فرمول‌يك را بهتر بشناسيد
بيشتر طرفداران پارسی زبان رقابت‌های فرمول‌يك سوالاتی در مورد چگونگی كاركرد اتومبيل‌ها، بحث‌های فنی و تكنيكی اين مسابقات دارند. به مرور با مطالبی كمی عميق‌تر به بحث رقابت در پيست‌ها نگاه كنيم.
به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران اتومبيل‌ها در هنگام عبور از پيچ چه فاكتورهايی را رعايت می‌كنند؟
انتهای پیام/
برای داشتن بهترين خط مسابقهرانندگان بايد به اين سه فاكتور دقت کنند:
الف) نقطه ورود به پيچ: معمولاً در پايان مسير ترمزگيری اتومبيل‌ها است.
ب) رأس زاويه:اينجا كندترين قسمت پيچ است. رأس زاويه همچنين نزديك‌ترين نقطه با اتومبيل در حين عبور از پيچ نيز می‌باشد.
ج) نقطه خروج: نقطه‌ایست كه اتومبيل در ادامه آن وارد مسيری مستقيم می‌شود. به طور معمول، اين قسمت سريع‌ترين نقطه يك پيچ است.
البته كه بهترين خط مسابقه، بستگی به استايل و سبك رانندگی هر راننده‌ای دارد. قبل از يك پيچ معمولاً سوالاتی وجود دارد. آيا اتومبيل قرار است در حين عبور از پيچ، از اتومبيل ديگری سبقت بگيرد؟ پيچ قبل از يك مسير مستقيم سرعتی است يا بعد از آن؟ آيا مسير پيچ خيس است يا خشك؟ با در نظر گرفتن تمامی اين شرايط، راننده تصميم می‌گيرد كه بايد از چه خط مسابقه‌ای برای عبور از پيچ استفاده كند.
1:دليل سرخوردن چرخ‌های جلوی اتومبيل نتيجه چسبندگی بيشتر تايرهای عقب نسبت به تايرهای جلو در قسمت ورودی يك پيچ است. به همين دليل، زمانی كه راننده با چرخاندن فرمان سعی می‌كند قسمت جلوی اتومبيل را به سمت ورودی پيچ حركت دهد، اتومبيل تمايلی به پيچيدن ندارد. همچنين در هنگام ترمزگيری، زمانی كه راننده پای خود را بر روی پدال ترمز فشار می‌دهد، وزن اتومبيل به سمت محور جلو متمايل می‌شود و از همين رو، تايرهای جلو تمايل بيشتری برای ليز خوردن در سطح آسفالت پيدا می‌كنند. در اين هنگام، گويی اتومبيل توانی برای پيچيدن در قسمت ورودی پيچ را ندارد و به همين دليل اتومبيل به سمت بيرون پيچ سر می‌خورد.
در هنگام بروز اين وضعيت، راننده معمولاً دو راه حل بيشتر ندارد. بايد فشار پای خود را بر روی پدال گاز كمتر كند تا وزنی كه در نتيجه ترمزگيری بر روی تايرهای جلو به وجود آمده كمتر شود كه در نتيجه آن تايرهای جلو چسبندگی بهتری بر روی سطح آسفالت خواهند داشت. اما اگر وضعيت سرخوردن همچنان ادامه پيدا كند، راننده با فشار بر روی پدال ترمز (تا حدی كه باعث قفل‌شدن چرخ‌های جلو نشود.) سرعت اتومبيل را كمتر كند تا استحكاك بين تاير و سطح آسفالت افزايش پيدا كند.
2:سرخوردن چرخ‌های عقب در نتيجه چسبندگی بيشتر تايرهای جلو نسبت به تايرهای عقب به سطح آسفالت بوجود می‌آيد. سرخوردن محور عقب اتومبيل يا به علت فشار بيش از اندازه بر روی تايرها ايجاد می‌شود و يا نبود يك تعادل ايده‌آل چنين وضعيتی را برای اتومبيل پيش می‌آورد. اگر تايرهای عقب فشار زيادتری را نسبت به تايرهای جلو تحمل كنند، زودتر از تايرهای جلو شروع به سرخوردن می‌كنند. يكی از دلايل فشار بيش از حد می‌تواند فشردن بيش از اندازه پدال گاز از سوی راننده باشد. در اين وضعيت، قسمت عقب اتومبيل تمايل به انحراف به سمت خارج از پيچ را دارد.
اگر محور عقب اتومبيل شروع به سرخوردن كند، راننده در اين هنگام دو راه‌كار بيشتر ندارد. او می‌تواند فرمان را به سمتی كه محور عقب در حال سرخوردن است بچرخاند. اگر راننده سرعت عمل مناسبی در اين هنگام داشته باشد، تعادل اتومبيل دوباره به شرايط عادی خورد برخواهد گشت. راه‌كار دوم اين است كه راننده بايد پای خود را از روی پدال گاز بردارد. اين كار باعث می‌شود سطح خارجی تايرهای عقب استحكاك بيشتری با سطح آسفالت داشته باشد. فراموش نكنيم كه كنترل به موقع و عكس‌العمل سريع يك راننده در هنگام سرخوردن محور عقب تماماً بستگی به ميزان تجربه او دارد.
3:ورود و خروج از پيست با يك چسبندگی ايده‌آل:
بهترين شرايط برای ورود و خرج از يك پيست به اين شكل است كه ميزان چسبندگی تايرهای جلو و تايرهای عقب به سطح آسفالت به يك اندازه باشد. يعنی هر چهار چرخ در يك جهت و با يك ميزان فرسايش به سمت ورودی پيچ حركت كنند. در هنگام ورود به پيچ راننده ابتدا اندازه اتومبيل را برای زاويه ورودی چك می‌كند، در مرحله بعدی فشار بر روی فرمان كمتر از هنگامی است كه او تصميم به ورود به پيچ گرفته و در مرحله آخر سعی می‌كند با جلوگيری از سرخوردن چرخ‌ها اتومبيل را به سمت مسير مستقيم هدايت كند.انتهای پیام/
