شهيد مرتضى بشارتى نقل مى کرد و مى گفت: در شب ٢١ ماه مبارك رمضان سال ۶٢ براى شناسایى مواضع دشمن بعثى داخل هور شدیم و تا نزدیكى سنگرهاى دشمن جلو رفتيم. در آنجا با کمال تعجب دیدیم در دو سنگرى که روبروى ما بودند، در یك سنگر براى شهادت حضرت على عليه السلام عزادارى و گریه و زارى مى کردند و در سنگر دیگر جشن و شادى و پایكوبى داشتند و صداى تند موسيقى عربى بلند بود.

در این لحظات ناگهان مشاهده کردیم از سه طرف، نيروهاى گشتى عراقى در حال حرکت به طرف ما هستند و با قایق هاى تندروى خود هر لحظه به ما نزدیكتر مى شوند تا ما را اسير کنند.

هرچند احساس مى کردم چند لحظه بيشتر با اسارت فاصله ندارم اما نگران لو رفتن منطقه اى بودم که در آینده براى عمليات در نظر گرفته شده بود. دلم خيلى شكست. همانطور که داخل قایق نشسته بودم، سرم را خم کردم و روى آب به حالت سجده قرار گرفتم و زیر لب آیه شریفه «وجعلنا من بين ایدیهم سدّاً و من خلفهم سدّاً فأغشيناهم فهم لایُبصرون» را زمزمه مى کردم که اسير دشمن نشویم.

وقتى سرم را بالا آوردم تا ببينم جریان از چه قرار است، احساس کردم گویى زمان کاملاً متوقف شده است. چون نه تنها هيچ صدایى به گوش نمى رسيد بلكه هيچ کس هم در اطراف ما دیده نمى شد. بلافاصله و به سرعت پاروزنان خودمان را حدود سيصد متر به عقب کشاندیم. بعد از لحظاتى دوباره سر و صداى بلند عراقى ها بلند شد ولى به لطف الهى و نصرت حضرت حق از محاصره آنها خارج شده بودیم.