به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،نارسایی‌های قلبی، میزان پراکسید هیدروژن را در بافت‌های بدن افزایش می‌دهد که به لایه داخلی شریان‌ها آسیب ‌رسانده و سبب لخته شدن خون و سکته‌های قلبی و مغزی می‌شود. بنابراین اندازه‌گیری پراکسید هیدروژن در بافت‌های بدن و مایعات زیستی نظیر پلاسما، اهمیت بالایی خواهد داشت. با توجه به این مساله که امروزه مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلبی-عروقی در کشور رو به افزایش است، بنابراین وجود یک روش آسان، سریع و کارآمد در تشخیص میزان غلظت این ماده برای پیشگیری از این عارضه ضروری به نظر می‌رسد.

در این پژوهش حسگری الکتروشیمیایی از جنس نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن و پلی فوران ساخته شده است که قابل کاربرد در اندازه‌گیری غلظت پراکسید هیدروژن در بافت‌های بدن و مایعات زیستی است. با تلاش محققان کشور، معایبی نظیر رسانایی پایین، پایداری حرارتی کم پلی فوران از بین رفته است. در واقع سازگاری بالا، گزینش پذیری مناسب، هزینه کم، عدم نیاز به مراحل دشوار پیش آماده‌سازی و عدم تخریب نمونه از جمله مزایای این حسگر است.

دکتر مهدی بقایری، استادیار بخش شیمی دانشگاه حکیم سبزواری و محقق طرح در مورد اهمیت این تحقیقات اظهار کرد: علاوه‌ بر نیاز به تشخیص میزان غلظت پراکسیدهیدروژن جهت پیشگیری از بیماری‌های قلبی عروقی، تعیین آن در آب باران برای تهیه یک آب قابل شرب، احساس می‌شود. زیرا در برخی از کشور‌های جهان نظیر استرالیا، به علت کمبود منابع زیر زمینی آب، استفاده از آب باران به منظور تأمین بخشی از آب شرب مورد نیاز مردم مرسوم شده است.

وی ادامه داد: این ماده، به عنوان اکسید کننده‌ای قوی، عامل برخی واکنش‌های تولید‌کننده‌ی رادیکال‌های آزاد و فلزات در تروپوسفر جو زمین است. بنابراین مقدار پراکسید هیدروژن موجود در آب باران، به نوعی بیان‌کننده میزان سمیت، انحلال، زیست سازگاری و حتی میزان نسبی فلزات موجود در آب باران است. با توجه به موارد مطرح شده لزوم بررسی میزان معمول پراکسید هیدروژن حل شده در آب پیش از ورود به محیط زیست و یا حتی مصارف خانگی ضروری به نظر می‌رسد.

محقق طرح افزود: برای این منظور، در ابتدا نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن، به روش هم‌رسوبی شیمیایی از نمک‌های آهن 2 و 3 سنتز شد. سپس با استفاده از درصدهای وزنی مختلف این نانوذرات مغناطیسی، نانوکامپوزیت پلی فوران @Fe3O4 با روش پلیمریزاسیون اکسیداسیون شیمیایی در جا، تحت امواج فراصوت و در دمای محیط تولید شد. در قسمتی دیگر از این کار، خواص آنتی اکسیدانی نانوکامپوزیت پلی فوران @Fe3O4 نیز مورد بررسی قرار گرفت و در نهایت از نانوکامپوزیت الکترومغناطیسی تهیه شده به عنوان یک بستر تثبیت‌کننده برای هموگلوبین جهت کاربرد در زیست حسگرهای الکتروشیمیایی استفاده شد.

بقایری خاطرنشان کرد: به دلیل استفاده از نانوذرات اکسید آهن دارای گروه‌های سطحی هیدروکسیل، این نانوذرات نه تنها سبب ایجاد خاصیت مغناطیسی و افزایش رسانایی الکتریکی نانوکامپوزیت می‌شوند، بلکه سازگاری خوبی با حلقه‌های فورانی به منظور افزایش میزان نسبت سطح به حجم برای کاربردهای زیستی ایجاد می‌کنند. همچنین علاوه ‌بر ارزان قیمت بودن مواد بکار رفته در ساخت نانوکامپوزیت، زیست سازگاری مواد اولیه مورد استفاده، امکان کاربرد مستقیم این زیست حسگر را در بافت‌های زیستی فراهم می‌آورد.

وی یادآور شد: لازم به ذکر است که بررسی خواص آنتی اکسیدانی این نانوکامپوزیت الکترومغناطیس و کاربرد آن در زیست حسگرها برای اولین بار در دنیا توسط این تیم تحقیقاتی انجام گرفته است.

بقایری با اشاره به نتایج این تحقیقات گفت: مقایسه نتایج به دست آمده در این پژوهش با آزمایش‌های مدل در آزمایشگاه تحقیقاتی ما نشان می‌دهد که استفاده از امواج فراصوت در ساخت این نانوکامپوزیت سبب بهبود خواصی نظیر رسانایی، مغناطیسی، ریخت‌شناسی، آنتی اکسیدانی و پایداری حرارتی در آن می‌شود. این ویژگی‌ها ارتباط مستقیمی با کوچک بودن اندازه ذرات داشته و با بهینه‌سازی شرایط می‌توان آن‌ها را تقویت کرد.

وی در مورد ادامه این تحقیقات تصریح کرد: در حال حاضر گروه تحقیقاتی ما (متشکل از گروه شیمی دانشگاه حکیم سبزواری و گروه شیمی آلی-پلیمر دانشگاه مازندران) مشغول ساخت و بهره‌برداری نسل جدیدی از زیست حسگرهای الکتروشیمیایی هستند که می‌تواند خواص کاربردی این نوع از نانوکامپوزیت‌ها را بیشتر کند. از طرفی با همکاری سایر گروه‌های علمی نظیر گروه برق دانشگاه حکیم سبزواری، سعی در طراحی و ساخت مدل تجاری این نوع از زیست حسگرهای الکتروشیمیایی داریم.

نتایج این پژوهش که با تلاش دکتر مهدی بقایری، دکتر مسلم منصورلکورج، استاد شیمی پلیمر دانشگاه مازندران و احسان نظرزاده زارع، دانشجوی سال چهارم دکتری شیمی پلیمر دانشگاه مازندران صورت گرفته، در مجله‌ی Sensors and Actuators B: Chemical منتشر شده است.