زمانیکه "آب" هم دستاویزی برای جنایت صهیونیست‌ها می‌شود!
از سال 1948، "آب" به دستاویزی برای تشدید جنایات رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان تبدیل شده است.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، یكی از مولفههای اصلی و تاثیرگذار در این جنگ، سیاست آب اسرائیل در قبال مردم فلسطین بوده است ، مردمی كه برای تامین آب خود در نوار غزه و كرانه باختری به طور کامل وابسته به سیاست‌های آب اسرائیل بودند .
تل آویو نه تنها برای اشغال سرزمین فلسطین مورد سرزنش است ، بلكه برای توزیع نابرابر آب بین اسرائیل و جمعیت فلسطین مغرضانه نیز رفتار كرده است .
از سال 1967 منابع آب در بخش فلسطین تحت کنترل مقامات اسرائیل بوده است ، همان كسانی كه بیرحمانه در توزیع تنظیم و نحوه برداشت آب برای مردم فلسطین تصمیم‌گیری می‌كردند ، با سیاست‌های یك‌طرفه خود به گسترش اختلافات بین این رژیم و اعراب كمك كردند .
هنگامی که مذاکرات صلح بین اسرائیل و فلسطینی‌ها در سال 1991 آغاز شد، مشکل آب اولویت اول در دستور کار قرار گرفت . براساس توافق داخلی سال 1995 در كرانه باختری و نوار غزه ، رژیم اسرائیل حق بهره‌برداری از منابع آب را (برای فلسطینیان) برای اولین بار به رسمیت شناخت .
بدین ترتیب کمیته آب مشترک ، برای هماهنگ کردن مدیریت آب و سیستم‌های فاضلاب ایجاد شد . اگر چه برخی از کارشناسان تاسیس این کمیته را به عنوان یك نقطه عطف خوب برای همکاری در زمینه منابع آب‌های فرامرزی می‌دانستند ، اما با مكانیزم موجود ، و عدم تقارن قدرت ، رویکرد حل مشکل آب به خاطر لحاظ منافع اسرائیل كارآیی نداشت .
توافق‌نامه اسرائیل و فلسطین در سال 1995بر وضع موجود در منابع آب (براساس منافع اسرائیل) تاكید داشت ، و به صراحت به انکار دسترسی فلسطینیان به رود اردن برمی‌آمد . مدیر انجمن فلسطینیان رحمان معتقد است که " توافق نامه اسلو حق کنترل منابع آب را به اسرائیل داده است" .
به گفته وی ، اسرائیل 82 درصد از منابع آب فلسطینیان را سرقت كرده است .
به گفته بانک جهانی ، اسرائیل چهار برابر بیشتر از فلسطینیان (بر حسب شخص) آب مصرف می‌كند .
سازمان آب فلسطین حق حفاری جدید و یا توسعه منابع آب جدید را ندارد . استانداردهای مصرف آب برای فلسطینیان در کرانه باختری 66 لیتر به ازای هر نفر در روز (حدود 24 متر مکعب در سال) است که 2/3 حداقل حجم توصیه شده توسط سازمان بهداشت جهانی است . در مقابل ، این رقم در بسیاری از شهرهای اسرائیل 3.5 برابر بیشتر است .
حدود 25 درصد از جمعیت منطقه خودگردان فلسطین به آب پاک دسترسی ندارند و این در حالیست كه تنها 35٪ به امکانات بهداشتی مدرن دسترسی دارند .
کمبود آب برای بخش کشاورزی در نتیجه محدودیت‌های اعمال شده توسط رژیم اسرائیل به وجود آمده است . از سال 1967، مناطق تحت آبیاری (مزارع) فلسطینیان از 27 درصد به 4 درصد کاهش یافته است ، در حالی که در اسرائیل ، 70٪ از مناطق (مزارع موجود) آبیاری می‌شوند .
واقعیت این است که بخش کشاورزی ستون فقرات فعالیت‌های اقتصادی مردم محلی است ، و چنین اقداماتی از سوی مقامات اسرائیل به تشدید فقر ، و به نوبه خود خالی از خطر سیاسی نخواهد بود .
از اشغال فلسطین در سال 1967، زندگی فلسطینی‌ها به سیاست‌های آبی رژیم اسرائیل وابسته بوده است .
اگر وضعیت فعلی آب در فلسطین اشغالی به عنوان یک بحران لحاظ گردد ، در بسیاری از مناطق فلسطینی‌ها شرایط به مراتب بدتر دارند .
سازمان غیر دولتی عفو بین الملل اسرائیل را به نادیده گرفتن توسعه زیرساخت ها در فلسطین مقصر می‌داند ، كه این سهل انگاری عمدی باعث عدم دسترسی 200 هزار فلسطینی به آب شده است .
در حال حاضر ، فلسطینی‌ها خواستار سهم برابر و حق كنترل بر منابع آب مطابق با برنامه‌های استراتژیک خود برای ایجاد یک کشور مستقل هستند .
این رویكرد اسرائیل از آنجا ناشی می‌شود ، كه کنترل بر منابع آب یک مسئله امنیت ملی است ، از ترس این که فلسطینی‌ها از آب به عنوان یک سلاح استراتژیک ، در صورت دسترسی به آب های فرامرزی استفاده كنند ، آنها را بر این داشته است كه خود از این سلاح استراتژیكی علیه مردم فلسطین استفاده كنند ! .
انتهای پیام/
