.

از طرف دیگر، احمد الزین، پیرمرد با نمکی که نقش ابو حسین (پدر علی) را بازی می‌کرد، آنقدر نقش خود را زیبا ادا کرد که مورد تشویق سید حسن نصرالله قرار گرفت و تسبیح زرد رنگ‌اش را از او هدیه گرفت؛ تسبیحی که در صحنه‌های مختلف بازی، همیشه در دستش بود.

صحنه‌های مبارزه، مقاومت و بازآفرینی نیروهای اسرائیلی و زندان‌ها بسیار زیبا و شبیه به واقعیت است و بیننده را به سال‌های اشغال جنوب لبنان می‌برد. بزرگترها با دیدن این سریال یاد مشکلات و بلاهایی که اسرائیل بر سر آنها می‌آورد می‌افتند و یاد وطن فروش‌ها و جاسوسان و به جان رزمندگان مقاومت دعا می‌کنند که عزت، افتخار و سربلندی برای لبنان به ارمغان آوردند؛ جوانترها هم بهتر و بیشتر با تاریخ کشور خودشان آشنا می‌شوند.

در اپیزود اول الغالبون، نامی از حرکت امل برده نشده بود و درگیری خلده که در آن بچه‌های حرکت امل جلوی حرکت اشغالگران را 11 روز گرفتند، به مقاومت نسبت داده شده بود؛ این امر باعث ناراحتی برخی طرفداران حرکت امل شد و بعضی‌ها این سریال را الکاذبون خواندند.

در اپیزود دوم شاهد جبران این سوءتفاهم هستیم و عملیات‌هایی از حرکت امل را به تصویر کشیده‌اند؛ این درحالی است که اصلاً نامی از حزب الله آورده نشده بود که دیگران احساس کنند نادیده گرفته شده‌اند.

امسال هم قرار است سریال ملح التراب (نمک زمین) پخش بشود که ظاهراً بطور بسیار جذاب عملیات‌ها را به تصویر کشیده است.