در پروژه‌ی مشترک آژانس فضایی اروپا و ناسا؛
کشف نحوه‌ی شکل گیری منظومه‌ی شمسی + تصاویر
فضاپیمای تحقیقاتی سپیده‌دم(Dawn) سال ۲۰۰۷ به منظور بررسی دو جرم بزرگ در کمربند سیارکی بین سیارات مشتری و مریخ به فضا پرتاب شد، سپیده دم سال ۲۰۱۱ به سیارک وستا رسید و یک سال به مطالعه آن پرداخت.
به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران؛ فضاپیمای تحقیقاتی سپیده‌دم(Dawn) سال ۲۰۰۷ به منظور بررسی دو جرم بزرگ در کمربند سیارکی بین سیارات مشتری و مریخ به فضا پرتاب شد، سپیده دم سال ۲۰۱۱ به سیارک وستا رسید و یک سال به مطالعه آن پرداخت. سپس به سوی سیارک سرس حرکت کرد که اوایل سال ۲۰۱۵ به این سیارک می‌رسد.
دانشمندان امیدوارند با مطالعه این دو سیارک به اسراری از چگونگی شکل گیری منظومه شمسی پی ببرند.
مارک ریمن مهندس و طراح ماموریت داون گفت: هدف این ماموریت کشف دو جهان ناشناخته در بخش داخلی منظومه شمسی است. این فضاپیما در حال بررسی سیارک‌های وستا و سرس، دو جسم پر جرم در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری است.
بسیاری از مردم تصور می‌کنند سیارک‌ها نوعی صخره در اندازه ساختمان‌ها یا کوه‌ها هستند در حالی که وستا و سرس اجرام بزرگی در منظومه شمسی هستند. آن دو بسیار عظیم هستند و زمین شناسی پیچیده‌ای دارند به طوری که می‌توان آنها را یک پیش سیاره در نظر گرفت. آنها بقایای دوره‌ای از تاریخ منظومه شمسی هستند که سیارات در حال شکل گیری بوده‌اند، شاید این دو نیز در حال تبدیل شدن به سیاره بودند، اما به دلایلی این روند متوقف شد.
وی افزود وستا دو قرن پیش از آن که این سفینه به آنجا برود کشف شده بود، اما بیشتر و به کمک تلسکوپ‌ها به صورت یک ذره غبار در میان صحرای پرفروغ ستاره‌ها دیده می‌شد و اکنون ما این دنیای شگفت انگیز و پیچیده را با تمام ویژگی‌های عجیب و شگفت انگیزش نمایان ساخته‌ایم، چشم انداز بیگانه‌ای از گودال‌های عظیم، کوه‌های مرتفع و شکاف‌های پهناور که تصاویر نشان می دهد روی سطح وستا دهانه‌های ناشی از برخورد دیگر خرده سنگ‌های سرگردان فضایی به قطر بیش از ۵۰۰ کیلومتر وجود دارد.
کارشناسان می‌گویند ارتفاع کوه در وسط یکی از دهانه‌ها دو برابر بیشتر از ارتفاع قله اورست است. این فضاپیما، شبکه گسترده از دره‌های پهناور را در وستا یافت که برخی از آنها با گرند کانیون در آمریکا قابل مقایسه بوده و گاه حتی بسیار عظیم تر از آن هستند، آنجا واقعا یک جهان ناشناخته و پر از شگفتی است.
به اعتقاد محققان شهاب سنگ‌هایی روی زمین وجود دارد که از مریخ آمده و شاید شما بدانید منشا برخی شهابسنگ‌ها نیز از ماه است، اما اکنون ما شهابسنگ‌هایی داریم که از فاصله بسیار دوری می‌آیند؛ از سیارک وستا. این سه جرم (ماه، مریخ و وستا) تنها اجرام منظومه شمسی هستند که شهاب سنگ‌هایی از آنها به زمین رسیده است و بنابراین دیدن شهاب سنگ‌هایی از وستا در موزه چیز غیرمتعارفی نیست.
آژانس فضایی اروپا حدود دی ماه سال گذشته اعلام کرد که تلسکوپ فضایی هرشل توانسته در اطراف سرس بخار آب کشف کند.
محققان هدف ماموریت فضاپیمای سپیده دم نقشه برداری از این دو سیارک است. قصد داریم این سیارک را تا جایی که می‌توانیم با ابزار هایی که در دست داریم بررسی کنیم.
ناسا در ماموریت "اعماق فضای ۱" حدود سال ۱۹۹۹ با موفقیت یک سیستم پیش رانش یونی را تست کرد، اما سپیده دم اولین بار این سیستم را در طول ماموریت خود استفاده کرد. درواقع بدون رانشگر یونی، رفتن به وستا و سرس واقعا غیرممکن می شد. به طور معمول، سیستم پیش رانش یونی ۱۰ برابر بیشتر از سیستم پیش رانش شیمیایی بازده دارد، به طوری که با همان مقدار سوخت می‌توانیم خیلی بیش از حد تعیین شده برای ماموریت، کار انجام دهیم. در واقع سپیده دم تنها سفینه فضایی است که برنامه ریزی شده تا در مدار دو جرم متفاوت در منظومه شمسی قرار گیرد و به نظر من این موضوع بسیار قابل توجه است.
نیروی پرتاب موتور یونی بسیار کم است و حدود ده هزار بار کمتر از نیروی پرتاب موتور برخی فضاپیماهای سیاره‌ای است. اگر یک ورق کاغذ را در دست خود نگه دارید، این ورق کاغذ همان فشاری را به دست شما وارد می‌کند که موتور یونی به سفینه فضایی وارد می‌کند. این فشار به تدریج می‌تواند در جاذبه صفر و محیط بدون اصطکاک سفینه را به سرعت درآورد.
در حداکثر فشار پرتابی، چهار روز طول می‌کشد تا سرعت داون ازصفر به ۶۰ متر برساعت برسد. اصلا هیجان انگیز به نظر نمی رسد مخصوصا وقتی فکر می‌کنید سرعت قدم زدن انسان ۵۰۰۰ متر بر ساعت است، اما چون در استفاده از سوخت بسیار صرفه جویی می‌شود، می‌تواند میزان بهره وری از سوخت را از چهار روز به سه سال افزایش دهد. و این همان چیزی است که آن را "شتاب صبورانه" نام می‌گذارند. ماموریت‌های جاه طلبانه و هیجان انگیز بسیاری وجود دارد که بدون استفاده از قابلیت فوق العاده ای که نیروی پیشران یونی فراهم می کند، قابل انجام نیستند.
انتهای پیام/
نقشه ی ماموریت فضاپیمای سپیده دم
دانشمندان امیدوارند با مطالعه این دو سیارک به اسراری از چگونگی شکل گیری منظومه شمسی پی ببرند.
مارک ریمن مهندس و طراح ماموریت داون گفت: هدف این ماموریت کشف دو جهان ناشناخته در بخش داخلی منظومه شمسی است. این فضاپیما در حال بررسی سیارک‌های وستا و سرس، دو جسم پر جرم در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری است.
بسیاری از مردم تصور می‌کنند سیارک‌ها نوعی صخره در اندازه ساختمان‌ها یا کوه‌ها هستند در حالی که وستا و سرس اجرام بزرگی در منظومه شمسی هستند. آن دو بسیار عظیم هستند و زمین شناسی پیچیده‌ای دارند به طوری که می‌توان آنها را یک پیش سیاره در نظر گرفت. آنها بقایای دوره‌ای از تاریخ منظومه شمسی هستند که سیارات در حال شکل گیری بوده‌اند، شاید این دو نیز در حال تبدیل شدن به سیاره بودند، اما به دلایلی این روند متوقف شد.
وی افزود وستا دو قرن پیش از آن که این سفینه به آنجا برود کشف شده بود، اما بیشتر و به کمک تلسکوپ‌ها به صورت یک ذره غبار در میان صحرای پرفروغ ستاره‌ها دیده می‌شد و اکنون ما این دنیای شگفت انگیز و پیچیده را با تمام ویژگی‌های عجیب و شگفت انگیزش نمایان ساخته‌ایم، چشم انداز بیگانه‌ای از گودال‌های عظیم، کوه‌های مرتفع و شکاف‌های پهناور که تصاویر نشان می دهد روی سطح وستا دهانه‌های ناشی از برخورد دیگر خرده سنگ‌های سرگردان فضایی به قطر بیش از ۵۰۰ کیلومتر وجود دارد.
کارشناسان می‌گویند ارتفاع کوه در وسط یکی از دهانه‌ها دو برابر بیشتر از ارتفاع قله اورست است. این فضاپیما، شبکه گسترده از دره‌های پهناور را در وستا یافت که برخی از آنها با گرند کانیون در آمریکا قابل مقایسه بوده و گاه حتی بسیار عظیم تر از آن هستند، آنجا واقعا یک جهان ناشناخته و پر از شگفتی است.
به اعتقاد محققان شهاب سنگ‌هایی روی زمین وجود دارد که از مریخ آمده و شاید شما بدانید منشا برخی شهابسنگ‌ها نیز از ماه است، اما اکنون ما شهابسنگ‌هایی داریم که از فاصله بسیار دوری می‌آیند؛ از سیارک وستا. این سه جرم (ماه، مریخ و وستا) تنها اجرام منظومه شمسی هستند که شهاب سنگ‌هایی از آنها به زمین رسیده است و بنابراین دیدن شهاب سنگ‌هایی از وستا در موزه چیز غیرمتعارفی نیست.
آژانس فضایی اروپا حدود دی ماه سال گذشته اعلام کرد که تلسکوپ فضایی هرشل توانسته در اطراف سرس بخار آب کشف کند.
محققان هدف ماموریت فضاپیمای سپیده دم نقشه برداری از این دو سیارک است. قصد داریم این سیارک را تا جایی که می‌توانیم با ابزار هایی که در دست داریم بررسی کنیم.
نقشه ی اطلس مانند سیارک وستا که از تصاویر منتشر شدۀ ماموریت فضاپیمای سپیده دم بدست آمده است.
ناسا در ماموریت "اعماق فضای ۱" حدود سال ۱۹۹۹ با موفقیت یک سیستم پیش رانش یونی را تست کرد، اما سپیده دم اولین بار این سیستم را در طول ماموریت خود استفاده کرد. درواقع بدون رانشگر یونی، رفتن به وستا و سرس واقعا غیرممکن می شد. به طور معمول، سیستم پیش رانش یونی ۱۰ برابر بیشتر از سیستم پیش رانش شیمیایی بازده دارد، به طوری که با همان مقدار سوخت می‌توانیم خیلی بیش از حد تعیین شده برای ماموریت، کار انجام دهیم. در واقع سپیده دم تنها سفینه فضایی است که برنامه ریزی شده تا در مدار دو جرم متفاوت در منظومه شمسی قرار گیرد و به نظر من این موضوع بسیار قابل توجه است.
نیروی پرتاب موتور یونی بسیار کم است و حدود ده هزار بار کمتر از نیروی پرتاب موتور برخی فضاپیماهای سیاره‌ای است. اگر یک ورق کاغذ را در دست خود نگه دارید، این ورق کاغذ همان فشاری را به دست شما وارد می‌کند که موتور یونی به سفینه فضایی وارد می‌کند. این فشار به تدریج می‌تواند در جاذبه صفر و محیط بدون اصطکاک سفینه را به سرعت درآورد.
در حداکثر فشار پرتابی، چهار روز طول می‌کشد تا سرعت داون ازصفر به ۶۰ متر برساعت برسد. اصلا هیجان انگیز به نظر نمی رسد مخصوصا وقتی فکر می‌کنید سرعت قدم زدن انسان ۵۰۰۰ متر بر ساعت است، اما چون در استفاده از سوخت بسیار صرفه جویی می‌شود، می‌تواند میزان بهره وری از سوخت را از چهار روز به سه سال افزایش دهد. و این همان چیزی است که آن را "شتاب صبورانه" نام می‌گذارند. ماموریت‌های جاه طلبانه و هیجان انگیز بسیاری وجود دارد که بدون استفاده از قابلیت فوق العاده ای که نیروی پیشران یونی فراهم می کند، قابل انجام نیستند.
انتهای پیام/
