به گزارش گروه علمي،‌ پزشكي باشگاه خبرنگاران به نقل از وبدا، داود دانش جعفری مشاور عالی وزیر بهداشت با اشاره به این که یکی از شاخص هایی که بر اساس آن میزان توجه به بخش سلامت در کشورها مورد بررسی قرار می گیرد، شاخص نسبت هزینه های سلامت به تولید ناخالص داخلی است، توضیح داد: تولید ناخالص داخلی شامل ارزش تلاش هایی است که در کل اقتصاد کشور صورت می گیرد و دربرگیرنده بخش های مختلف صنعت، کشاورزی و خدمات است. سلامت نیز یکی از زیرمجموعه های مربوط به بخش خدمات محسوب می شود.

به گفته  داود دانش جعفری نسبت هزینه های سلامت به تولید ناخالص داخلی در واقع بیانگر حجم مناسبت هایی است که در بخش سلامت در مقایسه با کل تولید ناخالص داخلی صورت می گیرد. به عبارت دیگر این نسبت در واقع کوچک بودن یا بزرگ بودن بخش سلامت نشان می دهد که جایگاهش نسبت به کل تولید ناخالص داخلی کجاست.

وی خاطرنشان کرد: البته برای شناسایی بخش سلامت شاید نباید تنها شاخص هزینه های سلامت به نسبت تولید ناخالص ملی را در نظر گرفت بلکه باید در کنار آن به شاخص هایی مثل اثر بخشی نظام سلامت و میزان رضایت مردم نیز توجه داشت.

دانش جعفری با اشاره به این که در برخی کشورها مثل آمریکا طی سالهای مختلف میزان هزینه ای که در بخش سلامت صورت گرفته، حتی بالاتر از رشد ناخالص ملی هم بوده است، ادامه داد: ولی بر اساس آمارهایی که در این کشور گزارش می شود، میزان رضایتمندی مردم از خدمات سلامت در حد مطلوب نیست. در حالی که بعضی از کشورهای اروپایی با هزینه کرد تقریبا 10 درصد از تولید ناخالص داخلی، توانسته اند میزان رضایتمندی بالاتری را از سوی مردم کسب کنند.

وی در ادامه توضیح داد: به عبارت دیگر چگونه خرج کردن و میزان اثربخشی از مقدار مطلق مهمتر است. ضمنا هرچقدر که هزینه در بخش سلامت بالاتر باشد و در عین حال اثر بخش بوده و میزان رضایتمندی مردم را نیز تامین کرده باشد، نشان دهنده توسعه یافتگی یک کشور در بخش سلامت است.

مشاور عالی وزیر بهداشت خاطرنشان کرد: ایران در رتبه کشوری جزو کشورهای با درآمد متوسط به بالا قرار دارد. اگر بخواهیم نسبت هزینه های سلامت به تولید ناخالص ملی را در ایران محاسبه کنیم، نزدیک به 5 درصد از سهم تولید ناخالص ملی را در سالهای گذشته به این بخش اختصاص داده ایم. در مقاطعی این میزان کم یا زیاد شده ولی در مقایسه با کشورهای مشابه از نظر درآمدی، به نظر می رسد که این شاخص جای تقویت بیشتری دارد. یعنی باید به بخش سلامت اهمیت بیشتری داده و میزان 5 درصد را افزایش دهیم.

به گفته دانش جعفری این افزایش به معنای تقویت بودجه در این بخش نیست بلکه منابع مختلف علاوه بر بودجه را نیز باید در نظر گرفت؛ از قبیل منابع مربوط به حق بیمه ها، و منابع مرتبط با پولی که مردم برای خرید بیمه تکمیلی از جیب خودشان پرداخت می کنند. این منابع در کنار هم مجموعه هزینه های سلامت را تشکیل می دهند.

وی همچنین گفت: این که کدام یک از این منابع جای افزایش دارد تا سهم سلامت از تولید ناخالص داخلی بالا برود، جای بررسی دارد و باید مشخص کرد افزایش کدام یک از آنها آثار سوء بر جای نمی گذارد و به عنوان شاخص ضد توسعه ای مطرح نمی شود.

مشاور عالی وزیر بهداشت افزود: یکی از این موارد بودجه دولت است. اگر هزینه هایی که در بودجه دولت برای بخش سلامت در نظر گرفته می شود را بخواهیم با کشورهای مشابه خودمان مقایسه کنیم، به نظر می رسد در دهه های گذشته مخارجی که دولت در بخش سلامت هزینه کرده، نسبت به کشورهای همسان کمتر بوده است.

به گفته وی البته در سال 93 دولت یک بازنگری اساسی در این حوزه انجام داد و منابع بودجه ای بخش سلامت را ارتقاء بخشید. این حرکت باعث خواهد شد که هزینه های پرداختی از جیب مردم کاهش یابد ولی در مجموع نکته مهم این است که باید با بهبود وضعیت اقتصادی کشور، سهم 5 درصدی سلامت از تولید ناخالص ملی را ارتقاء دهیم. چون به طور معمول تولید ناخالص داخلی کشورها هر ساله رشد دارد و طی دهه های گذشته ایران نیز به طور متوسط 8/4 دهم، رشد اقتصادی داشته است.

دانش جعفری با بیان این که شاید تصور ما بر این باشد هرچه نسبت سهم سلامت بالاتر برود، این نشان دهنده افزایش اهمیت به بخش سلامت در کشور است، تاکید کرد: این در حالی است که باید توانایی تامین هزینه ها را با توجه به اهمیت بخش های دیگر به غیر از سلامت داشته باشیم.

وی در پایان خاطرنشان کرد: هر چند سهم 5 درصدی سلامت عدد بدی نسبت به کشورهای همتراز نیست ولی بهتر است با توجه به سیاست های کلی سلامت که باید به صورت مستمر این نسبت افزایش یابد، هدف مشخصی را برای برنامه ششم 5 ساله انتخاب کنیم. به نظر می رسد رسیدن به نسبت 7 درصد می تواند بیانگر اهمیت بیشتر کشور به بخش سلامت را نشان دهد.

انتهای پیام/