رواج فرهنگ سرمایه داری و حرص زدن برای داشتن تا خرخره! و مدگرایی، آرامش و صفا و صمیمیت را از انسان ها بازستانده و یکی از آثار نامیمون آن، فروپاشی بنیان خانواده ها و کثرت طلاق ها و نیز تأخیر در ازدواج جوانان است.

به راستی چرا یک جوان باید برای تشکیل زندگی مشترک با همسر دلخواهش، خود را به هزاران درد و بلا و گرفتاری و وام و قرض و بدهکاری و ربا و... گرفتار کند؟

چرا باید روزبروز خود را لاغرتر کند و سرمایه داران را پروارتر؟

چرا باید یخچالی خریداری کند که متصل به برق نباشد، اما برق را از چشمان فامیل برباید؟

چرا باید خانه ای داشته باشد که چشم همه دامادهای دیگر را درآورد؟

چرا برای تشکیل زندگی و ازدواج باید به انواع و اقسام ذلت ها دچار شود و آبروی خود را معامله کند؟

به راستی چرا دختران و پسران سرزمینمان راه ساده و صمیمی ازدواج و زندگی آبرومندانه و ساده را رها کرده اند و خود را تنها و بی کس گذاشته اند به این بهانه که هنوز توقعات مادّی مان برآورده نشده است؟!

چرا عشق و ازدواج و خانواده، جای خود را با پول و اسکناس و رقم معامله عوض کرده است؟

چرا دل هایمان را پاک نمی کنیم و فقط به فکر پاک کردن گردوغبار ماشین ها و خانه هایمان هستیم؟

چرا یک پدر یا یک مادر باید به خاطر چشم و همچشمی ها و تجمل پرستی ها، آینده جوان خود را نابود کند؟

به راستی چرا سن ازدواج جوانان و تشکیل خانواده از سوی آنان بالا رفته است؟

آیا زندگی ساده و صمیمی، آرمانی و غیرقابل دسترس است؟

چرا نمی توان با صداقت و سادگی در کنار هم زندگی کرد؟

حتماً باید لوستر و پرده و ماشین و هزاران زینت موقتی در کار باشند تا دل ها به هم پیوند بخورند؟...