البته بررسی شورای حقوق بشر سازمان ملل خود نیازمند نوشتاری به تفصیل است. شورایی که لابی‌های صهیونیستی و حضور کشورهای جنایتکار و حامی کشتار مردم به عنوان اعضای اصلی آن خود نشان دهنده اهداف پشت پردهٔ آن است. عدم موضع گیری در برابر کشتار مردم در عراق و افغانستان توسط رژیم جنایتکار و خون طلب آمریکا، سکوت در برابر مؤسسات ترور و تخریب همچون بلک واتر، عدم موضع گیری در برابر نقض حقوق و آزادی‌های مدنی در کشورهای اروپایی و آمریکایی توسط اربابان تبلیغاتی و... بخشی از این اهداف است. شورایی که در آن هیچ گاه جنایت‌های جنگی روسای جمهوری اسرائیل و آمریکا مورد ارزیابی قرار نگرفت و هیچ گاه محکوم نگردید. محصور سازی و تغییر هویت اجتماعی و سیاسی مردم فلسطین که به ناحق و بر اساس هیچ یک از روش‌های رایج حقوق بین‌المللی که توسط صهیونیست غصب گردید هیچ گاه به نظر ناظران آزاد و دیدبان‌های حقوق بشر سازمان ملل دیده نشد.

همچنین در روزهای اخیر برخی از مدعیان حقوق بشر با حمایت از جنایات رژیم صهیونیستی، این جناات جنگی را دفاع نامیده اند! در همین زمینه فرانسوا اولاند رئیس جمهور فرانسه در مکالمه تلفنی با نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل، همبستگی کشورش با این رژیم را در مقابل حملات موشکی نوار غزه ابراز داشت.

رئیس‌جمهور آمریکا نیز در مطلبی که در یکی از روزنامه‌های آلمانی منتشر شد، ضمن فراخواندن فلسطینیان و رژیم‌ صهیونیستی به صلح اعلام کرد در حمایت از اسرائیل تردید ندارد!

1.      سکوت در برابر آزادی دفاع مشروع و حفظ سرزمین مادری

مهم‌ترین سکوت و خفقان بین‌المللی در مجامع جهانی در مورد فلسطین، سکوت در برابر اشغال طلبی و غصب سرزمین مادری فلسطینیان است. سرزمینی که پدران آنان در آن می‌زیستند و با تمام تلاش خود در برابر غصب آن ایستادند. نقض آزادی‌های شهروندی یکی از مهم‌ترین نقض‌های حقوقی جهان است. نقضی که حداقل حقوق مدنی یک شهروند به عنوان مدافع اسم کشور و نام سرزمین مادری را در نظر نگرفته است. ناظرین همیشه خواب سازمان ملل و شورای حقوق بشر همیشه به این نقض به عنوان یک مسئله حل شده نگاه نمودند و هیچ گاه این موضوع را در دستور کار خود قرار نداد. زیرا با بررسی این موضوع جعلی بودن رژیم منحوس اسرائیل مشخص می‌گردد.

این مسئله تا جایی پیش رفته است که این سازمان‌ها عملا حقی برای دفاع مشروع در مقابل حملات و جنایات صهیونیست ها برای مردم فلسطین قائل نبوده و هرگونه دفاع در مقابل رژیم صهیونیستی محکوم می کنند.

2.     سکوت در برابر  اخراج و غصب املاک شخصی

در همه جای دنیا و در هر سرزمینی بنابر مقررات عقلانی و با حکم دادگاه املاک شخصی توسط دولت یا مسئولین مربوطه توقیف می‌گردد؛ حال آنکه دولت جعلی صهیونیست اولاً هیچ گاه چنین مجوزی بر تملک دارائی مردم و اتباع سرزمین فلسطین را نداشته و ندارد و ثانیاً بدون هیچ مقررات و دستورالعملی به شهرک سازی ادامه داده و مردم بی‌گناه فلسطین را اخراج می‌نماید. به طوری که حضور فعالان مدنی همچون شهید راشل کوری نیز نتوانست صدای شورای حقوق بشر را در این زمینه در آورد و موضع گیری قاطعی را از سوی این شورا به وجود آورد.

3.      عدم حضور فعالانه در برابر تحریم و محصور سازی امکانات و غذا

بحران‌های اقتصادی و امنیت غذایی در غزه به جایی رسیده است که حتی سازمان‌های فعال مدنی بارها و بارها هشدارهای مختلفی در مورد آن ارائه داده است. هشدارهایی که سرانجام با راه اندازی کاروان مرمره و به عنوان کشتی صلح نیز نتوانست راهی را در پیش گیرد و کماندوهای رژیم منحوس صهیونیستی با حمله ناجوانمردانه به آن، فعالان صلح طلب را مجروح و به قتل رساندند و باز این عمل نیز در این شورای به اصطلاح حقوق بشر مسکوت ماند.

رژیم صهیونیستی با همراهی بعضی از مرتجعین منطقه ای به ویژه رژیم حسنی نامبارک دیکتاتور مصر بارها و بارها ورود حداقل‌های غذایی و سلامتی را به منطقه غزه محصور نمود تا آنجا که بنابر آمارهای موجود بیمارستان‌ها و مراکز درمانی بدون هیچ امکانات اولیه ای در حال مداوای مریضان و مجروحان حملات این رژیم در فرصت‌های مختلف است.

4.     سلب آزادی‌های اجتماعی و بازداشت خود سرانه

انجام بازداشت خودسرانه در فلسطین توسط رژیم غاصب صهیونیستی یک امر متداول است. اسیر گیری از مردم به ویژه کودکان و زنان فلسطینی در رژیم صهیونیستی به عنوان یک ابزار فشار همیشه مورد قبول کابینه آن بوده تا در مذاکرات و موضوعات خاص، ابزار فشاری بر گروه‌های مقاومت باشد. ابزاری که در برگیرندهٔ نابود سازی هویت،‌ اقتدار و آزادی‌های مدنی هر فردی است. بر همین اساس این رژیم در چند دهه حضور غاصبانهٔ خود با بازداشت‌های خود سرانه بیشترین آمار را در جهان دارد و حتی از جریان شیطان بزرگ با زندان‌های معروف گواتمالا و ابوغریب نیز پیشی گرفته است.

5.      عدم ایجاد فضایی برای بهبود امکانات زندگی آوارگان فلسطینی

حمایت‌های رژیم‌های منطقه ای از صهیونیست و ایجاد واهمه از سوی آمریکا، آنان را وادار به عدم حمایت از آوارگان فلسطینی نموده است به طوری که پس از گذشت چند دهه از این آوارگی و اخراج ظالمانه، حداقل امکانات اعم از آموزش، بهداشت و... برای این آوارگان ایجاد نگردیده و باز نیز شوراهای حقوق بشر سازمان ملل و به تبع آن مجمع عمومی سازمان ملل هیچ موضع گیری نسبت به این افراد نداشته است.

بررسی سکوت این مجامع در برابر حملات و کشتارهای بی‌شرمانه و فجیع اردوگاه‌های صبرا و شتیلا، سکوت در برابر حملات 22 روزه، سکوت در برابر جنایات 8 روزه و... بخشی از این دستگاه حامی رژیم صهیونیستی است که با شعار حقوق بشر در جهان در حال ادعا گری برای کشورهای استقلال طلب است. سکوت این شورا خود نشان دهنده ماهیت خصمانهٔ جهان استکباری در برابر مردم مظلوم فلسطین است.

مردمی که تنها حامیانشان محور مقاومت و نظام مقدس اسلامی ایران بوده است. نظامی که دفاع از فلسطین و آزاد سازی از آن را به عنوان یکی از آرمان‌های خود قرار داده و بنیان‌گذار آن این چنین می‌فرماید:

«کلیهٔ مسلمانان ـ به طور اعم ـ به ویژه رؤسای کشورهای اسلامی و رهبران کشورهای عربی وظیفه دارند که متحد شوند و با صفوف فشرده و وحدت علیه استعمار و صهیونیسم پیکار کنند و بر منافع امریکا ضربه وارد سازند، و در راه خدمت به ملت مسلمان بکوشند.‌» (17/07/1352)

بیانی که کاملاً و آشکارا نشان می‌دهد هدف جهان اسلام باید نجات ملت فلسطین و مقابله با رژیم منحوس صهیونیستی باشد. بر همین اساس وظیفهٔ همه آزاد مردان است تا با استفاده از تریبون و دستگاه‌های حداقلی تبلیغات به تهاجم انسانی و جنایت طلبی اسرائیل پاسخی دندان شکن داده و حداقل حمایت خود را از مردم مظلوم فلسطین بنمایند.