بعد از نمایش حرفه‌ای‌مان مقابل نیجریه و همچنین مقاومت حماسی‌مان برابر آرژانتین، قبول شکست 1-3 مقابل بوسنی در واپسین دیدارمان در چهارشنبه شب گذشته همچون ریختن آب سرد بر پیکر فوتبال گداخته و پویای ایران بود.

صرف انرژی بیکران در راه ارائه نمایش‌هایی که برابر دو حریف نخست‌مان مشاهده کردیم، چنان ملی‌پوشان را از انرژی و شادابی تهی کرده و تیم ایران را به لحاظ جسمانی و فکری فرسوده کرده بود که دیگر تاب و توان یک ستیز 90 دقیقه‌ای دیگر را نداشتند و برابر بوسنی آشکارا کم آوردند. در پی این واقعه و همچنین قرار گرفتن ایران در اواخر اکثر جداول مرتبط با ترین‌های جام و منتسب شدن تیم اعزامی کشورمان به القابی همچون ضعیف‌ترین خط حمله و دفاعی‌ترین تیم رقابت‌ها، جامعه فوتبال از خود می‌پرسد برای آینده چه باید کرد.

آیا باید با کارلوس کی‌روش که به خاطر تنظیم یک بازی گروهی هدفمند (ولو بیش از حد تدافعی) کارنامه قبولی گرفت، به کارمان ادامه بدهیم یا باید به سوی مربی و اندیشه‌ای تازه روی بیاوریم؟ در این خصوص هم بازیکنان تیم ملی اظهارنظر کرده‌اند و هم کارشناسان و مربیان فوتبال کشور و البته وزیر ورزش که اظهاراتش دال بر تمایل نهاد متبوع وی به حفظ مربی هوشمند پرتغالی در صورت کمتر شدن خواسته‌های مالی وی است. این یک دوراهی برای فوتبال ایران و کی‌روش است و از نهایت اهمیت برای ترسیم نقشه راه آینده فوتبال کشورمان برخوردار است.