به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، برلین – خیابانهای آلمان در اوایل آن دو شنبه مشهور، ساکت و بی روح بودند. شاید بتوان گفت مثل همیشه اما یک پیروزی دراماتیک کافی بود تا جشن و پایکوبی سراسر این کشور را فرا بگیرد. قهرمانی که نه تنها تسلط آلمان بر اروپا، بلکه نشان از قدرت برتر این کشور در سطح جهانی داشت.

در خیابان گلیمینگ هنوز هم می شود نمادهایی از آلمان غربی و جنگ سرد را مشاهده کرد؛ اما وقتی قهرمانی آلمان محرز شد، این پرچم های قرمز، سرخ و طلایی آلمان بود که همه جا به چشم می خورد.

ژاکوب ووگلی 25 ساله وقتی دیوار برلین فرو ریخت، فقط یک کودک خردسال بود. او حالا روبروی دوربین خبرنگاران قرار می گیرد و فریاد می‌زند: "من خوشبخت ترین آدم روی زمین هستم. "

سام شونبرگ 25 ساله نیز پس از گل تاریخی ماریو گوتزه احساس می کند دچار حمله شدید قلبی شده است؛ احساسی که تمام آلمان در آن لحظه به صورت واحد داشت. گفتم گوتزه، همان مردی که وقتی مردم قهرمانی جام جهانی 1990 را جشن گرفت، هنوز متولد نشده بود؛ همان سالی که آلمان بر آرژانتین غلبه کرد.
این پیروزی بزرگ و قهرمانی با ارزش به نمادی برای تقویت اتحاد ملی در آلمان تبدیل شده و بدون تردید در ارتقای سطح اقتصادی این کشور نیز تاثیر فراوانی خواهد داشت.


کریستوف نیچش 29 ساله یک مکانیک صنعتی است که مثل بسیاری از همکاران و اصناف مختلف مقابل یک تلویزیون بزرگ در کنار سایر مردم ایستاده و بازی را تعقیب می‌کرد. او می گوید: "حالا ما آزاد هستیم!" شاید سخنان او برای یک خبرنگار کمی افراطی به نظر برسد؛ اما باید به او و دوستانش حق داد چرا که جو احساسی عجیبی بر آلمان حاکم شده است.
این شهروند آلمانی ادامه می‌دهد: "وفتی مردم شاد باشند، در اوضاع اقتصادی هم اثر گذار است. آرامش و شادی و رفاه که باشد، جامعه پیشرفت می کند. این قهرمانی برای آلمان به یک نماد بزرگ و مهم سیاسی، اقتصادی تبدیل شد و آلمان که از 1990 تن به یک تغییر سخت و فرسایشی داده بود، بالاخره این تغییر را ایجاد کرد و موفق شد به قله فوتبال برسد."

مشکلات اقتصادی بر همه اروپا سایه افکنده و آلمان در این میان یک استثنا نبوده و نیست؛ اما قهرمانی در جام جهانی برای این کشور بسیار سودمند بود. بسیاری از جوانان آلمانی پس از قهرمانی در جام جهانی اعتراف کردند امید به زندگی نزد آنها افزایش یافته و غرور ملی بیشتری دارند.


اتفاق جالبی که در جام بیستم رخ داد، فارغ از اتحاد غرب و شرق آلمان، اتحاد و همدلی همه رنگ ها بود. آلمان سال 90 یک آلمان کاملا سفید پوست بود. آلمان 2014، ژروم بواتینگ سیه چرده را در ترکیب خود داشت یا سامی خدیرا که شاید ریشه تونسی خود را فراموش نمی کند و افراد سیاه پوستی که در کادر فنی و تدارکات تیم ملی آلمان در کنار سایر افراد فعالیت کردند و همزمان با قهرمانی اشک شوق ریختند.

در کنار جام جهانی، اتفاقات مهم جهانی دیگری هم رخ داد. کشتار بی رحمانه مردم در غزه از چشم مردم آلمان پنهان نماند و زن و مرد، پیر و جوان به خیابان ها آمدند و نسبت به کشتار مردم در این بخش از کره زمین اعتراض کردند.


نونیز یک نقاش اسپانیایی است که برای کار کردن به آلمان آمده و می‌گوید: "قابل تحمل نیست. نمی‌شود مرگ مردم را تماشا کرد و ساکت بود. همه مردم آلمان با هم نسبت به این جنایت جنگی معترض شدند و سکوت خود را شکستند."