به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، مهدی کامرانی دیگر آن جوان خامی نیست که روزی قرار بود با تیم تهران روانه پرم روسیه شود و با غول‌های سرزمین یخی تحت هدایت سرگئی بیلوف بازی کند. از آن روز 14 سال گذشته است و مهدی در سی و دو سالگی در اوج پختگی دوران قهرمانی بسکتبال خود قرار دارد. گارد راس(بازیساز) اول تیم ملی و بازیکن پتروشیمی بندرامام فصل خوبی را در جنوب آغاز کرد و با قهرمانی تیمش در لیگ برتر ایران به پایان برد.

او اگر چه در بازی‌های کاپ آسیا تیم ملی را همراهی نکرد اما از درخشش این تیم خوشحال است بویژه وقتی می‌بیند جوانی مانند سجاد مشایخی در موقعیت بازی خود او درخشش داشته است و می‌تواند به جایگزینی مطمئن در سال‌های بعد برای تیم ملی در این موقعیت تبدیل شود.

 کامرانی، آرن داوودی و جواد داوری سال‌ها مثلث گارد راس‌های ایران بودند اما با کناره‌گیری داوری، شنیده می‌شود بچیروویچ سرمربی تیم ملی بسکتبال به دنبال بازیکن جدیدی است که درخشش در بازی‌های کاپ آسیا شانس مشایخی را بیشتر کرده است. کامرانی و داوودی،​گارد راس‌های باتجربه تیم ملی هستند و مشایخی می‌تواند ورود تدریجی در سطح اول بسکتبال ملی ایران داشته باشد.

کامرانی می‌گوید زمانی که خودش در مسیر ملی‌پوش شدن قرار داشت مشکلاتی را از نزدیک لمس کرد، اما نمی‌خواهد جوانانی که پس از او به تیم ملی می‌آیند دچار همان مشکلات شوند از این رو حاضر به همکاری با آنهاست. کامرانی در ابتدای گفت‌وگو با جام‌جم خبرهای خوبی از زندگی جدیدش می‌دهد و علاوه برآن نقطه نظرهایش را درباره بسکتبال ایران، قدرت آن در آسیا و رسیدن به جایگاه جهانی ارائه می‌دهد.

خیلی وقت است از مهدی کامرانی بی‌خبریم.

دنبال سر و سامان دادن به زندگی‌ام هستم. مادرم گفت ازدواج کن، من هم گفتم چشم. (خنده)

پس مبارک است.

خدا را شکر. مشغول سور و سات عروسی هستیم. به همین دلیل کمتر در بسکتبال بودم.

15 سال است با بودن تو در تیم‌های ملی عادت کردیم. دو روز که نباشی غیبتت غیرمنتظره می‌شود.

باید به جوان‌ترها هم فکر کرد.بازیکنان جوان باید از این به بعد در اردوهای تیم ملی حضور پیدا کنند و همراه تیم به بازی‌های متعدد بروند تا آماده شوند.

گفتی مشغول سور و سات عروسی هستی، اما تیم ملی کار مهمی در جام جهانی اسپانیا دارد. فکر می‌کنی به اردوهای آماده‌سازی برسی؟

با بچیروویچ حرف زده‌ام. سرمربی تیم ملی گفت به من کمک می‌کند تا کارهایم انجام شود. قرار است با شروع اردو وارد تمرینات شوم، اما هر گاه کار داشتم بروم کارهایم را انجام بدهم.

کاپ آسیا را دیدی؟

بله.

تیم ایران چطور بود؟

خیلی عالی.

بازیکنان موقعیت بازی تو چطور بودند؟

دلم برای سامان ویسی خیلی سوخت که آسیب دید. سامان بازیکن باتجربه‌ای است و در این دوره به تیم ملی کمک کرد. سجاد مشایخی هم خیلی خوب بود و نشان داد می‌تواند جانشین شایسته‌ای باشد.

برای تو؟

من تا دو​ سه سال دیگر هستم. سجاد می‌تواند از الان عضو تیم ملی شود، چون در کاپ آسیا خوب کار کرد و پشتوانه مناسبی برای آینده این موقعیت بازی است.

رقبا در کاپ آسیا چگونه بودند؟

معمولا کاپ آسیا از سوی بسیاری تیم‌ها جدی گرفته نمی‌شود. تیم‌ها سعی می‌کنند دوران بازسازی و ترمیم خود را در کاپ آسیا سپری کنند. این برای بسکتبال ما زیاد صدق نمی‌کند، چون بسکتبال ایران بارها با حضور مدعیان قاره با تمامی قوا امتحان خود را پس داده و سربلند خارج شده است. تیم ملی ما مانند سایر رقبا تیمی متفاوت به بازی‌ها فرستاد و مانند ادوار قبلی کاپ آسیا هدف اصلی ما میدان دادن به جوانان بود.

جوانانی مانند مشایخی و یخچالی به همراه زنگنه سربلند شدند.

اگر قرار است برای تیم ملی بازیکن جوان بگیرند بهتراست روی این بازیکنان و امثال اینها با رده سنی 20 تا 22 سال کار کنند. بازیکنانی با 26 تا 28 سال دیگر بازدهی ندارند، چون هر​چه بود تاکنون باید خود را اثبات می‌کردند. ما اکنون می‌توانیم دو تیم خوب در بسکتبال داشته باشیم.

از بسکتبال آسیا گفتی. به نظر می‌رسد شیب نزولی دارد. این طور نیست؟

افرادی که برای بسکتبال آسیا تصمیم می‌گیرند، برنامه راهبردی برای توسعه بسکتبال قاره ندارند. بسیاری از آنها از جمله هاکوپ خاجیریان، دبیر کل کنفدراسیون بسکتبال آسیا فقط به دنبال تامین منافع برخی کشورهای خاص هستند از این رو به گستردگی بسکتبال در آسیا توجه نمی‌کنند. بسکتبال در آسیا کار نویی ندارد و سطح انگیزه‌بخشی تیم‌های مختلف پایین است.

در تائید حرف تو فقط تیم ملی ایران است که هر دوره با صلابت پیش می‌رود و قهرمان می‌شود در صورتی که کار خاصی از دیگر تیم‌ها دیده نمی‌شود.

رقبای آسیایی در سطح خودشان جا به جایی‌هایی دارند، اما ایران قابل مقایسه با هیچ کدام از این تیم‌ها نیست. حرف‌های بسکتبال ایران برای آسیا تمام شده است. بسکتبال آسیا برای رهایی از رکود و افت فاحشی که دچارش شده نیازمند برنامه‌ریزی با روش‌های جدید و ابتکار و خلاقیت در سطح بازی‌های قاره کهن است. باشگاه‌های آسیا از تحرک گذشته دور شده، جام ملت‌ها با توجه به فراز و فرود تیم‌ها از جمله چین، از کیفیت گذشته فاصله گرفته است. سایر جام‌هایی که در قاره کهن برگزار می‌شود تعریفی ندارد. بنابراین بسکتبال قاره نیازمند تحرک بیشتر است.

شاید افزوده شدن لبنان بعد از لغو تحریم‌ها به بسکتبال آسیا تا حدودی کمک کند.

لبنانی‌ها نسل خوبی داشتند که وقتی به پایان راه رسید، بسکتبال این کشور نیز افت کرد. نیروی انسانی در بیشتر تیم‌های آسیا معدود است. برای سازندگی مشکلات فراوانی دارند و مانند ایران پشتوانه‌سازی آنها متواتر نیست.

شنیده شده هاکوپ بسکتبال باشگاه‌های آسیا را به دلیل آماده نبودن تیم لبنانی بعد از لغو تحریم بسکتبال این کشور به تعویق انداخت تا آنها آمادگی حضور در بازی‌ها را داشته باشند.

هاکوپ لبنانی است و طبیعی است برای بسکتبال کشورش سنگ تمام بگذارد. او به جای گسترده‌تر کردن بسکتبال آسیا میزبانی را به یکی ​دو کشور خاص می‌دهد و طرحی نو ندارد تا بسکتبال قاره پیشرفت کند.

درباره به‌کارگیری نیروی انسانی در تیم‌های آسیایی نکته‌ای که قابل اشاره است تکراری شدن حضور تیم‌ها با همان افراد همیشگی در رقابت‌های مختلف بسکتبال آسیاست. انگار تیم‌ها از قرار گرفتن در سطح بالاتر ناامید شده‌اند که تحرکی ندارند.

بسکتبال شرق آسیا با حضور چین در حال پوست‌اندازی است. چینی‌ها ناکام بزرگ جام ملت‌های آسیا در سال 2013 بودند که در جای پنجم قرار گرفتند. آنها در کاپ آسیا با تیم بیست و یک ساله‌های خود شرکت کردند تا نشان بدهند دوران بازسازی را از سر گرفته‌اند.

بسکتبال ژاپن هم به لحاظ جسمانی مشکل دارد. بازیکنان کوتاه قامت اما بسیار مودب که جسارت بازی‌های سخت از آنها دور شده است. کره‌ای‌ها همیشه خوب بودند. آنها میزبان بازی‌های آسیایی هستند و به نظر می‌رسد برای ایران در بسکتبال اینچئون خواب‌هایی دیده‌اند و الا تیم‌های فیلیپین و چین تایپه نمی‌توانند سد راه قهرمانی بسکتبال ایران باشند.

بسکتبال در غرب آسیا نیز به نوعی با مشکلات اقتصادی و تحولات سیاسی دست و پنجه نرم می‌کند.

سوریه و عراق تیم‌های خوبی ندارند. سوریه حدود پنج سال با تیم‌های ملی خود تیم ملی ما را آزار داد و یک بار در جام باشگاه‌های آسیا قهرمان شد. لبنان بعد از رفع تعلیق از سوی فدراسیون جهانی دوباره بازگشته است، اما آخرین رویارویی ما با آنها برتری مطلق بسکتبال ایران را در پی داشت. اردن تیم گذشته نیست و فقط می‌خواهد طوری وانمود کند که سرپاست.

خیلی از این کشورها می‌خواهند خلأ‌های خود را با تابعیت دادن به بازیکنان خارجی پر کنند.

​ لبنان و اردن با این شیوه مدعی بودند، اما وقتی کنفدراسیون آسیا باتوجه به اساسنامه‌ها و پیگیری‌های فدراسیون جهانی ملزم به رعایت قوانین جدید فیبا شد، آن وقت وضع فرق کرد.بسکتبال این کشورها به صورت گلخانه‌ای به طور مقطعی پیشرفت کرد اما دو سه سال بعد زمین خورد.

لبنانی‌ها بیشتر از ما در جام جهانی شرکت کردند.اردنی‌ها نیز دوره قبل همراه ما راهی جام جهانی ترکیه شدند. امسال خبری از این تیم‌ها نیست در عوض تیم‌های فیلیپین و کره جنوبی از شرق آسیا روانه بازی‌های اسپانیا می‌شوند. آیا این تیم‌ها می‌توانند از بسکتبال قاره کهن در جام جهانی دفاع کنند؟

بعید است. شاید کره جنوبی با تجربیات بیشتر خود نتیجه نسبتا بهتری بگیرد اما درباره فیلیپین چنین نظری ندارم. این تیم‌ها می‌خواهند با سرعت و پرتاب‌های راه دور نقایص بسکتبال با بازیکنان کوتاه قامت خود را جبران کنند که در بسکتبال امروزی این سبک بازی کارساز نیست.بسکتبال ترکیبی از دو نوع بازی سرعتی و فیزیکی است. شما در کنار شوتزن‌های موثر باید بازیکنان بلند قامت در زیر سبد داشته باشید. این شیوه بازی را تیم ایران دارد.

دقیقا به نکته خوبی رسیدیم. ایران دومین حضور در جام جهانی را تجربه می‌کند؛ با 90 درصد تیمی که المپیک 2008 و جهانی 2010 را پشت سرگذاشته است. آیا زمان آن نرسیده مهدی کامرانی و اعضای تیم ملی که از آنها به عنوان نسل طلایی بسکتبال نام برده می‌شود در رقابت‌های جهانی به دور دوم صعود کنند؟

هدف ما در رقابت‌های اسپانیا همین است و مطمئن باشید کم‌فروشی نمی‌کنیم. مشکلی که بسکتبال ایران دارد کمبود دیدارهای تدارکاتی است. ما در دیدار با تیم‌های مطرح جهان نمی‌دانیم چه نتیجه‌ای حاصل می‌کنیم در حالی که این نقیصه با افزایش بازی‌های تدارکاتی برطرف می‌شود. بازی‌های بزرگ بین‌المللی جایگاه بسکتبال ایران را در سطح رقابت‌هایی که در پیش است مشخص می‌کند.

این روزها مقایسه‌هایی بین والیبال و بسکتبال صورت می‌گیرد. به نظر تو چرا انتظارها از بسکتبال بیش از آنچه است که تاکنون با قهرمانی در آسیا رقم خورده است؟

والیبال کار بزرگی کرد، اما نباید دو ورزش را با هم مقایسه کرد. والیبال زمانی جهش مطلوبی داشت که از هر سو مورد حمایت قرار گرفت. ما المپیکی شدیم و به بازی‌های جهانی رفتیم، اما توجهی به ما نشد در عوض والیبال با لیگ جهانی به میان مردم رفت و اکنون مردم این ورزش را در سطح یک رویداد جهانی قبول کرده‌اند. بسکتبال لیگ جهانی ندارد. در آسیا هم که گفتم اوضاع چطور است.

اما بسکتبال هم برای رسیدن به جایگاه جهانی کار ویژه‌ای نکرد. مثلا میزبانی یکی از پیش نیازهای توسعه است که در بسکتبال سال‌هاست این اتفاق نیفتاده و مردم از نزدیک ملی‌پوشان خود را در تقابل با رقبای جهانی ندیده‌اند.

لیگ جهانی والیبال تیم‌ها را به ایران می‌کشاند و بازی در سطح جهانی اتفاق می‌افتاد، اما تیم‌های آمریکا و اسپانیا را در بسکتبال نمی‌شود به ایران آورد.تماشاگران با بازی‌های بین‌المللی است که با یک ورزش بیشتر آشنا می‌شوند و به آن ورزش توجه می‌کنند.

نباید قضیه میزبانی در بسکتبال فقط با آمدن یا نیامدن قهرمان و نایب قهرمان المپیک دیده شود. خود تو چه استفاده‌هایی از بازی در جام ورزش و ملت‌ها که 15 سال قبل در ایران برگزار می‌شد، بردی؟ با حضور بازیکنان خارجی درلیگ برتر بسکتبال چطور؟

من میزبانی و آثار آن در پیشرفت بسکتبال را نفی نکردم. امیدوارم هر چه زودتر این اتفاق بیفتد. بازی‌های بین‌المللی ورزش و ملت‌ها در سال‌های نوجوانی ما بسیار اثربخش بود. همین طور بازیکنانی که آمدند، به لیگ برتر بسکتبال ما جنبه بین‌المللی دادند. خود من زمانی وارد بسکتبال شدم که بازیکنانی مانند کسایی‌پور بازنشسته شده بودند، اما رقابت با آندره پیتس، ماکان دیوماسی و تونی مدیسون در پیشرفت من خیلی اثرگذار بود.

چقدر این اثرگذاری را اکنون تو برای جوانانی مانند سجاد مشایخی داری؟

سعی‌ام را می‌کنم در اردوها تجربیاتم را در اختیار جوان‌ترها بگذارم. سجاد بازیکنی خوب​ و آینده‌اش روشن است. بازی‌های بیشتر، از او بازیکن باتجربه‌ای می‌سازد و یکی از پشتوانه‌های اصلی تیم ملی بسکتبال در موقعیت یک است. او بازیکن جنگنده‌ای است و قلب و روح بازیکنی را که می‌خواهد بزرگ شود، دارد.